Τσεχοσλοβακική Λεγεώνα: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων

Κατά το Φθινόπωροφθινόπωρο όμως του 1918, ο ενθουσιασμός των λεγεωναρίων, η δραστηριότητα των οποίων περιοριζόταν ανάμεσα στον Βόλγα και τα Ουράλια, άρχισε να φθίνει. Η ταχεία αύξηση του Κόκκινου Στρατού και η ενδυνάμωσή του μέρα με τη μέρα, είχαν ως αποτέλεσμα την επανάκτηση εκ μέρους του του Καζάν, με την Σαμάρα να ακολουθεί ένα μήνα αργότερα.<ref>Mueggenberg, Czecho-Slovak Struggle, 196–197.</ref> Οι λεγεωνάριοι, των οποίων η δύναμη ανερχόταν στην αρχή του 1918 στις 61.000 άνδρες,<ref>Josef Kalvoda, “Czech and Slovak Prisoners of War in Russia during the War and Revolution”, Peter Pastor, ed., Essays on World War I (New York: Brooklyn College Press, 1983) 225.</ref> τώρα υπέφεραν από έλλειψη ενισχύσεων ενώ τους κατάκλυζε και η απογοήτευση από την αποτυχία των Συμμαχικών μονάδων να ενωθούν μαζί τους. Το τελειωτικό χτύπημα στο ηθικό της Λεγεώνας δόθηκε τον Νοέμβρη του 1918, όταν ένα προξικόπημα ανέτρεψε την Προσωρινή Πανρωσική Κυβέρνηση στο Ομσκ και εγκαθίδρυσε δικτατορία υπό τον ναύαρχο των Λευκών [[Αλεξάντερ Κολτσάκ]] ( Kolchak).<ref>Mueggenberg, Czecho-Slovak Struggle, 215–225.</ref>