Λεοντία Πορφυρογέννητη: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων

Η '''Λεοντία''' (457 - μετά το 479) ήταν η κόρη του ΒυζανντινούΒυζαντινού αυτοκράτορα [[Λέων Α΄]] και της [[Βερίνα|Βερίνας]]ς, αδερφή της [[Αριάδνη (αυτοκράτειρα)|Αριάδνης]].

Η Λεοντία ήταν η κόρη του αυτοκράτορα [[Λέων Α΄]] και της συζύγου του [[Βερίνα]]ς. Ήταν μικρότερη αδελφή της Αριάδνης, αλλά, σε αντίθεση με αυτήν, θα μπορούσε να ισχυριστεί ότι είναι [[Πορφυρογέννητος|πορφυρογέννητη]], "«γεννημένη στην πορφύρα"», επειδή γεννήθηκε κατά το πρώτο έτος της βασιλείας του πατέρα της (457). Ο Λέων, ο οποίος ανέβηκε στο θρόνο για στρατιωτική αξία και δεν είχε οικογενειακούς δεσμούς με τη ρωμαϊκή αριστοκρατία, χρησιμοποιούσε το γάμο των θυγατέρων του, για να ενισχύσει τη θέση του: όπως η Αριάδνη είχε παντρευτεί τον [[Ζήνων (αυτοκράτορας)|Ζήνωνα]], ο γάμος της Λεοντίας σχεδιάστηκε για να την δεσμεύει έναν άλλον συνιστώντα του στρατού, τον γιο του Άσπαρ. Αυτό συνέβη, ωστόσο, ότι κατά την αναγγελία του γάμου μεταξύ του γιου του Άσπαρ , Ιούλιος Πατρίκιο, και της Λεοντίας έγιναν ταραχές (470). Για τον κλήρο και το λαό της Κωνσταντινούπολης δεν είναι αποδεκτό για τον Αριανό Πατρίκιο να έχει τη δυνατότητα να γίνει αυτοκράτορας. Οι ταραχές σταμάτησαν μόνο όταν αποφασίστηκε ότι πριν παντρευτεί την Λεοντία θα γινόταν Ορθόδοξος. Το 471 ο Πατρίκιος εξαφανίζεται από τα χρονικά: ο πατέρας του Άσπαρ και ο αδελφός του Αρδαβούρος δολοφονήθηκαν με απόφαση του Λέοντα. Η Λεοντία παντρεύτηκε τον [[Μαρκιανός (σφετεριστής)|Μαρκιανό]], το γιο του δυτικού αυτοκράτορα Αρτέμιου: ο γάμος συνδέεται με τους δύο βασιλικούς κρίκους της Δύσης και της Ανατολής. Αυτό συνέβη, ωστόσο, όταν το 472 ο Ανθέμιος πέθανε, τον διαδέχθηκε ο Ολύμπριος , και μετά τον θάνατο του Λέοντα τον διαδέχτηκε ο Ζήνωνας στον ανατολικό θρόνο. Διωγμένοι κι από τους δύο θρόνους, ο Μαρκιανός και η Λεοντία έκαναν μια εξέγερση εναντίον του Ζήνωνα, το 479, η οποία βασίστηκε στο δικαίωμα της Λεοντίας στον θρόνο επειδή ήταν πορφυρογέννητη, η εξέγερση όμως καταπνίγηκε. <ref>Alemany, Agustí, Sources on the Alans: A Critical Compilation, Brill Academic Publishers, 2000, ISBN 90-04-11442-4, p. 114.</ref> <ref>Amory, Patrick, People and Identity in Ostrogothic Italy, 489-554, Cambridge University Press, 1997, ISBN 0-521-52635-3, p. 284, 288.</ref> <ref>Bury, John Bagnall, "X.1 Leo I (A.D. 457‑474)", History of the Later Roman Empire, 1958, Dover Books, pp. 389–395</ref> <ref>Thiele, Andreas, Erzählende genealogische Stammtafeln zur europäischen Geschichte Band III Europäische Kaiser-, Königs- und Fürstenhäuser Ergänzungsband, R.G. Fischer Verlag 1994 Tafel 490</ref> <ref>Williams, Stephen, The Rome That Did Not Fall: the survival of the East in the fifth century, Routledge, 1999, ISBN 0-415-15403-0, p. 180.</ref>