Συνθήκη του Βερολίνου (1878): Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων
Περιεχόμενο που διαγράφηκε Περιεχόμενο που προστέθηκε
Γραμμή 31:
** Σαντουλάχ Πασάς, πρέσβυς στο Βερολίνο
==Αποτελέσματα==
Η Συνθήκη αναγνώρισε επίσημα την ανεξαρτησία των ''[[de facto]]'' κυρίαρχων πριγκιπάτα της Ρουμανίας, της Σερβίας και του Μαυροβουνίου, μαζί με την αυτονομία της Βουλγαρίας - αν και η τελευταία στην πράξη λειτούργησε ανεξάρτητα και χωρίστηκε σε τρία μέρη: το Πριγκιπάτο της Βουλγαρίας, την αυτόνομη επαρχία της [[Ανατολική Ρωμυλία|Ανατολικής Ρωμυλίας]] και τη [[Μακεδονία]]ς, που επεστράφη στους Οθωμανούς, ανατρέποντας έτσι τα ρωσικά σχέδια για μια ανεξάρτητη - και ρωσόφιλη - "Μεγάλη Βουλγαρία". Η Συνθήκη του Αγίου Στεφάνου είχε δημιουργήσει ένα Βουλγαρικό κράτος, που ήταν ότι ακριβώς φοβόντουσαν περισσότερο η Μεγάλη Βρετανία και η Αυστροουγγαρία.<ref>Krasner Stefen, Sovereighty: Organized Hypocricy, Princeton University Press, σ. 165 (1999)</ref>
Το σημαντικότερο έργο του Συνεδρίου ήταν ο περιορισμός των συνόρων της [[Βουλγαρία]]ς που είχε δημιουργηθεί διμερώς με την παραπάνω συνθήκη,<ref>Krasner Stefen, Sovereighty: Organized Hypocricy, Princeton University Press, σ. 165 (1999)</ref> παρόλο που η ίδια η Βουλγαρία είχε αποκλειστεί από τη συμμετοχή στις συνομιλίες παρά την ρωσική επιμονή.<ref>Barbara Jelavich, Ρωσία και διαμόρφωση του Ρουμανικού κράτους 18921-1878, σ.286 University Cambridge Press, 2004</ref>▼
Η Συνθήκη του Βερολίνου επικύρωσε το μεγαλύτερο μέρος των ρωσικών κερδών σε βάρος της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, που ορίζονταν στη Συνθήκη του Αγίου Στεφάνου, αν και η κοιλάδα του Aλασκέρτ και η πόλη Ντογκουμπαγιαζίντ επεστράφησαν στους Οθωμανούς.
Παρά τις εκκλήσεις των Ρουμάνων συνέδρων, η Ρουμανία αναγκάστηκε να παραχωρήσει τη [[Μπουντζάκ|νότια Βεσσαραβία]] στη Ρωσική Αυτοκρατορία. Ως αποζημίωση, η Ρουμανία έλαβε τη [[Δοβρουτσά]], συμπεριλαμβανομένου του [[Δέλτα Δούναβη|Δέλτα του Δούναβη]]. Η Συνθήκη περιόριζε επίσης τη ρωσική κατοχή της Βουλγαρίας σε 9 μήνες, χρόνος μέσα στον οποίο τα ρωσικά στρατεύματα και εφόδια μπορούσαν να αποχωρήσουν μέσω του ρουμανικού εδάφους.
Τα τρία νέα ανεξάρτητα κράτη, στη συνέχεια αυτοανακηρύχθηκαν βασίλεια: η [[Βασίλειο της Ρουμανίας|Ρουμανία]] το 1881, η [[Βασίλειο της Σερβίας|Σερβία]] το 1882 και το [[Βασίλειο του Μαυροβουνίου|Μαυροβούνιο]] το 1910, ενώ η [[Βασίλειο της Βουλγαρίας|Βουλγαρία]] κήρυξε την πλήρη ανεξαρτησία της το 1908 μετά από τη συνένωση με την [[Ανατολική Ρωμυλία]] το 1885. Η Αυστροουγγαρία προσάρτησε τη Βοσνία το 1908, πυροδοτώντας μια μεγάλη ευρωπαϊκή κρίση .
