Καμίλ Πισαρό: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων

 

Πέρασε δύσκολα χρόνια μέχρι το [[1869]], καθώς — παρά τις καλές κριτικές — τα έργα του δεν πωλούνταν εύκολα. Την ίδια περίοδο, εγκαταστάθηκε στη Λουβσιέν, στηριζόμενος οικονομικά κυρίως στη γενναιοδωρία των φίλων του. Παρά τις οικονομικές του δυσχέρειες, τα έργα του εκείνης της περιόδου, χαρακτηρίζονται ως πιο ήρεμα, πιο γλυκά και πιο ήπια. Με το ξέσπασμα του [[Γάλλο-Πρωσικός Πόλεμος|Γαλλο-Πρωσσικού Πολέμου]] κατέφυγε οικογενειακώς στην [[Αγγλία]], στο Σάρεϋ, όπου ζούσε η μητέρα του. Η αγγλική ύπαιθρος, με τα χρώματα και τα τοπία της, επέδρασε πάνω του όπως και οι πίνακες των [[Τζον Κόνσταμπλ|Κόνσταμπλ]] και [[Τζόζεφ Μάλλορντ Ουίλλιαμ Τέρνερ|Τέρνερ]], που του δίδαξαν πώς να επεξεργάζεται τον φωτισμό.

Το [[1871]] επέστρεψε στο [[Ποντουάζ]] της [[Γαλλία|Γαλλίας]], όπου ήρθε σε επαφή με τον [[Πωλ Σεζάν|Σεζάν]]. Τα επόμενα χρόνια, άντλησε έμπνευση από τα χρώματα και τα τοπία της κοιλάδας Ουάζ, ενώ παράλληλα συσπειρωνόταν όλο και περισσότερο η ομάδα των [[ιμπρεσιονισμός|ιμπρεσιονιστών]]. Το [[1874]] πέθανε η μοναδική του κόρη Ζαν-Ρασέλ, ενώ την ίδια χρονιά, ο ίδιος σημειώνει αποτυχία στην έκθεση που διοργανώνει για όλους τους [[ιμπρεσιονισμός|ιμπρεσιονιστές]].

Μετά το [[1875]], θεωρείται πως άρχισε να γίνεται αντιληπτό το μήνυμα που προσπαθούσε να μεταδώσει μέσα από το έργο του. Επέστρεψε στο Ποντουάζ το [[1882]] και συμμετείχε σε όλες τις [[ιμπρεσιονισμός|ιμπρεσιονιστικές]] εκθέσεις — συνολικά εννέα — μέχρι και το [[1886]]. Το [[1890]] εγκαταστάθηκε στο Ερανί-Μπαζενκούρ λόγω κλονισμένης υγείας. Μέχρι και το [[1900]] ταξίδευσε πολύ στην [[Αγγλία]], το [[Βέλγιο]], την [[Ολλανδία]] καθώς επίσης και στη [[Ρουέν]] και το [[Παρίσι]]. Τα τελευταία έργα του θεωρούνται πιο πλούσια και φωτεινά.

 

Ο Πισαρό πέθανε στο [[Παρίσι]] στις [[13 Νοεμβρίου]] (ή κατά άλλους στις [[12 Νοεμβρίου]]) του [[1903]], σε ηλικία 73 ετών, και ενώ είχε αρχίσει να αναγνωρίζεται το σύνολο του έργου του.

== Εξωτερικοί σύνδεσμοι ==

{{Commonscat}}