Δεσποτάτο της Σερβίας: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων

Το '''Δεσποτάτο της Σερβίας''' (''[[σερβικά]] : Српска деспотовина'') ήταν ένα [[Σερβία|σερβικό]] μεσαιωνικό κρατίδιο που δημιουργήθηκε το 1402, όταν ο [[Στεφάν Λαζάρεβιτς|Στέφανος Λαζάρεβιτς]], γιος του πρίγκιπα [[Λάζαρος Χρεμπελιάνοβιτς|ΛάζαρΛάζαρου Χρεμπελιάνοβιτς]], έλαβε από τον [[Βυζαντινή Αυτοκρατορία|αυτοκράτοραΑυτοκράτορα του Βυζαντίου]] τον τίτλο του ''Δεσπότη''. ΗΤο [[Σμεντέρεβο]], η πρωτεύουσα του δεσποτάτου, χτίστηκε από τον Δεσπότη [[Τζούρατζ Μπράνκοβιτς|Γεώργιο Μπράνκοβιτς]]. Μετά το θάνατο του δεσπότη Γεωργίου το 1456, στη Σερβία ξεκίνησε δυναστική έριδα για τοντο θρόνο μεταξύ των διαδόχων του, γεγονός που διευκόλυνε την κατάρρευση του κράτους και το 1459 το δεσποτάτο τελικάτελικώς έπεσε στα χέρια των Τούρκων.

Μετά τηντη [[Μάχη του Κοσσυφοπεδίου]] και τοντο θάνατο του πρίγκιπα Λάζαρου, το κρατιδιόκρατίδιό του αντιμετώπισε πρόβλημασημαντικό μεγάλοπρόβλημα κυρίωςυρίως από το Ουγγρικό[[Βασίλειο βασίλειοτης Ουγγαρίας]]. <ref> Станојевић Станоје (2008) [1910], „VIII Борба српскога народа с Турцима“ (на српском језику), Историја српскога народа Београд: Логос арт, стр, стр. 161-165, ISBN 978-86-7360-097-0</ref>. Δεδομένου ότι ο πρίγκιπας ήταν υποτελής της [[Ουγγαρία]]ς και έτσι, ο Ούγγρος βασιλιάς ήθελε ο διάδοχος να συνεχίσει να είναι υποτελείςυποτελής του<ref>Фајфрић Жељко (2009), „10. Питање наслеђа“ (на српском језику), Кнез Лазар и деспот Стефан, Сремска Митровица: Tabernakl, стр. 89, ISBN 978-86-85269-08-0</ref>. Έτσι, επιτέθηκε στην πριγκίπισσα [[Μίλιτσα Χρεμπελιάνοβιτς]] το φθινόπωρο του 1389<ref>Ћоровић Владимир (2010), „Четврти период 1, Срби између Турака и Мађара“ (на српском језику), Историја Срба, Београд: Mikibook, стр. 257-263, ISBN 978-86-87463-10-3</ref>. Ο γιος της, πρίγκιπας [[ΒούκΒουκ Λαζάρεβιτς]], ήρθε σε επαφή με τους Οθωμανούς ζητώντας τη βοήθειαβοήθειά τους, όπως κι έγινε το 1390. Ωστόσο σεΣε αντάλλαγμα ωστόσο, ο σουλτάνος Βαγιαζίτ[[Βαγιαζήτ Α΄]] ζήτησε να δώσει η Μίλιτσα τηντη μικρότερη κόρη της Όλιβερ για το χαρέμι του και κάθε χρόνο οι ευγενείς της να εμφανίζονται στην αυλή του και να δηλώνουν την υποταγή τους<ref>Fajfrić Željko (2008), „Bajazit (1389-1402)“ (на српском језику), Turski sultani, Sremska Mitrovica: Tabernakl, стр. 40-48, ISBN 978-86-85269-28-8</ref>.

Τελευταίος δεσπότης ήταν ο [[Στεφάν Τομάσεβιτς|Στέφανος Τομάσεβιτς]] ο οποίος έχανε συνεχώς εδάφη από τους Οθωμανούς και το 1459 έχασε οριστικά την ηγεμονία του. Το 1404 ο βασιλιάς [[Σιγισμόνδος της Αγίας Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας|Σιγισμόνδος]] της Ουγγαρίας Σιγμούδοςκαι Κροατίας έδωσε κάποια εδάφη από την επικράτειαεπικράτειά του στουςστο Δεσπότεςδεσπότη της Σερβίας, αλλά κι αυτά χάθηκαν από τους Οθωμανούς το 1522.