Η Συνθήκη του Βερολίνου αναγνώριζε ειδικό νομικό καθεστώς για ορισμένες θρησκευτικές ομάδες. Χρησίμευσε επίσης ως πρότυπο για το Σύστημα των Μειονοτήτων, που στη συνέχεια καθιερώθηκε στο πλαίσιο της [[Κοινωνία των Εθνών|Κοινωνίας των Εθνών]]. Όριζε ότι η Ρουμανία αναγνωρίζει τους μη Χριστιανούς (Εβραίους και Μουσουλμάνους) ως πολίτες με πλήρη δικαιώματα. Επίσης μιλούσε αόριστα για συνοριακή διόρθωση ανάμεσα στην Ελλάδα και την Οθωμανική Αυτοκρατορία, που υλοποιήθηκε μετά από μακρές διαπραγματεύσεις το 1881 με την παραχώρηση της [[Θεσσαλία]]ς στην Ελλάδα.
Στο "Εγκύκλιο του Σώλσμπερι", της 1ης Απριλίου 1878, ο Βρετανός Υπουργός Εξωτερικών, Μαρκήσιος του Σώλσμπερι, κατέστησε σαφείς τις αντιρρήσεις του ίδιου και της κυβέρνησής του για τη Συνθήκη του Αγίου Στεφάνου και την ευνοϊκή θέση που χάριζε στη Ρωσία. Ο ιστορικός A. Τ. Π. Tέιλορ έγραψε: ". Αν η συνθήκη του Αγίου Στεφάνου είχε διατηρηθεί, τόσο η Οθωμανική Αυτοκρατορία όσο και η Αυστροουγγαρία μπορεί να είχαν επιζήσει μέχρι σήμερα. Οι Βρετανοί, εκτός από το [[Μπέντζαμιν Ντισραέλι|Ντισραέλι]] στις χειρότερες στιγμές του, ανέμεναν λιγότερα και επομένως απογοητεύτηκαν και λιγότερο . Ο Σώλσμπερι έγραψε στα τέλη του 1878: "θα συστήσουμε ένα ετοιμόρροπ είδος Τουρκοκρατίας και πάλι στα νότια Βαλκάνια. Αλλά είναι μια απλή ανάπαυλα. Δεν τους έχει πια απομείνει ζωτικότητα.
Το [[Βιλαέτι του Κοσσυφοπεδίου]] παρέμεινε τμήμα της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας. Στην Αυστροουυγγαρία επετράπη να σταθμεύει στρατιωτικές φρουρές στο Οθωμανικό Βιλαέτι της Βοσνίας και στο [[Σαντζάκι του Νόβι Παζάρ]]. Το Βιλαέτι της Βοσνίας τέθηκε υπό Αυστροουγγρική κατοχή, αν και επισήμως παρέμενε τμήμα της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας μέχρι που προσαρτήθηκε από την Αυστροουγγαρία το 1908. Οι Αυστροουγγρικής φρουρές στο Σαντζάκι του Νόβι Παζάρ αποσύρθηκαν το 1908, μετά την προσάρτηση του Βιλαετιού της Βοσνίας και τη Βοσνιακή κρίση που ακολούθησε, προκειμένου να επιτευχθεί ένας συμβιβασμός με την Οθωμανική Αυτοκρατορία (η Οθωμανική κυβέρνηση είχε εμπλακεί σε εσωτερικές διαμάχες λόγω της [[Νεότουρκοι|Επανάστασης των Νεοτούρκων]] το 1908, που άνοιξε το δρόμο για την απώλεια της Βοσνίας και της Βουλγαρίας τον ίδιο χρόνο.)
▲Το σημαντικότερο έργο του Συνεδρίου ήταν ο περιορισμός των συνόρων της [[Βουλγαρία]]ς που είχε δημιουργηθεί διμερώς με την παραπάνω συνθήκη,<ref>Krasner Stefen, Sovereighty: Organized Hypocricy, Princeton University Press, σ. 165 (1999)</ref> παρόλο που η ίδια η Βουλγαρία είχε αποκλειστεί από τη συμμετοχή στις συνομιλίες παρά την ρωσική επιμονή.
* Η ίδρυση μικρής αυτόνομης Ηγεμονίας της Βουλγαρίας με βόρεια όρια τον Δούναβη και νότια τον Αίμο.
| |||