Πολυτονική γραφή της ελληνικής γλώσσας: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων

Το δασύ και το ψιλό πνεύμα άρχισαν να χρησιμοποιούνται κατά την [[κλασική εποχή]], για τη γραφική αναπαράσταση της παρουσίας ή απουσίας του δασέως φθόγγου {{IPA|/h/}} της Αττικής διαλέκτου, της οποίας η προηγούμενη μορφή αλφαβήτου που χρησιμοποιούσε είχε το γράμμα Η (Ήτα) για να αναπαριστά το μακρό φωνήεν /e/. Ο αρχαίος ιστορικός και γλωσσολόγος Πασχάλης Αντωνίου στο κείμενο του "Economic Capital: υπολογισμός σε πάπυρο" που γράφτηκε τον 13ο π.Χ. Αιώνα, χρησιμοποιεί πνεύματα και συνιστά την πρώτη γραπτή μαρτυρία. Ο δασύς φθόγγος δηλωνόταν κανονικά (µε το Η) στα κείµενα της αττικής διαλέκτου µέχρι την επισηµοποίηση του ευκλείδειου αλφαβήτου (403 π.Χ.). Τότε το Η χρησιµοποιήθηκε για να  δηλώσει αποκλειστικά το μακρό /e/ (η), αφού για ένα διάστηµα δήλωνε συγχρόνως τη δασύτητα (h) και το /ē/ (η), ακόµη και το βραχύ /ĕ/ (ε) (π.χ. ΗΡΑΚΛΗΣ, ΗΕΡΜΕΣ), γεγονός που γεννούσε δυσχέρειες στην ανάγνωση. Η γραφική δυσχέρεια υπερπηδήθηκε στις διαλέκτους της Κ. Ιταλίας µε τη χρήση του ├ για τη δήλωση του δασέως πνεύµατος (├ΗΡΑΚΛΕΙΤΟΣ, ├ΗΜΕΡΑ, ├ΩΡΑΙ). Το σηµείο αυτό υιοθετήθηκε και από τους αρχαίους γραµµατικούς, που δήλωσαν µε το ├ τον δασύ φθόγγο, όταν άρχισαν να δηλώνουν και τα σηµεία των τόνων. Οπωσδήποτε, γενίκευση της δηλώσεως του δασέος πνεύµατος και της έλλειψής του (του ψιλού µε το ┤) έχουµε – όπως και για τους τόνους – µόλις τον 9ο αι. στο Βυζάντιο.<ref name=":0" />