Ψυχρός Πόλεμος: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων

Περιεχόμενο που διαγράφηκε Περιεχόμενο που προστέθηκε
Χωρίς σύνοψη επεξεργασίας
Συμπλήρωση των στοιχείων των πραξικοπημάτων και των ηγετών του PDP μέχρι την σοβιετική επέμβαση και τον εμφύλιο.
Γραμμή 148:
{{κύριο|Πόλεμος της Κορέας}}
[[Αρχείο:Korean War Montage 2.png|thumb|right|250px|Ο αιματηρός πόλεμος της Κορέας οδήγησε στον διαμερισμό της κορεατικής χερσονήσου σε δύο ανεξάρτητα κράτη: Την Λαϊκή Δημοκρατία της Κορέας ([[Βόρεια Κορέα]]) και την Δημοκρατία της Κορέας ([[Νότια Κορέα]]). Σε αντίθεση με την [[γερμανική ενοποίηση]], ο διαχωρισμός παρέμεινε μετά το τέλος του Ψυχρού Πολέμου]]
Από τα τέλη του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου η κορεάτικη χερσόνησος, που προηγουμένως ήταν ιαπωνική κτήση, είχε διαμερισθεί σε δύο ζώνες (βορείως και νοτίως του 38ου παραλλήλου) από τις σοβιετικές και τις αμερικανικές δυνάμεις που κατέλαβαν τις περιοχές αυτές αντίστοιχα. Τον Ιούνιο του 1950, ο Κιμ Ιλ Σουνγκ, ηγέτης του καθεστώτος της Βόρειας Κορέας, κήρυξε τον πόλεμο στην Νότια Κορέα.<ref name="Stokesbury1990">{{cite book |title=A Short History of the Korean War|last=Stokesbury |first=James L|year=1990|publisher=Harper Perennial |location=New York|isbn=0-688-09513-5|page=14}}</ref> Προς έκπληξη του Στάλιν, το συμβούλιο ασφαλείας του ΟΗΕ καταδίκασε την επίθεση και υπεστήριξε την υπεράσπιση της Νότιας Κορέας, παρόλο που τότε οι Σοβιετικοί μποϊκόταραν τις διαδικασίες επειδή την μόνιμη θέση στο συμβούλιο κατείχε η Ταϊβάν και όχι η ΛΔ Κίνας.<ref>{{Harvnb|Malkasian|2001|p=16}}</ref> Στρατιωτική δύναμη προερχόμενη από τη Νότια Κορέα, τις ΗΠΑ, το Ηνωμένο Βασίλειο, την Τουρκία, την Ελλάδα, τον Καναδά, την Αυστραλία, την Γαλλία, τη Νότια Αφρική και άλλες χώρες μετέβη στην κορεατική χερσόνησο υπό την σκέπη του ΟΗΕ για να αντιμετωπίσει την εισβολή.<ref>[[T. R. Fehrenbach|Fehrenbach, T. R.]], ''This Kind of War: The Classic Korean War History'', Brasseys, 2001, ISBN 1-57488-334-8, page 305</ref>
 
Μεταξύ των άλλων ο πόλεμος στην Κορέα επιτάχυνε τις διαδικασίες ανάπτυξης της στρατιωτικής δομής του ΝΑΤΟ.<ref>{{Harvnb|Isby|Kamps|1985|pp=13–14}}</ref> Από την άλλη πλευρά η κοινή γνώμη στις εμπλεκόμενες χώρες ήταν διαιρεμένη όσον αφορά την υποστήριξη ή όχι του πολέμου. Υπήρχαν ανησυχίες για κλιμάκωση του πολέμου πέρα από τα στενά όρια της κορεατικής χερσονήσου, με γενικευμένη σύρραξη με την Κίνα ή ακόμα και με το ξέσπασμα πυρηνικού πολέμου. Οι σχέσεις του Ηνωμένου Βασιλείου με τις ΗΠΑ ήταν συχνά τεταμένες εξ αιτίας της ισχυρής αντίθεσης στην συνέχιση του πολέμου. Για αυτούς τους λόγους η βρετανική διπλωματία έστρεψε τις προσπάθειές της στον γρήγορο τερματισμό του πολέμου, αποσκοπώντας στον σχηματισμό ενιαίου και ουδέτερου κορεατικού κράτους υπό την αιγίδα του ΟΗΕ καθώς και στην αποχώρηση όλων των ξένων στρατιωτικών δυνάμεων από το έδαφός του.<ref>{{Cite book|last=Cotton|first=James|title=The Korean war in history|publisher=Manchester University Press ND|year=1989|page=100|url=|id=|isbn=0-7190-2984-8}}</ref>
Γραμμή 253:
 
=== Η στρατιωτική επέμβαση των Σοβιετικών στο Αφγανιστάν ===
{{κύριο|ΣοβιετικόςΣοβιετική πόλεμοςεπέμβαση στο Αφγανιστάν}}
ΤονΣτις Απρίλιο27 τουΑπριλίου 1978, το κομμουνιστικό Λαϊκό Δημοκρατικό Κόμμα του Αφγανιστάν (PDP) κατέλαβε πήρε την εξουσία στοαπό Αφγανιστάντον προοδευτικό σοσιαλιστή Mohammed Daoud, μετάμε πραξικόπημα. Το νέο καθεστώς, υπό τους Νur Mohammad Taraki (πρόεδρο) και Hafizullah Amin (πρωθυπουργό), επέβαλε ακραίες κοινωνικές μεταρρυθμίσεις που αποξένωσαν τα συντηρητικά ισλαμικά στοιχεία αλλά και τη Μόσχα. Οι σχέσεις των δύο γρήγορα κατέστησαν ανταγωνιστικές και ο Taraki εξοντώθηκε από επανάστασητον Amin, τομε κομμουνιστικόδεύτερο Λαϊκόπραξικόπημα, Δημοκρατικόo Κόμμαοποίος, στη συνέχεια εξοντώθηκε με τη σειρά του Αφγανιστάναπό την KGB. ΟιΗ αντίπαλοισοβιετική τηςεπέμβαση τοποθέτησε επικεφαλής τον τρίτο ηγέτη του DPD που είχε καταφύγει εξόριστος στη Μόσχα, Babrak Karmal. Οι κομμουνιστικήςπαραδοσιακοί κυβέρνησηςοπλαρχηγοί γρήγορα οργάνωσαν εξέγερση στις ανατολικές περιοχές της χώρας, που σύντομα εξελίχθηκε σε εμφύλιο πόλεμο ανάμεσα στις καθεστωτικές δυνάμεις και τους αντάρτες Μουτζαχεντίν. Οι αντάρτες του Πεσαβάρ εκπαιδεύτηκαν στο γειτονικό Πακιστάν και την Κίνα, ενώ, αργότερα, έλαβαν οπλισμό και χρηματοδότηση από τις ΗΠΑ, το Ηνωμένο Βασίλειο και την Σαουδική Αραβία, ενώ οι Σοβιετικοί έστειλαν χιλιάδες στρατιωτικούς συμβούλους για να υποστηρίξουν την κομμουνιστικήφιλοσοβιετική κυβέρνηση του Karmal.
 
== Η τελευταία φάση του Ψυχρού Πολέμου (1985-91) ==