Χανς Μπάλντουνγκ Γκριν: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων

Ο Μπάλντουνγκ προερχόταν από επιφανή και καλλιεργημένη οικογένεια του Στρασβούργου, όπου ο πατέρας του υπηρετούσε ως νομικός σύμβουλος του Επισκόπου. Αφού έκανε τα πρώτα του βήματα στη ζωγραφική και τη χαρακτική υπό την εποπτεία ενός ακολούθουμαθητή του Γερμανού ζωγράφου και χαράκτη [[Μάρτιν Σονγκάουερ]] (Martin Schongauer, 1430-1491), ο Μπάλντουνγκ - του οποίου το ταλέντο είχε ήδη αναπτυχθεί - έπιασε δουλειά στο εργαστήριο του Ντύρερ στη Νυρεμβέργη το 1503. Εκεί, στενοί του σύντροφοι υπήρξαν οι [[Χανς φον Κούλμπαχ]] (Hans von Kulmbach, 1480-1522), [[Χανς Λέοναρντ Σόιφελάιν]] (Hans Leonhard Schäufelein, 1480-1540) και [[Χανς Λόι ντερο ΈλτερεΠρεσβύτερος]] (Hans Leu der Ältere, 1460–1507). Ίσως επειδή επιθυμούσε να διαφοροποιηθεί από εκείνους - και ίσως από αγάπη για το [[πράσινο]] χρώμα - ξεκίνησε να υπογράφει τα έργα του, αρχικά με ένα [[Αμπέλι|αμπελόφυλλο]] και κατόπιν με τα αρχικά HBG (Grien).<ref name="vac"/>

Ο Μπάλντουνγκ απολάμβανε προνομιούχο θέση στο εργαστήριο: αναλάμβανε σημαντικές παραγγελίες για σχεδιασμό παραθύρων για ναούς (για το Ναό του [[Γκροσγκρύντλαχ]] (Großgründlach) το 1505, για το Ναό του Αγίου Λαυρεντίου στη Νυρεμβέργη και για το Ναό του Τιμίου Σταυρού στο [[Γκμουντ]] (Gmund) την επόμενη χρονιά). Τα προνόμια αυτά συνεχίστηκαν κατά την απουσία του Ντύρερ στην [[Ιταλία]] το 1505. Η δραστηριότητά του στον τομέα της χαρακτικής υπήρξε εξίσου σημαντική την περίοδο αυτή. Περιελάμβανε 35 έργα χαρακτικής σε [[ξύλο]] για τον ''«Beschlossen Gart des Rosenkranz Maria»'' (Περίφρακτο Κήπο του Ροζαρίου της Παρθένου) του [[Ulrich Pinder]], που εκδόθηκαν το 1505, καθώς και μία συλλογή χαρακτικών γνωστάγνωστών για την ενέργειαενάργεια και τη ευφάνταστη θεματολογία τους. Το 1507 ο καλλιτέχνης ζωγράφισε δύο πίνακες που προορίζονταν για Άγιες Τράπεζες κατόπιν παραγγελίας του Καρδιναλίου Άλμπρεχτ του [[Βραδεμβούργο|Βραδεμβούργου]] για το Ναό της [[Χάλλε (Ζάαλε)|Χάλλε]]: την ''«Προσκύνηση των Μάγων»'' (Gemaldegalerie, [[Βερολίνο]]) και τον ''«Άγιο Σεβαστιανό»'' (Μουσείο Νυρεμβέργης). Στα έργα αυτά διακρίνεται η επιρροή των Ντύρερ και [[Λούκας Κράναχ ο πρεσβύτερος|Λουκά Κράναχ του πρεσβύτερου]], ωστόσο επιδεικνύουν μια νέα και πολύ προσωπική χρήση των [[Χρώμα|χρωμάτων]] και των αντιθέσεων.<ref name="vac"/>

Κατόπιν ίσως ο Μπάλντουνγκ να ανανέωσε το συμβόλαιό του με το Ντύρερ στη Νυρεμβέργη, ωστόσο είναι σίγουρο πως επέστρεψε στο Στρασβούργο όπου έλαβε δικαιώματα δημότη το [[Πάσχα]] του 1509, καθώς και την αναγνώρισή του από τη Συντεχνία του την επόμενο χρονιά. Στα χνάρια των Ντύρερ και Κράναχ ανέπτυξε ένα τολμηρό στυλ, πολύχρωμο και διακοσμητικό, που μεταφράστηκε σε παραγγελίες από, ανάμεσα σε άλλους, το ΜαγράβοΜαργράβο ΚρίστοφερΧριστόφορο του Μπάντεν (''«Αναθηματική Εικόνα»'', Μουσείο KarlsruheΚαρλσρούης) και τον Erhart Kienig, Διοικητήηγούμενο του Μοναστηρίου του Αγίου Ιωάννη στο Πράσινο Νησί, Στρασβούργο (''«Λειτουργία του Αγίου Γρηγορίου»'', Μουσείο του Κλίβελαντ). Η αισθησιακή δύναμη των ξυλόγλυπτων αυτής της περιόδου, επίσης, βοήθησε στο να χτίσει ο καλλιτέχνης τη φήμη του.<ref name="vac"/>

Από το 1529 στράφηκε στο νέο ουμανιστικό [[θέατρο]] για έμπνευση - επιρροή που διακρίνεται καθαρά, σε διάφορους βαθμούς, σε συνθέσεις όπως ''«Πύραμος και Θίσβη»'' (Gemaldegalerie, Βερολίνο), ''«Ηρακλής και Ανταίος»'' ([[Κάσσελ]]), ''«Mucius Scaevola»'' (Gemaldegalerie, [[Δρέσδη]]) και πολλές εκδοχήςεκδοχές της ''«Παρθένου με το Θείο Βρέφος»'' που σήμερα φιλοξενούνται σε μουσεία του Βερολίνου, της Νυρεμβέργης και του [[Βερτσέλλι]].<ref name="vac"/>