Εκπαίδευση των Ελλήνων στην Οθωμανική Αυτοκρατορία: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων
Περιεχόμενο που διαγράφηκε Περιεχόμενο που προστέθηκε
Γραμμή 19:
Σχ. Θεσσαλονίκης (σ. 116) «Τότε η σχολή, λόγω της επαναστάσεως της Χαλκιδικής και της καταλήψεως του Αγίου Όρους υπό των Τούρκων, πλείστα κακά υπ’ αυτών και των εν αυτή από του τέλους του ΙΕ και αρχών ΙΣΤ’ εξ Ισπανίας εκδιωχθέντων Εβραίων, οίτινες τα μέγιστα συνετέλεσαν εις την καταστροφήν της Ναούσης υπέστη. Τω 1828 αποκαταστάντων των πραγμάτων …»</ref><ref>[http://anemi.lib.uoc.gr/php/pdf_pager.php?rec=/metadata/2/c/f/metadata-01-0000761.tkl&do=109732_01.pdf&pageno=216&width=327&height=566&maxpage=386&lang=en Τρικούπης Σπυρίδων, ''Ιστορία της Ελληνικής Επαναστάσεως'', Β΄ έκδοσις, εν Λονδίνω 1860, τομ. 1, σ. 194•]"Πρό τινος καιρού είχαν συστηθή εν ταις πρωτευούσαις των Χανίων και της Ρεθύμνης δύο αλληλοδιδακτικά σχολεία. Αν και η περί της συστάσεως αυτών άδεια ηγοράσθη διά αδράς δαπάνης, και η διδασκαλία ήτον η συνήθης, τα σχολεία ταύτα εθεωρήθησαν σχολεία αποστασίας και πολέμου, εκλείσθησαν μεσούντος του Μαρτίου, και οι διδάσκαλοι εφυλακίσθησαν»</ref>
Αντιδράσεις υπήρχαν και από τον απλό τουρκικό λαό: οι μαθητές της σχολή Σωτήρη στην Αθήνα επειδή γειτνίαζε με τουρκικά καφενεία αντιμετωπίζονταν από του θαμώνες τους κάθε φορά που μετέβαιναν σε αυτό ή έφευγαν από αυτό με χλβαστικές και υβριστικές αντιδράσεις. Όμως όπως σχολιάζει ο [[Τάσος Γριτσόπουλος]] δεν φαίνεται να ήταν σοβαρός λόγος ώστε να συντελέσει στο τερματισμό λειτουργίας της σχολής.<ref>Τάσος Γριτσόπουλος, «Διάγραμμα της ιστορίας των σχολείων των Αθηνών κατά την Τουρκοκρατίαν»-β΄ μέρος, Τα αθηναϊκά, τχ.29 (Χριστούγεννα 1964),σελ.6</ref>
Κατά τον ιστορικό Στήβεν Ράνσιμαν, "''αν και η Υψηλή Πύλη δεν παρενέβη ποτέ στην Πατριαρχική Ακαδημία της Κωνσταντινουπόλεως, οι επαρχιακοί διοικητές ήταν ελεύθεροι να είναι όσο ήθελαν πιεστικοί και πολλοί απ' αυτούς θεωρούσαν ότι η εκπαίδευση των μειονοτήτων ήταν εξαιρετικά ανεπιθύμητη''". Κατά τον ίδιο, και αν ακόμα η Εκκλησία εύρισκε χρήματα για τη λειτουργία σχολείων "''ήταν εξαιρετικά αμφίβολο αν οι τουρκικές αρχές στις επαρχίες θα επέτρεπαν να λειτουργήσουν ελληνικά σχολεία σε μεγάλη κλίμακα. Επίσημη απαγόρευση δεν υπήρξε ποτέ. Αλλά τα σχολικά κτίρια μπορούσαν να δημευθούν και οι μαθητές ως άτομα να υποβληθούν σε ταλαιπωρίες, έτσι ώστε στο τέλος να μην αξίζει τον κόπο να διατηρούνται τα σχολεία ανοιχτά''".<ref>Στήβεν Ράνσιμαν, "Η Μεγάλη Εκκλησία εν αιχμαλωσία", τ. Β', ελληνική έκδοση, Αθήνα 1979, σ. 412, 420. Αναφέρεται στο Αντ. Αναστασόπουλος, σ. 360.[http://www.antonisanastasopoulos.eu/Publications/Anastasopoulos2010Kastamoni.pdf]</ref>
==Η κατάσταση των σχολείων αμέσως μετά την Άλωση-μαρτυρίες==
| |||