Καρμπονάροι: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων
Περιεχόμενο που διαγράφηκε Περιεχόμενο που προστέθηκε
Γραμμή 5:
==Προέλευση==
Για την προέλευση των Καρμπονάρων υπάρχουν διάφοροι θρύλοι και λίγα ιστορικά στοιχεία. Σύμφωνα με τους δικούς τους μύθους, έχουν γενεαλογική συνέχεια από διάφορες εποχές, όπως την εποχή του Φιλίππου Β' της Μακεδονίας και τη μεσαιωνική Σαξωνία, τη Γαλλία του Valois και την Ελισαβετιανή Αγγλία. Μια ιταλική μελέτη τοποθετεί τη γέννηση της οργάνωσης σε τεκτονική στοά της Νάπολης το 1786. Σύμφωνα με τη σύγχρονη αποδεκτή άποψη, οι Καρμπονάροι εμφανίζονται σαν ένα αντι-γαλλικό κίνημα ήδη από το 1807 στη Νάπολη, ενώ κατ' άλλους το κίνημα ήταν αρχικά γαλλικό κατά του Ναπολέοντα που εξαπλώθηκε στην Ιταλία.<ref>[https://books.google.gr/books?id=k3FVAgAAQBAJ&printsec=frontcover&dq=The+Four+Horsemen:+Riding+to+Liberty+in+Post-Napoleonic&hl=el&sa=X&redir_esc=y#v=onepage&q=The%20Four%20Horsemen%3A%20Riding%20to%20Liberty%20in%20Post-Napoleonic&f=false Richard Stites, The Four Horsemen: Riding to Liberty in Post-Napoleonic Europe. OUP USA, 2014, σ. 135]</ref>
Η φανερή αρχή της δράσης των «Καρμπονάρων», που αντλούσαν μέλη από όλες τις κοινωνικές τάξεις, ακόμα και από το στρατό, εντοπίζεται ιστορικώς στις αρχές του 19ου αιώνα (γεωγραφικώς στο [[Βασίλειο της Νάπολης|Βασίλειο της Νεάπολης]], όπου πριν από μόλις μία δεκαετία είχε συντριβεί η βραχύβια [[Ιακωβίνοι|ιακωβινική]] «[[Παρθενόπεια Δημοκρατία]]»), ως ανάδυση μιας πολιτικοποιημένης και ριζοσπαστικής παραφυάδας των [[Ελευθεροτεκτονισμός|Ελευθεροτεκτόνων]] (στη σύγχρονη ιταλική, η λέξη «carbonaro»-καρμπονάρο σημαίνει επίσης και «απόκρυφος», η δε λέξη «carboneria»-καρμπονερία σημαίνει επίσης και «συνωμοσία»). Τα μέλη χαιρετίζονταν μεταξύ τους ως «εξάδελφοι». Πρωταγωνιστικό ρόλο στην εσωτερική συμβολιστική των Καρμπονάρων είχαν ο πέλεκυς, η αξίνα, ο γνώμονας και το ισοσκελές τρίγωνο με το θεϊκό οφθαλμό στο μέσον του, ωστόσο από πολλούς [[Εσωτερισμός|Εσωτεριστές]] θεωρήθηκαν «εκφυλισμένη συντεχνία» που δεν είχε πλέον σχέση με τον Ελευθεροτεκτονισμό. Στο έργο του «Επισκοπήσεις για τη Μύηση» («Aperçus sur l’ Initiation»), ο Ρενέ Γκενόν (Rene Guenon) επιχείρησε να απαξιώσει τον Καρμποναρισμό, γράφοντας ότι «εξέτεινε (ο Καρμποναρισμός) τον εκφυλισμό του μέχρι του σημείου να καταντήσει ένωση πολιτικών συνωμοτών».
| |||