Ραμίρο Β΄ της Αραγωνίας: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων
Περιεχόμενο που διαγράφηκε Περιεχόμενο που προστέθηκε
μΧωρίς σύνοψη επεξεργασίας |
μΧωρίς σύνοψη επεξεργασίας |
||
Γραμμή 25:
== Η ζωή πριν από το θρόνο ==
Ο πατέρας του τον είχε τοποθετήσει ως παιδί στο μοναστήρι των [[Τάγμα των Βενεδικτίνων|Βενεδικτινών]] του Saint Pons de Thomières στο Viscounty της Béziers. Όντας σεβαστός μοναχός εξελέγη εκεί ηγούμενος του καστιλιάνικου βασιλικού μοναστηριού του Santos Fecundo y Primitivo στο Sahagún, και αργότερα έγινε ηγούμενος της [[Μοναστήρι του Αγίου Πέτρου του Παλιού (Ουέσκα)|μονής του Αγίου Πέτρου του Παλιού]] στην [[Ουέσκα]]. Θέλοντας να περιορίσει την εξουσία του Ραμίρο εντός του Βασιλείου της Παμπλόνα-Αραγωνίας, ο αδελφός του [[Αλφόνσος Α΄ της Παμπλόνα και της Αραγωνίας|Αλφόνσος ο
== Βασιλιάς της Αραγωνίας ==
Η βασιλεία του Ραμίρο του Μοναχού, όπως έμεινε γνωστός, ήταν πολυτάραχη. Στην αρχή της βασιλείας του είχε προβλήματα με τους ευγενείς του, που νόμιζαν ότι θα ήταν υπάκουος και εύκολα καθοδηγούμενος σύμφωνα με τις επιθυμίες τους, αλλά γρήγορα ανακάλυψαν ότι ήταν αδιάλλακτος. Προκειμένου να αποκτήσει διάδοχο, παντρεύτηκε την [[Αγνή της Ακουιτανίας|Αγνή]], κόρη του Δούκα [[Γουλιέλμος Θ΄ της Ακουιτανίας|Γουλιέλμου Θ΄της Ακουιτανίας]]. Μετά τον γάμο, η γυναίκα του γέννησε μια κόρη, την [[Πετρονίλα της Αραγωνίας|Πετρονίλα]], η οποία αρραβωνιάστηκε με [[Ραϋμόνδος Βερεγγάριος Δ΄ της Βαρκελώνης|τον Ραϋμόνδο Βερεγγάριο Δ΄, Κόμη της Βαρκελώνης,]] μόλις στην ηλικία του ενός έτους. Το συμβόλαιο του γάμου
Στο μεσοδιάστημα μεταξύ της ανάληψης του θρόνου του και του αρραβώνα της κόρης του, ο Ραμίρο Β΄ είχε ήδη να καταστείλει την εξέγερση των ευγενών, και έχοντας το "γνώθι σαυτόν" πως δεν ήταν ένας πολεμοχαρής βασιλιάς, πέρασε την βασιλική εξουσία στον γαμπρό του Ραϋμόνδο Βερεγγάριο στις 13 Νοεμβρίου 1137. Ο Ραϋμόνδος έγινε "Πρίγκιπας του λαού της Αραγωνίας" (''Princeps Aragonensis'') και ουσιαστικός αρχηγός του στρατού του βασιλείου. Ο Ραμίρο ποτέ δεν παραιτήθηκε επισήμως από τα βασιλικά του δικαιώματα, εξακολουθώντας να χρησιμοποιεί τον βασιλικό τίτλο,<ref>"''Continuó Ramiro utilizando el título de rey, e incluso así le mencionan las crónicas escritas el otros reinos [...]''. Lapeña Paúl (2008), σελ. 200; "''Ramiro II siguió ostentando el título de rey hasta su muerte''". Javier Leralta. (2008), [http://books.google.es/books?id=rLz_R0ALwdsC&pg=PA78#v=onepage&q=&f=false ''Apodos reales: historia y leyenda de los motes regios'']. Μαδρίτη: Sílex, σελ. 78. (Serie Historia) ISBN 978-84-7737-211-0.</ref> και να παρακολουθεί στενά τις επιχειρήσεις του βασιλείου. Αποσύρθηκε από τη δημόσια ζωή και επέστρεψε στο [[Μοναστήρι του Αγίου Πέτρου του Παλιού (Ουέσκα)|Αβαείο του Αγίου Πέτρου]] στην [[Ουέσκα]]. Αργότερα έγινε γνωστός για τον διάσημο και γεμάτο πάθος θρύλο της [[Καμπάνα της Ουέσκας|καμπάνας της Ουέσκας]]. Πέθανε στην Ουέσκα<ref>και είναι θαμμένος εκεί</ref> στις 16 Αυγούστου του 1157, περνώντας στη συνέχεια το στέμμα επίσημα στην κόρη του Πετρονίλα.<ref>"''ego Petronilla, Dei gratia aragonensis regina et barchinonensis comitissa''". 18 Ιουνίου 1164. Βαρκελώνη, στο [http://www.jaumeprimer.uji.es/cgi-bin/noticia.php?referencia=31082006 Arxiu Virtual Universitat Jaume I]. Documents d'època medieval relatius a la Corona d'Aragó. Cancelleria reial. ''Liber Feudorum Maior'', ff. 10c-11a [Miguel Rosell, 1945, nº 17]. Transcripció efectuada en agost de 2006 a partir d'aquesta edició. </ref>
|