Συνθήκη του Βερολίνου (1878): Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων
Περιεχόμενο που διαγράφηκε Περιεχόμενο που προστέθηκε
Χωρίς σύνοψη επεξεργασίας |
|||
Γραμμή 2:
[[File:Berliner kongress.jpg|thumb|right|thumb|right|285px|Το συνέδριο του Βερολίνου. Πίνακας του [[Άντον φον Βέρνερ]] (Anton von Wemer) (1884)]]
[[Αρχείο:Greek-Delegation-Berlin-Congress.jpg|thumb|right|290px|Ο [[Θεόδωρος Δηλιγιάννης]] ως υπουργ. εξωτερικών και η ελληνική αντιπροσωπεία· αριστ. ο [[Αλέξανδρος Ρίζος Ραγκαβής]] τότε πρεσβευτής στο Βερολίνο.<ref>ΙΕΕ, τόμ. ΙΓ΄σ. 347-348 Το Θεόδωρο Δηλιγιάννη συνόδευαν ο [[Άγγελος Βλάχος (1838-1920)|Άγγελος Βλάχος]], [[Παναγιώτης Πανάς]], ο επιτετραμμένος στο Λονδίνο [[Ιωάννης Γεννάδιος]] και ο γραμματέας στην πρεσβεία Βιέννης [[Αλέξανδρος Σκουζές]]</ref>]]
Συνθήκη του Βερολίνου ήταν η τελική πράξη του Συνεδρίου του Βερολίνου (Ιουν 13 έως Ιουλ 13, 1878), με την οποία το Ηνωμένο Βασίλειο, την Αυστρία, την Ουγγαρία, τη Γαλλία, τη Γερμανία, την Ιταλία, τη Ρωσία και η Οθωμανική Αυτοκρατορία υπό τον Σουλτάνο Abdul Hamid II αναθεωρηθεί η συνθήκη του Αγίου Στεφάνου που υπογράφηκε στις 3 Μαρτίου του ίδιου έτους. [1] Το σημαντικότερο καθήκον του Συνεδρίου ήταν να αποφασίσει για την τύχη του Πριγκιπάτου της Βουλγαρίας ιδρύθηκε από τη Συνθήκη του Αγίου Στεφάνου, [2], ακόμη και αν η ίδια η Βουλγαρία είχε αποκλειστεί από τη συμμετοχή στις συνομιλίες στη ρωσική επιμονή. [2] [3] Εκείνη την εποχή, είναι ανύπαρκτη στον παγκόσμιο χάρτη, η Βουλγαρία δεν ήταν ένα υποκείμενο διεθνούς δικαίου, ούτε οι ίδιοι οι Βούλγαροι. Ο αποκλεισμός αυτός ήταν ήδη ένα καθιερωμένο γεγονός στη Διάσκεψη της Κωνσταντινούπολης των Μεγάλων Δυνάμεων, που πραγματοποιήθηκε ένα χρόνο πριν, χωρίς καμία συμμετοχή της Βουλγαρίας. Το πιο αξιοσημείωτο αποτέλεσμα του συνεδρίου είναι η de jure αναγνώριση της ντε φάκτο ανεξάρτητων κρατών της Ρουμανίας, της Σερβίας και του Μαυροβουνίου.
Η '''Συνθήκη του Βερολίνου''' ήταν η τελευταία πράξη του [[Συνέδριο του Βερολίνου|Συνεδρίου του Βερολίνου]] (13 Ιουνίου - 13 Ιουλίου 1878) (ν. ημερολ), που συνήλθε υπό την προεδρία του Γερμανού καγκελάριου [[Βίσμαρκ]] κατά την οποία η [[Μεγάλη Βρετανία]], η [[Αυστροουγγαρία]], η [[Γαλλία]], η [[Ιταλία]], η [[Ρωσία]] (επί [[Αλέξανδρος Β' της Ρωσίας|Τσάρου Αλέξανδρου Β΄]]) καθώς και η [[Οθωμανική Αυτοκρατορία]] (επί Σουλτάνου [[Αμπντούλ Χαμίτ Β΄]]), αναθεώρησαν τη [[Συνθήκη του Αγίου Στεφάνου]] που είχε προ-συνομολογηθεί βεβιασμένα στις [[3 Μαρτίου]] του ίδιου έτους μεταξύ της Ρωσίας και της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, βασικό δημιούργημα της οποίας ήταν η "Μεγάλη Βουλγαρία".
| |||