Λουκίνο Βισκόντι: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων
Περιεχόμενο που διαγράφηκε Περιεχόμενο που προστέθηκε
Χωρίς σύνοψη επεξεργασίας |
|||
Γραμμή 12:
| βραβεύσεις = [[Όσκαρ]], [[Χρυσός Φοίνικας]], [[Χρυσός Λέοντας]]
}}
Ο '''Λουκίνο Βισκόντι του Μοντρόνε''' (''Luchino Visconti di Modrone'', [[Μιλάνο]], [[2 Νοεμβρίου]] [[1906]] - [[Ρώμη]], [[17 Μαρτίου]] [[1976]]), κόμης του Λονάτε Ποτσόλο, ήταν [[Ιταλοί|Ιταλός]] [[σκηνοθέτης]] του [[κινηματογράφος|κινηματογράφου]], του [[θέατρο|θεάτρου]] και της [[όπερα]]ς. Υπήρξε θεμελιωτής και βασικός εκφραστής του ρεύματος του ιταλικού νεορεαλισμού.<ref>{{cite web
| title = Βιτόριο ντε Σίκα
|url = http://www.tovima.gr/relatedarticles/article/?aid=143683
Γραμμή 74:
Το 1956 ο Βισκόντι αντιτίθεται δημόσια στη σοβιετική επέμβαση στην [[Ουγγαρία]]<ref name = emm/> και το 1957 γυρίζει τις ''Λευκές Νύχτες'', που αποτελούν διασκευή διηγήματος του [[Ντοστογιέφσκι]] και βραβεύονται με τον Αργυρό Λέοντα στο [[Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου Βενετίας|Φεστιβάλ Βενετίας]] του 1957. Η ταινία, όμως, που ο Βισκόντι αγαπούσε περισσότερο, όπως ο ίδιος είχε δηλώσει, είναι ''O Ρόκο και τα αδέρφια του'' (1960).<ref>Luchino Visconti, 19</ref> Με αυτήν επιστρέφει στο νεορεαλισμό και καταπιάνεται, για δεύτερη φορά μετά το έργο ''[[Η Γη Τρέμει]]'', με το θέμα του [[Ιταλία|ιταλικού]] Νότου: Τα μέλη μιας οικογένειας του Νότου μεταναστεύουν στο [[Μιλάνο]], ελπίζοντας να ξεφύγουν από τη μιζέρια και να βρουν ένα καλύτερο μέλλον. Παρά, όμως, τις προσπάθειές τους, η βαθμιαία διάλυση της οικογένειας, η δυστυχία και η ηθική κατάπτωση είναι αναπόφευκτες.<ref>Luchino Visconti, 22</ref>
Τρία χρόνια αργότερα, το 1963, ο Βισκόντι βραβεύεται με το [[Χρυσός Φοίνικας|Χρυσό Φοίνικα]] στο [[Φεστιβάλ των Καννών]] για την ταινία ''Ο Γατόπαρδος'', βασισμένη στο ομότιτλο μυθιστόρημα του [[Τζουζέππε Τομάζι ντι Λαμπεντούζα]]. Ο Ιταλός σκηνοθέτης εστιάζει, για ακόμη μια φορά, σε ένα από τα αγαπημένα του θέματα: την παρακμή της αριστοκρατίας και την άνοδο της μεγαλοαστικής τάξης με φόντο τη [[Σικελία]] κατά τον δεύτερο μισό του 19ου αιώνα.<ref>''Ταινίες-σταθμοί και νέα ταλέντα'', Ιστορικό Λεύκωμα 1963, σελ. 153-154, Καθημερινή (1997)</ref> Χαρακτηριστικό στοιχείο της ταινίας είναι τα εντυπωσιακά σκηνικά, καθώς ακόμη και τα συρτάρια ήταν γεμάτα με αυθεντικά αντικείμενα εποχής.<ref name="Luchino Visconti, 7"/> Ξεχωριστή η ερμηνεία του [[Μπαρτ Λάνκαστερ]]
Το 1965 ο Βισκόντι βραβεύεται εκ νέου στο [[Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου Βενετίας|Φεστιβάλ Βενετίας]], κερδίζοντας τον Χρυσό Λέοντα αυτήν τη φορά με την ταινία ''Μακρινά Αστέρια της Άρκτου''. Ακολούθως, ο Βισκόντι αποφασίζει να μεταφέρει στην κινηματογραφική οθόνη το βιβλίο του [[Αλμπέρ Καμύ]] ''Ο Ξένος'' (1967), αλλά το αρχικό σενάριο συναντά την αντίδραση της χήρας του συγγραφέα, Φρανσίν Καμύ, που απαιτεί να τηρηθεί πιστά η πλοκή του μυθιστορήματος του συζύγου της. Τελικά, ο Βισκόντι αναγκάζεται να δεχθεί αλλαγές στο σενάριό του και να μην απομακρυνθεί από την αφηγηματική γραμμή του μυθιστορήματος.<ref>Luchino Visconti, 164</ref>
Γραμμή 84:
