Δοτική: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων
Περιεχόμενο που διαγράφηκε Περιεχόμενο που προστέθηκε
Χωρίς σύνοψη επεξεργασίας |
Πότε έσβησε η χρήση της δοτικής και ποιοι κλονισμού συνέβαιναν σ' αυτό το διάστημα στη χρήση των πτώσεων |
||
Γραμμή 1:
Στο τυπικό της ελληνικής γλώσσας αρχίζει η απλοποίηση στα χρόνια της κοινής και συνεχίζεται στα χρόνια της μεσαιωνικής κοινής. Ένα από τα γνωρίσματα αυτής της συνεχούς απλοποίησης είναι ότι η δοτική πτώση σβήνει ως τον δέκατο αιώνα. Μέχρι να σβήσει οριστικά περνά μια περίοδο κλονισμού. Παραδείγματος χάριν το "εύχομαι τινι "της αρχαίας γίνεται "ηύξατο τον θεόν" (όπου η αιτιατική αντί της δοτικής, δημιουργώντας ασυνταξία), οι της συνόδου ακολουθούντες (όπου η γενική αντικαθιστά την δοτική, παραβαίνοντας τον συντακτικό κανόνα), ή ερώσα τω Παυλίνω (όπου, κατά αντίστροφη τάξη, η δοτική παίρνει τη θέση της γενικής).{{πηγές|05|05|2017}}
'''Δοτική''' είναι η [[πτώση]] της [[αρχαία ελληνική γλώσσα|αρχαίας ελληνικής γλώσσας]] την οποία μεταχειριζόμαστε όταν θέλουμε να προσδιορίσουμε σε ποιόν πρέπει να ''δοθεί'' κάτι. Η δοτική ήταν στην αρχαία ελληνική γλώσσα μία από τις πλάγιες πτώσεις. Χρησιμοποιώντας τη δοτική απαντούμε στην ερώτηση ''σε ποιον;'' (Παράδειγμα από τα ευαγγελικά κείμενα : ''Απόδοτε τα του Καίσαρος '''τω Καίσαρι''' και τα του Θεού '''τω Θεώ'''''.)
| |||