Αόρατο Χέρι: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων

Περιεχόμενο που διαγράφηκε Περιεχόμενο που προστέθηκε
Χωρίς σύνοψη επεξεργασίας
Χωρίς σύνοψη επεξεργασίας
Γραμμή 15:
Από τον καιρό του Σμιθ, η αρχή του αόρατου χεριού έχει ενσωματωθεί περαιτέρω στην οικονομική θεωρία. Ο Leon Walras ανέπτυξε ένα μοντέλο [[γενική Iσορροπία|γενικής ισορροπίας]] τεσσάρων εξισώσεων που καταλήγει στο συμπέρασμα ότι το ατομικό προσωπικό συμφέρον που δρα σε μια ανταγωνιστική αγορά παράγει τις μοναδικές συνθήκες κάτω από τις οποίες η ολική ωφέλεια μιας κοινωνίας μεγιστοποιείται. Ο Vilfredo Pareto χρησιμοποίησε ένα γράφημα [[Κουτί edgeworth|κουτιού edgeworth]] για να δείξει μια παρόμοια κοινωνική αποτελεσματικότητα.
 
Ο Von Mises, στην “Ανθρώπινη«Ανθρώπινη Δράση”Δράση» (βλ. σημείωση [http://www.mises.org/humanaction/chap8sec2.asp 3], στο κάτω μέρος του συνδέσμου) ισχυρίζεται ότι ο Σμιθ πίστευε στον θεό και ότι νόμιζε ότι είχε ανακαλύψει την θεία πρόνοια του “Μεγάλου Διευθυντού της Φύσεως”. Επίσης επισήμανε ότι αυτό δεν ήταν κριτική, δεδομένου ότι ο κοσμικός συλλογισμός απέδειξε την αλήθεια του αόρατου χεριού.
 
Το αόρατο χέρι θεωρείται παραδοσιακά ως μια αρχή των οικονομικών, αλλά όπως έδειξε ο [[Robert Nozick]] στο «[[Αναρχία, Κράτος και Ουτοπία]]» ουσιαστικά η ίδια αρχή υπάρχει και σε διάφορους άλλους τομείς της ακαδημαϊκής πραμάτειας κάτω από διαφορετικά ονόματα, όπως η Δαρβίνεια Φυσική Επιλογή, την οποία στην συνέχεια ο [[Daniel Dennett]] υποστήριξε στο βιβλίο «[[Η Επικίνδυνη Ιδέα του Δαρβίνου]]» αντιπροσωπεύει ένα “καθολικό οξύ” που, μπορεί να εφαρμοστεί σε διάφορους φαινομενικά ανόμοιους τομείς της φιλοσοφικής έρευνας (συνείδηση και ελεύθερη βούληση).
 
== Δείτε επίσης ==