Σιδηροδρομικές μεταφορές στην Ελλάδα: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων

Το επόμενο έτος, το [[1882]], ο [[Χαρίλαος Τρικούπης]] ανέλαβε πρωθυπουργός στη θέση του Κουμουνδούρου, ο οποίος ακύρωσε τις συμβάσεις, και τις αντικατέστησε με τέσσερις δικές του. Είχε ένα διαφορετικό πολιτικό όραμα για τον σιδηρόδρομο, τον θεωρούσε ως μέσο για την τόνωση της εσωτερικής ανάπτυξης στην Ελλάδα και πρότεινε 417 [[Χιλιόμετρο|χιλιόμετρα]] δικτύου μετρικού εύρους (1.000 [[Χιλιοστόμετρο|χιλιοστά]]) που θα περιέβαλε τη [[Πελοπόννησος|Πελοπόννησο]], με ξεχωριστό δίκτυο στη [[Θεσσαλία]], που θα συνέδεε το λιμάνι του [[Βόλος|Βόλου]] με την πόλη της [[Καλαμπάκα]]ς, στην άλλη πλευρά του Θεσσαλικού κάμπου. Εγκαινιάστηκε, επίσης, το [[1885]] μια γραμμή που πήγαινε από την [[Αθήνα]] προς το Στροφύλι [[Κηφισιά|Κηφισιάς]] με μια διακλάδωση από τους [[Άγιοι Ανάργυροι Αττικής|Αγίους Αναργύρους]] προς [[Λαύριο]], στην [[Ανατολική Αττική]] μέσω [[Χαλάνδρι|Χαλανδρίου]], [[Παιανία|Παιανίας]], [[Κορωπί|Κορωπίου]] και [[Μαρκόπουλο|Μαρκοπούλου]] που τη λειτουργούσαν οι [[Σιδηρόδρομοι Αττικής]]. Ο Τρικούπης προτιμούσε το μετρικό εύρος από το κανονικό, λόγω της μείωσης αρχικά στο κόστος κατασκευής, αν και η γραμμή που συνδέει την Αθήνα προς τη [[Λάρισα]], η οποία είχε προγραμματιστεί να ενταχθεί τελικά με το ευρωπαϊκό δίκτυο, κατασκευάστηκε με κανονικό εύρος 1.435 χιλιοστών. Το δίκτυο χρειάστηκε 25 χρόνια για να ολοκληρωθεί, 20 χρόνια περισσότερο από ότι ανάμενε ο Τρικούπης, δηλαδή 5.

 

 

===Η εξέλιξη των σιδηροδρόμων (1920-1970)===