Κωνσταντίνος Μητσοτάκης: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων

Περιεχόμενο που διαγράφηκε Περιεχόμενο που προστέθηκε
Ivanois (συζήτηση | συνεισφορές)
μΧωρίς σύνοψη επεξεργασίας
Ivanois (συζήτηση | συνεισφορές)
Γραμμή 80:
Στις [[Ελληνικές βουλευτικές εκλογές 1946|εκλογές της 31ης Μαρτίου του 1946]] εξελέγη βουλευτής με το [[Κόμμα των Φιλελευθέρων]] και τάχθηκε υπέρ της αβασίλευτης Δημοκρατίας. Το [[Ελληνικές βουλευτικές εκλογές 1950|1950]] εξελέγη πρώτος βουλευτής Χανίων με το κόμμα των Φιλελευθέρων. Σε ηλικία 32 ετών, τον Φεβρουάριο του 1951, ανέλαβε το χαρτοφυλάκιο του [[Υπουργείο Οικονομικών (Ελλάδα)|υφυπουργού Οικονομικών]] επί κυβερνήσεως [[Σοφοκλής Βενιζέλος|Σοφοκλή Βενιζέλου]], και στον επόμενο ανασχηματισμό, τον Ιούλιο της ίδιας χρονιάς, ανέλαβε τα υπουργεία Συγκοινωνιών και Δημόσιων Έργων.<ref>{{Cite web|url=http://www.ggk.gov.gr/?p=1121|title=Γενική Γραμματεία της Κυβέρνησης {{!}} Κυβέρνηση ΒΕΝΙΖΕΛΟΥ ΣΟΦΟΚΛΕΟΥΣ (1950)|last=|first=|date=|website=www.ggk.gov.gr|publisher=|accessdate=2016-07-17}}</ref>
 
Το 1955 υπερασπίστηκε τον [[Νίκος Καζαντζάκης|Νίκο Καζαντζάκη]] στο [[Βουλή των Ελλήνων|Κοινοβούλιο]], όταν αυτός διωκόταν για λόγους θρησκευτικής προκατάληψης. ΈθεσεΕνώ ο θείος του Σοφοκλής Βενιζέλος τον προόριζε σαν διάδοχό του, ο Κ. Μητσοτάκης, βιαστικός ων, αμφισβήτησε την πρωτοκαθεδρία του θείου του και το 1958 έθεσε υποψηφιότητα για τηννα ανάδειξηαναδειχθεί νέουαυτός αρχηγούαρχηγός του Κόμματος των Φιλελευθέρων το 1958 και ψηφίστηκε από το 1/3 των βουλευτών του κόμματος, είχε λάβειλαμβάνοντας 95 ψήφους από τους οποίους περίπου οι 80 προέρχονταν από φίλους του Γ. Παπανδρέου. Για τον λόγο αυτόν, ο θείος του Σοφοκλής Βενιζέλος, που επανεξελέγη αρχηγός, τον διέγραψε από το Κόμμα των Φιλελευθέρων. Αργότερα το [[1960]] πρωταγωνίστησε στην «''[[Ομάδα των 10]]''» και συμμετείχε στον νέο κεντρώο πολιτικό σχηματισμό με την ονομασία «''[[Δημοκρατικό Κέντρο - Αγροτική Φιλελεύθερη Ένωση]]''».{{Εκκρεμεί παραπομπή|σχόλιο=}}
 
Το 1961 ο [[Γεώργιος Παπανδρέου]] και ο Σοφοκλής Βενιζέλος μαζί με πολλούς πολιτικούς του ευρύτερου κεντρώου και βενιζελικού χώρου ίδρυσαν την [[Ένωσις Κέντρου|Ένωση Κέντρου]]. Την εποχή εκείνη ο Κ. Μητσοτάκης, εξ αιτίας της αντιπαλότητάς του με τον θείο του, ηγήθηκε εσωκομματικής εκστρατείας για την ανάθεση της ηγεσίας του Κέντρου στον Γ. Παπανδρέου.
 
Αργότερα ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης εξελέγη βουλευτής της ΕΚ και συμμετείχε ενεργά στον ''[[Ανένδοτος Αγώνας|«Ανένδοτο Αγώνα»]]'' ενώ το 1962 έκανε στη Βουλή δήλωση υπέρ της νομιμοποίησης του τότε παράνομου [[Κομμουνιστικό Κόμμα Ελλάδας|Κομμουνιστικού Κόμματος Ελλάδας]]. Μετά τη νίκη της Ένωσης Κέντρου το [[Ελληνικές βουλευτικές εκλογές 1963|1963]], διετέλεσε υπουργός Οικονομικών στις Κυβερνήσεις του Γεωργίου Παπανδρέου το [[Κυβέρνηση Γεωργίου Παπανδρέου 1963|1963]]<ref>{{Cite web|url=http://www.ggk.gov.gr/?p=1233|title=Γενική Γραμματεία της Κυβέρνησης {{!}} Κυβέρνηση ΠΑΠΑΝΔΡΕΟΥ ΓΕΩΡΓΙΟΥ (1963)|last=|first=|date=|website=www.ggk.gov.gr|publisher=|accessdate=2016-07-17}}</ref> και [[Κυβέρνηση Γεωργίου Παπανδρέου 1964|1964]].<ref>{{Cite web|url=http://www.ggk.gov.gr/?p=1239|title=Γενική Γραμματεία της Κυβέρνησης {{!}} Κυβέρνηση ΠΑΠΑΝΔΡΕΟΥ ΓΕΩΡΓΙΟΥ (1964)|last=|first=|date=|website=www.ggk.gov.gr|publisher=|accessdate=2016-07-17}}</ref>