|
=-9ιχχυ9ινχζιεθ5τζ0σθε4ρ0ζ9θεσ[τ09θι35-0τιζ09θ=09ιθ =09ιθ =0δ89μ=709νξη0χ68ιμ0χυν9ιε [0δτθιχ[σεοθ τ5[ε θ5[ζ0εθτ08θ=08θ =0θμ09χ=φιμ6τ9ν0χζ8θχδ 0ρζυν8δζρν θτ0ε48θ58θτφβσε5-08η 4θ8θ<
'''Επίσημη γλώσσα''' ονομάζεται η [[γλώσσα]] που έχει αναγνωρισθεί ως επίσημη από κάποια πολιτική οντότητα (π.χ. [[κράτος]]) και χρησιμοποιείται στη [[νομοθεσία]], στη [[δικαιοσύνη]] και στη [[δημόσια διοίκηση]]. Κάποια κράτη έχουν παραπάνω από μία επίσημη γλώσσα. Η επίσημη γλώσσα είναι κυρίως εκείνη στην οποία συντάσσεται το [[σύνταγμα]] μιας χώρας. Κράτη χωρίς κωδικοποιημένα συντάγματα δεν έχουν επίσημη γλώσσα. Τυπικά, η επίσημη γλώσσα ευθυγραμμίζεται με τη γλώσσα που χρησιμοποιείται από το κύριο [[Έθνος (κοινωνιολογία)|έθνος]] ή [[εθνική ομάδα]] κάποιου κράτους. Ο νόμος πολλών κρατών απαιτεί να παράγονται τα κυβερνητικά έγγραφα σε πολλές γλώσσες.
Επίσημα αναγνωρισμένες [[μειονοτική γλώσσα|μειονοτικές γλώσσες]] εκλαμβάνονται συχνά λανθασμένα ως επίσημες γλώσσες. Ωστόσο, μια γλώσσα επίσημα αναγνωρισμένη από κάποιο κράτος, ακόμα και αν διδάσκεται στα σχολεία ή χρησιμοποιείται για επίσημες επικοινωνίες δεν είναι κατ' ανάγκην επίσημη γλώσσα του κράτους. Για παράδειγμα η [[Λαντίν γλώσσα|Λαντίν]] και η [[Άμπρε γλώσσα|Άμπρε]] στην [[Ιταλία]] είναι απλά επίσημα αναγνωρισμένες μειονοτικές γλώσσες, όχι επίσημες γλώσσες με την αυστηρή έννοια του όρου.
Σχεδόν τα μισά κράτη του παγκόσμιου χάρτη διαθέτουν επίσημη γλώσσα. Ορισμένα έχουν μόνο μία επίσημη γλώσσα, όπως η [[Αλβανία]], η [[Γαλλία]] ή η [[Λιθουανία]], παρά το γεγονός ότι σε όλες αυτές τις χώρες υπάρχουν και άλλες [[Αυτόχθων γλώσσα|γηγενείς]] γλώσσες. Άλλα διαθέτουν περισσότερες από μία επίσημες γλώσσες, όπως το [[Αφγανιστάν]], η [[Λευκορωσία]], το [[Βέλγιο]], η [[Βολιβία]], ο [[Καναδάς]], η [[Ερυθραία]], η [[Φινλανδία]] η Ινδία, το [[Πακιστάν]], η [[Παραγουάη]], η [[Νότια Αφρική]] και η [[Ελβετία]].
Σε ορισμένα κράτη, όπως η [[Ιταλία]], το [[Παλάου]], οι [[Φιλιππίνες]], η [[Ρωσία]] και η [[Ισπανία]], υπάρχει επίσημη γλώσσα του κράτους, αλλά χρησιμοποιούνται οι μειονοτικές γλώσσες σε συγκεκριμένες σημαντικές περιοχές. Κράτη όπως η [[Σουηδία]], το [[Τουβαλού]], το [[Ηνωμένο Βασίλειο]] και οι [[Η.Π.Α.]] δεν έχουν επίσημη γλώσσα, αν και στις περισσότερες περιπτώσεις υφίσταται ''[[de facto]]'' μία κύρια γλώσσα, καθώς επίσης και μια πλειάδα κυβερνητικών διατάξεων και πρακτικών για το ποιες γλώσσες χρησιμοποιούνται σε διάφορες περιστάσεις.
Οι επίσημες γλώσσες ορισμένων πρώην αποικιών όπως η [[Γαλλική γλώσσα|Γαλλική]] ή [[Αγγλική γλώσσα|Αγγλική]], δεν είναι ούτε εθνικές γλώσσες ούτε ευρέως διαδεδομένες. Αντίθετα, η γηγενής [[Ιρλανδική γλώσσα|Ιρλανδική]], εθνική γλώσσα της [[Δημοκρατία της Ιρλανδίας|Δημοκρατίας της Ιρλανδίας]] είναι η πρώτη επίσημη γλώσσα της, αν και ομιλείται από το 1/3 περίπου του [[πληθυσμός|πληθυσμού]]. Η Αγγλική, παρόλο που ομιλείται από μεγαλύτερο ποσοστό κατοίκων, ορίζεται ως «δεύτερη επίσημη» γλώσσα από το άρθρο 9 του ιρλανδικού συντάγματος. Επιπλέον η Ιρλανδική είναι επίσημη (συμφωνία) γλώσσα της [[Ευρωπαϊκή Ένωση|Ευρωπαϊκής Ένωσης]] και έγινε πλήρως λειτουργική γλώσσα στις [[1 Ιανουαρίου]] [[2007]].
Σε ορισμένα κράτη το ζήτημα της γλώσσας και του [[εννοιολογικό πλαίσιο|εννοιολογικού πλαισίου]] μέσα στο οποίο πρέπει να χρησιμοποιείται είναι μείζον [[πολιτική|πολιτικό]] θέμα.
{{Authority control}}
[[Κατηγορία:Γλωσσολογία]]
[[Κατηγορία:Διοικητικό Δίκαιο]]
[[Κατηγορία:Πολιτική γεωγραφία]]
| 