Παρόλο που οι [[Μογγόλοι]] είχαν καταστρέψει των Χωρεσμιακή Αυτοκρατορία το 1220, πολλοί Χωρέσμιοι Τούρκοι επιβίωσαν εργαζόμενοι ως μισθοφόροι στο βόρειο [[Ιράκ]]. Οι ακόλουθοι του σουλτάνου Τζαλάν αντ-Ντιν Μινγκμπουρνού παρέμειναν πιστοί σε αυτόν ακόμα και μετά το θάνατό του το 1231, και επέδραμαν στα εδάφη των Σελτζούκων στην [[Τζαζίρα]] (Άνω [[Μεσοποταμία]]) και τη [[Συρία]] για τα επόμενα επτά χρόνια, αποκαλώντας τους εαυτούς τους "Οι Χβαρεσμίγια". Ο [[Αγιουβίδες|Αγιουβίδης]] σουλτάνος Αγιούμπ ας-Σαλίχ, στην [[Αίγυπτος|Αίγυπτο]], προσέλαβε αργότερα τις υπηρεσίες τους εναντιον του θείου του, Ισμαήλ ας-Σαλίχ. Οι "Χβαραζμίγια" κατευθύνθηκαν νότια, από το Ιράκ προς την Αίγυπτο, εισβάλλοντας στην υπό χριστιανική κατοχή [[Ιερουσαλήμ]] στις 11 Ιουλίου 1244. Η [[ακρόπολη]] της πόλης, ο "Πύργος του Δαβίδ", παραδόθηκε στις 23 Αυγούστου τις ίδιας χρονιάς και ο χριστιανικός πληθυσμός εκδιώχθηκε από την πόλη. Αυτό προκάλεσε μια κίνηση στην [[Ευρώπη]] για την πραγματοποίηση της [[Ζ΄ Σταυροφορία|Ζ΄ Σταυροφορίας]], αλλά οι Σταυροφόροι δεν θα κατάφερναν ποτέ ξανά ν΄ ανακτήσουν την Ιερουσαλήμ. Μετά την κατάληψή της από τις δυνάμεις των Χωρέσμιων μισθοφόρων, η πόλη παρέμεινε υπό μουσουλμανικό έλεγχο μέχρι το 1917, όταν οι [[Βρετανοί]] την ανέκτησαν από τους [[Οθωμανική Αυτοκρατορία|Οθωμανούς]].
Οι δυνάμεις των Χωρεσμίων συνέχισαν μετά την Ιερουσαλήμ νότια, και στις 17 Οκτωβρίου πολέμησαν στο πλευρό των [[Αγιουβίδες|Αγιουβιδών]] στη μάχη της Χαρμπίγια, βορειοανατολικά της [[Γάζα|Γάζας]], εξολοθρεύοντας τα απαομεινάρια του σταυροφορικού χριστιανικού στρατού εκεί, κάπου 1.200 [[ιππότες]]. Ήταν η μεγαλύτερη μάχη για τους Σταυροφόρους μετά τη μάχη του [[Μάχη του Χαττίν|Χαττίν]] το 1187.
