Δολοφονία Τελλίνι: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων
Περιεχόμενο που διαγράφηκε Περιεχόμενο που προστέθηκε
Χωρίς σύνοψη επεξεργασίας |
Χωρίς σύνοψη επεξεργασίας |
||
Γραμμή 15:
Η από ελληνικής πλευράς ανάκριση οδηγήθηκε στο συμπέρασμα πως 4-5 Αλβανοί ήταν οι αυτουργοί, ενώ ηθικοί αυτουργοί του εγκλήματος ήταν ο διευθυντής της αστυνομίας Αργυροκάστρου λοχαγός Δημήτρη Μπέλιας μαζί με τον επικεφαλής του αλβανικού φυλακίου Κακαβιάς. Όμως η Αλβανική πλευρά δεν είχε συμφέρον να δολοφονήσει τον Τελλίνι, επειδή η Ιταλική πλευρά προσπαθούσε να ευνοήσει την [[Αλβανία]] στη χάραξη των συνόρων και δεν θα ωφελείτο αν ερχόταν σε ρίξη η Ιταλία με την Ελλάδα.<ref>[[Γρηγόριος Δαφνής]], Η Ελλάς μεταξύ δύο πολέμων 1923-1940, τόμος πρώτος, εκδ. Κάκτος, Αθήνα, 1997, σελ. 109-110</ref>
Από την άλλη, η Ελληνική πλευρά δεν είχε και αυτή συμφέρον να σχεδιάσει τη δολοφονία του Τελλίνι, επειδή η χάραξη των συνόρων είχε ολοκληρωθεί και οι όποιες αμφισβητήσεις είχαν λυθεί υπέρ της Ελληνικής πλευράς. Ο Μπότσαρης και οι βορειοηπειρώτες δεν είχαν κανένα συμφέρον να οργανώσουν τη δολοφονία και αν θα το έκαναν θα το έκαναν κατόπιν Ελληνικής εντολής, αλλά η ελληνική πλευρά δεν είχε τέτοιο συμφέρον. Ο Μπότσαρης όμως παρασημοφορήθηκε από τον Μουσολίνι τον Αύγουστο του 1924 κάτι που υπογράμμιζε την αθωότητά του.<ref>[[Γρηγόριος Δαφνής]], Η Ελλάς μεταξύ δύο πολέμων 1923-1940, τόμος πρώτος, εκδ. Κάκτος, Αθήνα, 1997, σελ. 110</ref>
O κόμης Σφόρτσα θεωρεί ηθικό αυτουργό της δολοφονίας τον Μουσολίνι, επειδή και ήταν αντίπαλός του ο δολοφονηθείς στρατηγός ως αντιφασίστας και επειδή του έδινε την ευκαιρία να χτυπήσει την Ελλάδα και να δείξει πως η [[Ιταλία]] μπορούσε να ανακτήσει την δύναμή της. Τα πιθανά όργανά του ήταν οι Αλβανοί μπέηδες που είχαν τσιφλίκια στην Τσαμουριά, τους οποίους η Επανάσταση του 1922 έθιγε με τις απαλλοτριώσεις των κτημάτων που είχε αποφασίσει, και ο Φαν Νόλη, έμμισθος πράκτορά του.<ref>[[Γρηγόριος Δαφνής]], Η Ελλάς μεταξύ δύο πολέμων 1923-1940, τόμος πρώτος, εκδ. Κάκτος, Αθήνα, 1997, σελ. 110</ref>
| |||