Ορθόδοξη Εκκλησία: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων
Περιεχόμενο που διαγράφηκε Περιεχόμενο που προστέθηκε
Γραμμή 237:
Η αρχική τους προσέγγιση με τους [[Καυκασία|Καυκάσιους]] [[Χαζάροι|Χαζάρους]] δεν απέδωσε αποτελέσματα οπότε και στράφηκαν στους Μοραβούς. Στη [[Μεγάλη Μοραβία|Μοραβία]] αρχικά αντιμετωπίστηκαν ευμενώς από τον πρίγκιπα Ροσιστλάβο και εκπόνησαν ένα νέο αλφάβητο βασισμένο στο ελληνικό, το [[Κυριλλικό αλφάβητο|Γλαγολιτικό ή Κυριλλικό]], προκειμένου να μεταφράσουν στα σλαβικά έργα της χριστιανικής γραμματείας. Η δράση τους ενόχλησε τους [[Γερμανία|Γερμανούς]] ιεραποστόλους και οδήγησε σε δίωξη τους και καταφυγή τους στη Ρώμη αποζητώντας την προστασία του Πάπα. Ο Πάπας τους δικαίωσε αλλά ο Κύριλλος, ήδη καταβεβλημένος, πέθανε στη Ρώμη και το βάρος της συνέχισης της ιεραποστολής μετατέθηκε στο Μεθόδιο. Ο Μεθόδιος, αφού χειροτονήθηκε επίσκοπος, επέστρεψε στη Μοραβία και δημιούργησε γύρω του μία ομάδα ιεραποστόλων, η οποία, όμως, μετά το θάνατό του (885) και παρά τη θέση του Επισκόπου Ρώμης υπέρ του εκδιώχθηκε από τη χώρα.
Συνεχιστής του έργου τους αναδείχτηκε ο [[Κλήμης Αχρίδος]], του οποίου η δράση έφερε αποτέλεσμα στους [[Βούλγαροι|Βουλγάρους]] με τη βάπτιση του ηγεμόνα τους Τσάρου Βόρις στα [[869]].
Το [[891]] βαπτίζεται και ο ηγεμόνας των [[Σερβία|Σέρβων]] πρίγκιπας Μούτιμιρ, οπότε ταυτόχρονα το σερβικό κράτος μετατρέπεται σε χριστιανικό. Στη Ρωσία (τότε ''[[Κράτος των Ρως]]'') ο Χριστιανισμός υιοθετήθηκε αρχικά από τη βασίλισσα [[Αγία Όλγα|Όλγα]] το [[955]], η πλέον όμως καθοριστική καμπή για τη χώρα ήταν η απόφαση του εγγονού της Όλγας, Μεγάλου Πρίγκιπα [[Βλαδίμηρος του Κιέβου|Βλαδίμηρου του Κιέβου]], για θεσμοθέτηση της χριστιανικής ομολογίας ως επίσημης θρησκείας του κράτους το [[988]], επηρεασμένος από την άποψη μεγαλείου, που του μετέφεραν οι απεσταλμένοι του από την Κωνσταντινούπολη.
Γραμμή 249 ⟶ 250 :
Το παλαιό δυτικό τμήμα της [[Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία|Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας]] είχε περιέλθει οριστικά στους [[Φράγκοι|Φράγκους]], οι οποίοι από την εποχή του [[Καρλομάγνος|Καρλομάγνου]] κατέβαλαν προσπάθειες εκφραγκισμού της Ρωμαϊκής Πατριαρχικής Έδρας. Η προσπάθεια αυτή κατέληξε στην παύση εκλογής ρωμαϊκής καταγωγής Παπών και την ανάληψη του Θρόνου από Φράγκους επισκόπους. Η θεολογική σκέψη των Φράγκων καθοδηγούνταν από τις αρχές περί διττής εκπόρευσης του Αγίου Πνεύματος και μη αποδοχής των αποφάσεων της Ζ' Οικουμενικής Συνόδου, όπως αυτές είχαν περάσει από τις Συνόδους του Καρλομάγνου. Η μνημόνευση του Επισκόπου Ρώμης στα δίπτυχα των άλλων εκκλησιών φαίνεται να διακόπτεται από την εκλογή στη θέση αυτή του Σεργίου Δ’, όταν αυτός περιέλαβε στην ενθρονιστήρια συστατική του επιστολή το [[Filioque]].
Η αλλαγή της κυριαρχίας στη Ρωμαϊκή Έδρα έφερε στην επιφάνεια διαφορές στη θεολογική κατανόηση λεπτών δογματικών θεμάτων, την έννοια της παράδοσης, τη λειτουργική πρακτική, αλλά και πολιτικές αντιπαραθέσεις με βαθύτερο σκοπό την επικυριαρχία στους σλαβογενείς λαούς. Μετά από πολλά προειδοποιητικά συμπτώματα, η τελική ρήξη ήρθε το [[1054]], όταν
=== Ο Ορθόδοξος κόσμος υπό οθωμανική κυριαρχία ===
| |||