Δοτική: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων
Περιεχόμενο που διαγράφηκε Περιεχόμενο που προστέθηκε
Πηγή για την πληροφόρηση της α΄παραγράφου του λήμματος, ΄Απαντα Μανόλη Τριανταφυλλίδη, τόμος Γ |
Κάτα τὸ δὲ μεγαλύτερον δυνατὸν ἐπιπρόσθεσα τὰ ὑπολειπόμενα στίγματα καί τόνους διὰ τὰς λέξεις εἰς τὴν δοτικὴν πτώσιν. |
||
Γραμμή 1:
Στο τυπικό της ελληνικής γλώσσας αρχίζει η απλοποίηση στα χρόνια της κοινής και συνεχίζεται στα χρόνια της μεσαιωνικής κοινής. Ένα από τα γνωρίσματα αυτής της συνεχούς απλοποίησης είναι ότι η δοτική πτώση σβήνει ως τον δέκατο αιώνα. Μέχρι να σβήσει οριστικά περνά μια περίοδο κλονισμού. Παραδείγματος χάριν το "
'''Δοτική''' είναι η [[πτώση]] της [[αρχαία ελληνική γλώσσα|αρχαίας ελληνικής γλώσσας]] την οποία μεταχειριζόμαστε όταν θέλουμε να προσδιορίσουμε σε ποιόν πρέπει να ''δοθεί'' κάτι. Η δοτική ήταν στην αρχαία ελληνική γλώσσα μία από τις πλάγιες πτώσεις. Χρησιμοποιώντας τη δοτική απαντούμε στην ερώτηση ''σε ποιον;'' (Παράδειγμα από τα ευαγγελικά κείμενα : ''Απόδοτε τα του Καίσαρος '''
Υπάρχουν στην νέα ελληνική γλώσσα κατάλοιπα χρήσης της δοτικής από αρχαιότερες φάσεις της γλώσσας, και χρησιμοποιούνται συνήθως επιρρηματικά, για πάράδειγμα, ''τω όντι'', ''εν τω μεταξύ'', ''τοις μετρητοίς'' και άλλα. Κάποιες εκκλησιαστικές εκφράσεις πολύς κόσμος τις αντιλαμβάνεται εσφαλμένα. Όταν λένε ''δόξα τω Θεώ'', νομίζουν ότι λένε ''δόξα(ζε) το(ν) Θεό(ν)'' αντί ''δόξα στο Θεό'' κι όταν λένε ''δόξα σοι ο Θεός'', νομίζουν ότι λένε ''δόξα εσύ ο Θεός'' αντί ''δόξα σε σένα (που είσαι) ο Θεός''.
| |||