Η '''Κερπινή''' είναι ορεινό χωριό του νομού [[νομόςΝομός Αχαΐας|Νομού Αχαΐας]]. Είναι χτισμένη σε υψόμετρο 1.093 μέτρων στις πλαγιές του όρους [[Κερύνειο Όρος|Κερύνεια]] και είναι ένα από τα ορεινότερα χωριά της [[νομός Αχαΐας|Αχαΐας]]. Ανήκει στον [[δήμος Καλαβρύτων|Δήμο Καλαβρύτων]] και σύμφωνα με την απογραφή του [[2011]] έχει 173 κατοίκους<ref>[http://web3.eetaa.gr/metaboles/apografes/apografi_2011_monimos.pdf ΕΛ.ΣΤΑΤ. - Μόνιμος πληθυσμός της Ελλάδος. Απογραφή 2011]</ref>. Η Κερπινή βρίσκεται 10 χλμ. βόρεια των [[Καλάβρυτα Αχαΐας|Καλαβρύτων]] και γειτονεύει με το χωριό [[Ρογοί Αχαΐας|Ρογοί]].
==Ιστορία==
Γραμμή 28:
===Ζαΐμηδες===
Από την Κερπινή κατάγεται η οικογένεια των [[Οικογένεια Ζαΐμη|Ζαΐμηδων]] που πολλά μέλη της διαδραμάτησαν σημαντικό ρόλο στην σύγχρονή ελληνική ιστορία<ref>[http://www.patras.gr/el/c2/c2s3/c2s3s3/c2s3s3s2/index-c2s3s3s2.asp Δήμος Πατρέων - Οικογένεια Ζαΐμη]</ref>. Σύμφωνα με μαρτυρίες κατοίκων που δημοσιεύτηκαν το [[19001906]] από τον ιστοριοδίφη [[Γεώργιος Παπανδρέου (ιστορικός)|Γ. Παπανδρέου]]<ref>Ο [[Γεώργιος Παπανδρέου (ιστορικός)|Γ. Παπανδρέου]] υπήρξε γυμνασιάρχης, ιστοριοδίφης ειδικευόμενος στην ιστορία της Αχαΐας, Ηλείας και Αρκαδίας.</ref>, στην οικία των [[Οικογένεια Ζαΐμη|Ζαΐμηδων]] φυλασσόταν επιμελώς σημαία για την οποία ο Π.Ν. Ζαΐμης υποστήριζε ότι ευλογήθηκε στην [[Αγία Λαύρα Καλαβρύτων|Αγία Λαύρα]] από τον [[Παλαιών Πατρών Γερμανός Γ΄|Π. Πατρών Γερμανό]] τον [[Μάρτιος|Μάρτιο]] του [[1821]]. Μέχρι το [[1876]] η σημαία φυλασσόταν στο δημαρχείο και φερόταν κάθε χρόνο στην [[Αγία Λαύρα Καλαβρύτων|Αγία Λαύρα]] για τον πανηγυρισμό της εθνικής εορτής της [[25 Μαρτίου|25ης Μαρτίου]], σε πομπή εφίππων και πεζών και τυμπάνων με επικεφαλής τον δήμαρχο Κερπινής. Το [[1876]] ο σημαιοφόρος, για λόγους πολιτικών αντιδικιών, δεν επέστρεψε τη σημαία στο δημαρχείο αλλά την παρέδωσε στον Ιω. Ν. Ζαΐμη. Το [[1895]] η σημαία μεταφέρθηκε με πομπή στην [[Πάτρα]] μετά από αίτημα του εκεί Καλαβρυτινού Συλλόγου. Η σημαία περιγράφεται ως φτιαγμένη από μετάξι και χρυσό, φέρει απεικόνιση της Ανάστασης του Σωτήρος και τους Αγίους Γεώργιο και Δημήτριο. Κατά διήγηση εντοπίων που καταγράφει ο [[Γεώργιος Παπανδρέου (ιστορικός)|Γ. Παπανδρέου]] (την οποία ο ίδιος δεν θεωρεί απόλυτα ακριβή) η σημαία εστάλη από τους [[Φιλική Εταιρεία|Φιλικούς]] της [[Κωνσταντινούπολη]]ς στον [[Ασημάκης Ζαΐμης|Ασημ. Ζαΐμη]], ευλογήθηκε εις την [[Αγία Λαύρα Καλαβρύτων|Αγ. Λαύρα]] όπου την έφεραν οι Ν. Φραγκάκος, [[Γεώργιος Λεχουρίτης|Γ. Λεχουρίτης]] και Στ. Σαρδελιάνος, και χρησίμευσε ως πολεμική σημαία των [[Οικογένεια Πετιμεζά|Πετμεζαίων]] και άλλων κατά την άλωση των [[Καλάβρυτα|Καλαβρύτων]]. Μετά χρησιμοποιήθηκε στην [[Πάτρα]], την [[Τρίπολη Αρκαδίας|Αρκαδία]] και το [[Μεσολόγγι]] από τον [[Ανδρέας Ζαΐμης|Αν. Ζαΐμη]] το [[1822]]. Το [[1823]] αιχμαλωτίστηκε από τους [[Οθωμανοί|Τούρκους]] μετά από κάποια μάχη και επωλήθη σε [[Εβραίοι|Εβραίους]]. Αυτοί την μεταπώλησαν στην [[Ζάκυνθος|Ζάκυνθο]] όπου την αναγνώρισε και την αγόρασε ο έμπορος Σωτήριος Μέγαρης Κερπινιώτης ο οποίος και την δώρισε στο [[δήμος Κερπίνης|δήμοΔήμο Κερπινής]] όπου παρέμεινε μετά την [[Επανάσταση του 1821|Επανάσταση]]<ref>Γεώργιος Παπανδρέου, ''Καλαβρυτινή Επετηρίς, ήτοι πραγματεία περί της ιστορικής των Καλαβρύτων επαρχίας'', Εκδότης Μιχαήλ Ι. Σαλιβέρος, Εν Αθήναις 1906, σελ. 252-254</ref>.
