Μάχη του Κοσσυφοπεδίου: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων
Περιεχόμενο που διαγράφηκε Περιεχόμενο που προστέθηκε
Χωρίς σύνοψη επεξεργασίας |
Χωρίς σύνοψη επεξεργασίας |
||
Γραμμή 19:
Η '''Μάχη στο Κοσσυφοπέδιο''' ([[Σερβική γλώσσα|Σερβικά]]: ''Косовска битка'', ''Бој на Косову'' και [[Τουρκική γλώσσα|Τουρκικά]]: ''Kosova Meydan Savaşı'') αποτέλεσε κρίσιμη αλλά και πολύνεκρη σύγκρουση των στρατευμάτων της επεκτεινόμενης [[Οθωμανική αυτοκρατορία|Οθωμανικής αυτοκρατορίας]] και της [[Σερβία του Μοράβα|Σερβίας του Μοράβα]] (όπως αποκαλείται την περίοδο 1373-1402 το ισχυρότερο βασίλειο ανάμεσα σε όσα συνέθεταν τη [[Σερβική αυτοκρατορία]] (1346–1371) του [[Στέφανος Δουσάν|Δουσάν]]). Η σύρραξη έλαβε χώρα στις 15 (με το Ιουλιανό ημερολόγιο) ή 23 (βάσει της προσαρμογής στο Γρηγοριανό ημερολόγιο) [[28 Ιουνίου| Ιουνίου]] του [[1389]].
Τους Οθωμανούς οδήγησε επικεφαλής στη μάχη ο [[Σουλτάνος]] [[Μουράτ Α΄]], συνοδευόμενος από τους γιους του [[Βαγιαζήτ Α΄|Βαγιαζήτ]] και Γιακούμπ. Ο αντίπαλος στρατός υπό τον πρίγκηπα [[Λάζαρος Χρεμπελιάνοβιτς|Λάζαρο Χρεμπελιάνοβιτς]] βασιζόταν στις στρατιωτικές δυνάμεις του τελευταίου, σε άγημα που διηύθυνε ο [[Σερβία|Σέρβος]] ευγενής [[Βουκ Μπράνκοβιτς]] και ένα άλλο άγημα υπό τον [[Βοσνία|Βόσνιο]] [[Βλάτκο Βούκοβιτς]], το οποίο έστειλε ο βασιλιάς της Βοσνίας [[Τβέρτκο Α΄ της Βοσνίας|Τβέρτκο]]. Τη δεδομένη χρονική στιγμή ο Λάζαρος ήταν ο αδιαφιλονίκητος ηγέτης ανάμεσα στους κυβερνήτες των [[Σλάβοι|σλαβικών]] κρατιδίων, ενώ ο Βουκ Μπράνκοβιτς κατείχε την περιοχή του [[
Είναι δυσεύρετες οι αξιόπιστες ιστορικές πηγές που αφορούν το συγκεκριμένο γεγονός, αλλά μέσω της αντιπαραβολής με σύγχρονες περίπου μάχες (λ.χ. [[Μάχη της Νικόπολης του Δούναβη|Νικόπολη]], [[Μάχη της Άγκυρας|Άγκυρα]]) δύναται να έχουμε μια γενικά αποδεκτή εικόνα για τη μάχη<ref name=KosovskaBitka659> Bitka, ''Vojna Enciklopedija'', Βελιγράδι 1972 (στα Σερβοκροατικά) σελ. 659</ref>. Το έμψυχο δυναμικό των αντιμαχόμενων παρατάξεων σχεδόν εξ ολοκλήρου εξολοθρεύτηκε. Ανάμεσα στους πολυάριθμους νεκρούς κείτονταν οι επικεφαλής των στρατιών, ο σουλτάνος Μουράτ και ο πρίγκηπας Λάζαρος. Συνοπτικά, αν και οι Τούρκοι αφάνισαν τον σερβικό στρατό, εντούτοις είχαν πάρα πολλούς νεκρούς και τραυματίες, ώστε επιβραδύνθηκε προσωρινά η προέλασή τους στη [[Βαλκάνια|Βαλκανική]]. Βέβαια, οι Σέρβοι απώλεσαν τον κύριο όγκο του στρατού τους, με αποτέλεσμα να αδυνατούν να συνεχίσουν τον αμυντικό πόλεμο εναντίον των Οθωμανών Τούρκων, που παρά την «πύρρειο» νίκη (αν θεωρήσουμε ότι η έκβαση της μάχης ήταν θεωρητικά - κι όχι αριθμητικά - λιγότερο καταστροφική για αυτούς), διέθεταν επιπρόσθετα στρατεύματα στην Ανατολή. Συνεπώς, όσοι Σλάβοι ηγεμόνες δεν ήταν ήδη υποτελείς στους Οθωμανούς υποτάχθηκαν μέσα στην επόμενη δεκαπενταετία.
| |||