Μαργαρίτα Α΄ της Δανίας: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων

{{πληροφορίες προσώπου}}

Η '''Μαργαρίτα Α΄ της Δανίας''' ή '''Μαργαρίτα Βάλνταμερνταττερ''' ([[Δανική γλώσσα|Δαν.]] ''Margrete Valdemarsdatter'', [[Νορβηγική γλώσσα|νορβ.]] ''Margrete Valdemarsdotter'', [[Σουηδική γλώσσα|Σουηδ.]] ''Margareta Valdemarsdotter'', [[Ισλανδική γλώσσα|ισλ.]] ''Margret Valdimarsdottir'', [[Μάρτιος]] <ref name="colliers386">Colliers Encyclopedia. Έκδοση 1986, σελ. 386</ref> [[1353]] <ref name="colliers386"/> – [[28 Οκτωβρίου]] [[1412]]), βασίλισσα της Δανίας ([[1387]] - [[1412]]), της Νορβηγίας ([[1388]] - [[1412]]) και της Σουηδίας ([[1389]] - [[1412]]) λόγω του γάμου της με τον [[Χάακον ΣΤ' της Νορβηγίας]] ήταν νεώτερη κόρη, έκτο και τελευταίο παιδί του βασιλιά [[Βαλντεμάρ Δ΄ της Δανίας]] και της συζύγου του Έλβιγκ του Σλέσβιχ. Η Μαργαρίτα ήταν δημιουργός της [[Ένωση του Κάλμαρ|Ένωσης του Κάλμαρ]], η οποία ένωσε όλα τα σκανδιναβικά έθνη για περισσότερο από έναν αιώνα, έδρασε ως βασίλισσα της Δανίας παρ'ότι την εποχή εκείνη δεν ήταν δανέζικο έθιμο να κυβερνούν γυναίκες.<ref>{{cite book|last=Schnith|first=Karl Rudolf|title=Frauen des Mittelalters in Lebensbildern|publisher=Styria|year=1997|page=396|isbn=3-222-12467-1|language=Γερμανικά}}</ref>. Έμεινε στην ιστορία σαν πολύ δυναμική και ενεργητική και ενεργητική βασίλισσα με χαρακτηρισμούς όπως "η Σεμιραμίς του βορρά" ή "κυρία βασίλισσα", σε ένα γράμμα με προορισμό τον αντίπαλο της Αλβέρτο του Μέκλενμπουργκ φάνηκε ότι ήταν ευρύτατη γνωστές οι ικανότητες και η σοφία της.

 

==Η επιλογή του Έρικ της Πομερανίας==

 

Η Μαργαρίτα βρέθηκε στην μεγάλη στιγμή να επιλέξει τον κατάλληλο άνθρωπο ο οποίος θα βασιλεύσει και στα τρία βασίλεια Δανίας, Νορβηγία και Σουηδίας ο οποίος θα έπρεπε να είναι αποδεκτός από τους λαούς και των τριών χωρών και να έχει συγγενικές σχέσεις και με τις τρεις βασιλικές δυναστείες, οι ευγενείς της Σουηδίας την διαβεβαίωσαν ότι μπορούν να μείνουν χωρίς βασιλιά όσο χρειαστεί αρκεί να πάρει την σωστή απόφαση. Το 1389 η Μαργαρίτα παρουσίασε τον νέο βασιλιά τον μικρανεψιό της Βογίσλαο ο οποίος άλλαξε το όνομα του σε Έρικ της Πομερανίας ενώ υιοθέτησε την αδελφή του Κατερίνα, η ίδια η Μαργαρίτα θα ήταν αντιβασιλιάς και κηδεμόνας του σε όλη την διάρκεια που θα ήταν ανήλικος. Στις 20 Ιουλίου 1389 η Μαργαρίτα επισημοποίησε την Συνθήκη του Καλμάρ η οποία σφράγιζε την ένωση της Σουηδίας, της Νορβηγίας και της Δανίας, <ref>White 2010, p. 56.</ref> η ημέρα που διάλεξε ήταν η εορτή της Αγίας που θεωρούσε προστάτη της της Αγίας Μαργαρίτας της Αντιόχειας. <ref>White 2010, p. 57.</ref>

H συνθήκη διακήρυξε τον πολιτική ένωση των τριών βασιλείων με κοινό βασιλιά, στρατό, αγάπη, ειρήνη, αλληλουποστήριξη μεταξύ των τριών λαών αλλά ταυτόχρονα κάθε λαός θα μπορούσε να διατηρήσει τα δικά του ήθη, έθιμα, τοπική νομοθεσία και εθνική ταυτότητα, ο λαός κάθε χώρας θα μπορούσε να αλλάξει οτιδήποτε που δεν είναι αποδεκτό απέναντι τους. <ref>White 2010, pp. 57-58.</ref> Η Ένωση δεν ολοκληρώθηκε ποτέ αλλά εξακολουθούσε να υπάρχει τον 16ο αιώνα με τον βασιλιά Χριστιανό Β' και συνεχίστηκε μέχρι το 1814 την χρονιά που ανεξαρτητοποιήθηκε η Νορβηγία από την Δανία.

==Θάνατος της Μαργαρίτας==

 

Η Μαργαρίτα πέθανε αιφνίδια πάνω σε ένα πλοίο στο λιμάνι του [[Φλένσμπουργκ]] (1412) την ώρα που ετοιμαζόταν για την ολοκληρωτική κατάληψη του [[Σλέσβιχ]], <ref>Derry, T. K. (2000). History of Scandinavia: Norway, Sweden, Denmark, Finland, and Iceland</ref> την ώρα που το πλοίο έφυγε από το λιμάνι για την κατάληψη της Φινλανδίας και του Γκότλαντ η Μαργαρίτα αρρώστησε βαριά προβλέποντας τον θάνατο της ζήτησε να πάει να εξομολογηθεί με 30 μάρκα στο κοντινό νησί του Καμπέν. Πέθανε την νύχτα στις 28 Οκτωβρίου 1412 στην αγρυπνία του Αγίου Σιμόν σε ηλικία 60 ετών, <ref>Wakefield, Andrew. "Queen Margaret of Denmark, Norway, and Sweden (1353-1412). 2005"</ref> σαν αιτίες θανάτου αναφέρονται η πανούκλα ή το σοκ που έπαθε από τον θάνατο του Αβραάμ Μπόδερσον, <ref>White 2010, p. 210.</ref> ή δηλητηριάστηκε από τον Έρικ. <ref>Higgins, Sophia Elizabeth (1885). Women of Europe in the fifteenth and sixteenth centuries, Volume 1</ref> Η σαρκοφάγος του μεταφέρθηκε στον καθεδρικό ναό του Ρόσκιλντ κοντά στην Κοπεγχάγη, άφησε περιουσία στον καθεδρικό ναό υπό την προϋπόθεση να επιτρέπει στον κόσμο να συνέρχεται ομαδικά να προσεύχεται για την ψυχή της, η διαδικασία αυτή σταμάτησε στην [[Μεταρρύθμιση]] (1516).