Ελεύθερος στίχος: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων

Εκείνο που διακρίνει τη μορφή του ελεύθερου στίχου είναι η ελευθερία του μήκους του, δηλαδή αν έχει μικρό ή μεγάλο μήκος, αλλά και το αν το μηκος αυτό είναι σταθερό ή αυξομειώνεται<ref>{{Cite journal|url=|title=Για το σύγχρονο ελληνικό ελεύθερο στίχο (ηΗ επαναφορά παραδοσιακών μετρικών σχημάτων)|last=Γαραντούδης|first=Ευριπίδης|date=Άνοιξη 1993|journal=Ποίηση (τεύχος 1), σελ. 114|accessdate=|doi=}}</ref><ref group="Σημ">Σπάνια -στην πιο ακραία μορφή- οι στίχοι είναι μεγάλοι.</ref>, ανάλογα με το γούστο του [[ποιητής|ποιητή]] και την αισθητική του, που ακολουθεί περισσότερες φορές το νόημα, σε τρόπους που η εξωτερική μορφή να έχει σχέση και να υπηρετεί το νόημα. Το μήκος αυτό βέβαια δεν μπορεί να είναι απεριόριστο<ref group="Σημ">Δεν πρέπει να ξεπερνάει τα όρια της αντοχής της ανθρώπινης αναπνοής.</ref><ref>

Οι ποιητές που αποτέλεσαν το μεταβατικό στάδιο, του λεγόμενου ''ελευθερωμένου στίχου'', ήταν ο [[Κωστής Παλαμάς]], ο [[Αλέξανδρος Πάλλης]], ο [[Κώστας Χατζόπουλος]], ο [[Αριστομένης Προβελέγγιος]], ο [[Ιωάννης Γρυπάρης]], ο [[Κώστας Ουράνης]]. Ενώ το όριο μεταξύ ελευθερωμένου και ελεύθερου στίχου αποτελούν ο [[Άγγελος Σικελιανός]], ο [[Τάκης Παπατσώνης]], ο [[Κωνσταντίνος Καβάφης]]<ref>{{Cite journal|url=|title=Μορφικές μεταρρυθμίσεις στην ελληνική ποίηση του τέλους του 19ου και των αρχών του 20ού αιώνα|last=Κατσιγιάννη|first=Άννα|date=1987|journal=Παλίμψηστον, τχ. 5, σ.172|accessdate=|doi=}}</ref> και σε ορισμένες περιπτώσεις ο [[Κώστας Καρυωτάκης]]<ref>