Ελεύθερο εμπόριο: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων

Το '''ελεύθερο εμπόριο''' είναι μια πολιτική που ακολουθείται από ορισμένες διεθνείς αγορές, στις οποίες οι κυβερνήσεις των χωρών μελών δεν περιορίζουν με προστατευτικά μέσα τις εισαγωγές από άλλες χώρες μέλη ή τις εξαγωγές προς αυτές. Το ελεύθερο εμπόριο πραγματώνεται από τον [[Ευρωπαϊκός Οικονομικός Χώρος|Ευρωπαϊκό Οικονομικό Χώρο]] και την [[Συμφωνία Ελεύθερου Εμπορίου Βόρειας Αμερικής|Συμφωνία Ελεύθερου Εμπορίου της Βόρειας Αμερικής]], οργανισμοί οι οποίοι έχουν δημιουργήσει ανοικτές αγορές. Τα περισσότερα κράτη σήμερα συμμετέχουν σε πολυμερείς εμπορικές συμφωνίες του [[Παγκόσμιος Οργανισμός Εμπορίου|Παγκόσμιου Οργανισμού Εμπορίου]] (ΠΟΕ). Ωστόσο, οι περισσότερες κυβερνήσεις εξακολουθούν να εφαρμόζουν πολιτικές [[Προστατευτισμός|προστατευτισμού]] που αποσκοπούν στην προώθηση της τοπικής απασχόλησης, όπως η επιβολή [[Δασμός|δασμών]] στις εισαγωγές ή η επιδότηση των εξαγωγών. Οι κυβερνήσεις μπορούν επίσης να περιστείλουν το ελεύθερο εμπόριο για να περιορίσουν τις εξαγωγές των φυσικών πόρων τους. Άλλα εμπόδια που παρακωλύουν το εμπόριο είναι οι ποσοστώσεις εισαγωγής, τωνοι φόρωνφόροι και τωνοι μη δασμολογικώνδασμολογικοί φραγμώνφραγμοί, όπως η ρυθμιστική νομοθεσία.

Δύο απλοί τρόποι για να κατανοηθούν τα προτεινόμενα οφέλη του ελεύθερου εμπορίου είναι μέσα από τη θεωρία του [[Ντέηβιντ Ρικάρντο]] περί του συγκριτικού πλεονεκτήματος, και μέσω της ανάλυσης του αντίκτυπου της δασμολόγησης ή της ποσόστωσης των εισαγωγών. Μια οικονομική ανάλυση με βάση τοτον [[Νόμος της προσφοράς και της ζήτησης|νόμο της προσφοράς και της ζήτησης]] και τις οικονομικές επιπτώσεις της φορολογίας μπορεί να χρησιμοποιηθεί για να δείξει τα θεωρητικά οφέλη και τα μειονεκτήματα του ελεύθερου εμπορίου<ref name="landsburg2">Steven E. Landsburg. ''Price Theory and Applications'', Έκτη Έκδοση, Κεφ. 8</ref><ref name="hartmann2">Thom Hartmann, ''Unequal Protection'', Δεύτερη Έκδοση, Κεφ. 20. σελ. 255</ref>.

Επί του παρόντος, η [[Παγκόσμια Τράπεζα]] εκτιμά ότι, κατά μέγιστη τιμή, ποσοστά δασμολόγησης της τάξης του 20% μπορεί να επιτραπούν στις αναπτυσσόμενες χώρες, αλλά ο κορεάτηςΚορεάτης οικονομολόγος Ha-Joon Chang υποστηρίζει ότι μπορεί να δικαιολογηθούν και ακόμη υψηλότερα ποσοστά, επειδή το χάσμα της παραγωγικότητας μεταξύ των αναπτυσσόμενων και των ανεπτυγμένων χωρών είναι πολύ υψηλότερο από ό,τι το χάσμα παραγωγικότητας που αντιμετωπίζουν οι βιομηχανικές χώρες. (Ένα γενικό χαρακτηριστικό είναι ότι οι υπανάπτυκτες χώρες σήμερα δεν βρίσκονται στην ίδια θέση με τις ανεπτυγμένες χώρες όταν αυτές είχαν ένα παρόμοιο επίπεδο της τεχνολογίας, επειδή είναι οι αδύναμοι παίκτες σε ένα ανταγωνιστικό σύστημα. Οι αναπτυγμένεςανεπτυγμένες χώρες ήταν πάντοτε οι ισχυροί παίκτες, αν και στο παρελθόν είχαν συνολικά χαμηλότερο επίπεδο<ref name="autogenerated3112">Pugel (2007), ''International Economics'', σελ. 311–312</ref>).

Αυτό έχει τρεις κύριες επιδράσεις στη κοινωνική ευημερία. Οι καταναλωτές περνούν σε δυσμενέστερη θέση, διότι το πλεόνασμα του καταναλωτή (πράσινη περιοχή) μικραίνει. Οι παραγωγοί είναι σε καλύτερη κατάσταση, διότι το πλεόνασμα του παραγωγού (κίτρινη περιοχή) γίνεται μεγαλύτερο. Η κυβέρνηση έχει επίσης πρόσθετα φορολογικά έσοδα (μπλε περιοχή). Ωστόσο, η απώλεια για τους καταναλωτές είναι μεγαλύτερη από τα κέρδη απόγια τους παραγωγούς και την κυβέρνηση. Το μέγεθος αυτής της κοινωνικής απώλειας φαίνεται από τα δύο ροζ τρίγωνα. Αφαιρώντας τον δασμό και αφήνοντας το ελεύθερο εμπόριο θα είναι ένα καθαρό κέρδος για την κοινωνία<ref name="stockman2" /><ref name="Mankiw2" />.