Τα τελευταία έργα του Λουκίνο Βισκόντι διακρίνονται από έντονη εσωτερικότητα και αρκετά αυτοβιογραφικά στοιχεία. Η παρακμή, η αποσύνθεση και τα ομοφυλοφιλικά ένστικτα χαρακτηρίζουν όλες τις δημιουργίες της τελευταίας περιόδου του σκηνοθέτη. Με την ταινία ''Οι Καταραμένοι'' (1969), που προτάθηκε για [[Όσκαρ Καλύτερου Πρωτότυπου Σεναρίου|Όσκαρ Καλύτερου Σεναρίου]], κατακρίνει τα εγκλήματα του [[Εθνικοσοσιαλισμός|ναζισμού]] μέσα από την αποσύνθεση μιας ισχυρής οικογένειας [[Γερμανία|Γερμανών]] βιομηχάνων τη δεκαετία του 1930. Η αίσθηση παρακμής, η οποία αναδεικνύεται και χάρη στη φωτογραφία της ταινίας, καθιστά το εν λόγω έργο χαρακτηριστικό δείγμα της κινηματογραφικής αισθητικής του Βισκόντι. ''Ο Θάνατος στη Βενετία'' (1971), που απέσπασε το Μεγάλο Ειδικό Βραβείο Εικοσιπενταετίας του [[Φεστιβάλ των Καννών]], αποτελεί μεταφορά της ομότιτλης νουβέλας του [[Τόμας Μαν]] και μια από τις πιο διάσημες ταινίες του, ενώ η "γερμανική τριλογία" ολοκληρώνεται με ''Το Λυκόφως των Θεών (Ludwig)'' (1972).<ref name = emm/>
Το 1974 ο Βισκόντι, παρά την ήδη κλονισμένη υγεία του ολοκληρώνει μια ακόμα ταινία, τη ''Γοητεία της Αμαρτίας'', που αποτελεί ίσως την πιο αυτοβιογραφική δημιουργία του.<ref>Luchino Visconti, 100</ref> Οι παραγωγοί είχαν ορίσει ως "εφεδρικό" σκηνοθέτη τον πρωταγωνιστή [[Μπαρτ Λάνκαστερ]], σε περίπτωση που η υγεία του Βισκόντι δεν του επέτρεπε να συνεχίσει τα γυρίσματα.<ref>Luchino Visconti, 97</ref> Η πλοκή του έργου περιστρέφεται γύρω από έναν ηλικιωμένο και μοναχικό καθηγητή, ο οποίος αναστατώνεται όταν μια οικογένεια νεόπλουτων αστών και ένας διεφθαρμένος αλλά γοητευτικός νέος εισβάλλουν στη μονότονη ζωή του. Πρόκειται για μια σκληρή κριτική της πολιτικής και κοινωνικής κατάστασης της μεταπολεμικής [[Ιταλία]]ς, ενώ σε δεύτερο επίπεδο η ταινία πραγματεύεται τον κρυφό ομοφυλοφιλικό ερωτισμό μεταξύ του καθηγητή και του νεαρού Κόνραντ. Η τελευταία ταινία του Βισκόντι είναι ''Ο Αθώος'' (1976), που γυρίζεται ενώ ο σκηνοθέτης είναι πλέον σχεδόν παράλυτος. Βασισμένη στο ομότιτλο μυθιστόρημα του Γκαμπριέλε ντ'
|url=http://www.imdb.com/title/tt0074686/
|title=L'innocente|publisher = IMDB
Γραμμή 94:
===Θέατρο===
[[File:Senso-opera.jpg|right|200px|thumb|Η όπερα [[Τροβατόρε]] του [[Τζουζέπε Βέρντι|Βέρντι]] στο θέατρο Λα Φενίτσε της [[Βενετία]]ς<br />(από την ταινία ''[[Έτσι Τελείωσε Μια Μεγάλη Αγάπη]] [1954]'' του Βισκόντι)]]
Εκτός από τον κινηματογράφο, σημαντική είναι η προσφορά του Βισκόντι και στο [[θέατρο]]. Η πρώτη του θεατρική παράσταση είναι το έργο ''Τρομεροί Γονείς'' του [[Ζαν Κοκτώ]], που ανεβαίνει στο θέατρο Ελιζέο της Ρώμης τον Ιανουάριο του 1945. Η επαναστατική σκηνοθεσία του έργου, βασισμένη στο μοντέλο του νεορεαλισμού του ''Ossessione'', προκαλεί ιδιαίτερη εντύπωση.<ref>Luchino Visconti, 44</ref> Ακολούθως, και ιδίως στα πρώτα χρόνια της καριέρας του, ο Βισκόντι σκηνοθετεί αρκετές θεατρικές παραστάσεις, κυρίως έργα των [[Άντον Τσέχωφ|Τσέχωφ]], [[Σαίξπηρ]], [[
=== Όπερα ===
Γραμμή 232:
* ''Κεκλεισμένων των Θυρών'' του [[Ζαν-Πωλ Σαρτρ]] ([[1945]])
* ''Έγκλημα και Τιμωρία'' του [[Φιοντόρ Ντοστογιέφσκι]] ([[1946]])
* ''[[Γυάλινος Κόσμος]]'' του [[
* ''[[Ευρυδίκη]]'' του [[Ζαν Ανούιγ]] ([[1947]])
* ''Όπως σας Αρέσει'' του [[Ουίλλιαμ Σαίξπηρ]] ([[1948]])
* ''Λεωφορείον ο πόθος'' του [[
* ''Τρωίλος και Χρυσηίδα'' του [[Ουίλλιαμ Σαίξπηρ]] ([[1949]])
* ''Ο Θάνατος του Εμποράκου'' του [[Άρθουρ Μίλερ]] ([[1951]])
| |||