Βίλλυ Μπραντ: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων
Περιεχόμενο που διαγράφηκε Περιεχόμενο που προστέθηκε
μ Robot: Αφαίρεση κατηγοριών έτους γέννησης/θανάτου |
CHE (συζήτηση | συνεισφορές) Χωρίς σύνοψη επεξεργασίας |
||
Γραμμή 1:
{{Πληροφορίες πολιτικού
|όνομα
|εικόνα
|μέγεθος_εικόνας =
|λεζάντα =
|αξίωμα =
|έναρξη = [[
|λήξη = [[7 Μαΐου]] [[1974]]
|μαζίμε =
Γραμμή 14:
|ηγέτης =
|αντιπρόεδρος =
|προκάτοχος = [[Κουρτ Γκέοργκ
|διάδοχος = [[Χέλμουτ Σμιτ]]
|αξίωμα2 = Αντικαγκελάριος της Γερμανίας
|έναρξη2 = [[1 Δεκεμβρίου]] [[1966]]
|λήξη2 = [[20 Οκτωβρίου]] [[1969]]
|καγκελάριος2 = [[Κουρτ Γκέοργκ Κίζινγκερ]]
|πρόεδρος2 =
|μονάρχης2 =
Γραμμή 26 ⟶ 27 :
|αντιπρόεδρος2 =
|προκάτοχος2 =
|διάδοχος2 = Βάλτερ Σέελ
|αξίωμα3 = Υπουργός Εξωτερικών
|έναρξη3 = [[1 Δεκεμβρίου]] [[1966]]
|λήξη3 = [[20 Οκτωβρίου]] [[1969]]
|καγκελάριος3 = [[Κουρτ Γκέοργκ Κίζινγκερ]]
|πρόεδρος3 =
|μονάρχης3 =
Γραμμή 37 ⟶ 39 :
|αντιπρόεδρος3 =
|προκάτοχος3 =
|διάδοχος3 = Βάλτερ Σέελ
|παρατσούκλι =
|ημερομηνία γέννησης = [[18 Δεκεμβρίου]] [[1913]]
|τόπος γέννησης = [[Λίμπεκ]], [[
|ημερομηνία θανάτου = {{ηθηλ|1992|10|8|1913|12|18}}
|τόπος θανάτου = [[Ούνκελ]],
|αιτία_θανάτου = [[Καρκίνος εντέρου]]
|εθνικότητα =
|υπηκοότητα = Γερμανική
|πολιτικό_κόμμα = [[Σοσιαλδημοκρατικό Κόμμα της Γερμανίας]]<br><small>(1930-1931, 1948-1992)
|σύζυγος =
|παιδιά = 4
|τόπος διαμονής =
|επάγγελμα =
|θρησκεία =
|υπογραφή = [[Αρχείο:Willy Brandt signature.svg|
|ιστοσελίδα =
}}
Ο '''Βίλλυ Μπραντ''' (''Willy Brandt'', [[18 Δεκεμβρίου]] [[1913]] - [[8 Οκτωβρίου]] [[1992]]) ήταν [[Γερμανοί|Γερμανός]] πολιτικός, ο οποίος ήταν ηγέτης του [[Σοσιαλδημοκρατικό Κόμμα της Γερμανίας|Σοσιαλδημοκρατικού Κόμματος της Γερμανίας]] (SPD) από το [[1964]] έως το [[1987]] και υπηρέτησε ως [[καγκελάριος]] της Ομοσπονδιακής Δημοκρατίας της Γερμανίας (Δυτική Γερμανία) από το [[1969]] έως το [[1974]].
== Η ζωή του ==
Ο Βίλλυ Μπραντ γεννήθηκε στις 18 Δεκεμβρίου 1913 στη Λυβέκη. Η μητέρα του ήταν μια πωλήτρια καταστήματος και αγνώστου πατρός. Το πραγματικό του όνομα ήταν Χέρμπερτ Καρλ Φραμ. Το Μπραντ είναι ψευδώνυμο. Σε μικρή ηλικία εργάζεται ως μαθητευόμενος σε ένα ραφτη. Ο παππούς εργάτης σε αγροκτήματα ανήκει στους σοσιαλιστές και τον επηρεάζει. Έτσι σε νεαρή ηλικία εντάσσεται στα ''Κόκκινα Γεράκια'' τη νεολαία των σοσιαλιστών. Λαμβάνει υποτροφία για να φοιτήσει στο Λύκειο Γιόχαν Χάϊμ. Εντάσσεται στη
▲Σε μικρή ηλικία εργάζεται ως μαθητευόμενος σε ένα ραφτη. Ο παππούς εργάτης σε αγροκτήματα ανήκει στους σοσιαλιστές και τον επηρεάζει. Έτσι σε νεαρή ηλικία εντάσσεται στα ''Κόκκινα Γεράκια'' τη νεολαία των σοσιαλιστών. Λαμβάνει υποτροφία για να φοιτήσει στο Λύκειο Γιόχαν Χάϊμ. Εντάσσεται στη ''Σοσιαλιστική Νεολαία'' ενώ προσεγγίζει και το Κομμουνιστικό Κόμμα,χωρίς να γίνει μέλος του<ref name="Arthur Conte 1973">Arthur Conte,«Βίλλυ Μπραντ. Μια εξέχουσα προσωπικότης της σύγχρονης ιστορίας», Ιστορία Εικονογραφημένη, τχ.55(Ιανουάριος 1973), σελ.140</ref>
Το [[1933]] εγκατέλειψε τη [[Γερμανία]], γιατί ήταν ενάντιος στους [[Ναζί]]: οργάνωσε διαδήλωση διαμαρτυρίας για τη σύλληψη του Λέμπερ από τους [[Ναζί]]. Φεύγει κρυφά με αλιευτικό για τη [[Νορβηγία]]. Συνεργάστηκε με τη νορβηγική αντίσταση. Παράλληλα σπουδάζει Δίκαιο και Οικονομία στο Πανεπιστήμιο του Όσλο. Με το ψευδώνυμο ''Βίλλυ Μπραντ'' έρχεται ως ανταποκριτής του σκανδιναβικού τύπου στο Βερολίνο για να παρακολουθήσει τους Ολυμπιακούς Αγώνες και να συνεργαστεί με τη γερμανική αντίσταση. Πηγαίνει στην Ισπανία και μελετά τον Φρανκισμό.<ref name="ReferenceA">Arthur Conte,«Βίλλυ Μπραντ. Μια εξέχουσα προσωπικότης της σύγχρονης ιστορίας», Ιστορία Εικονογραφημένη, τχ.55(Ιανουάριος 1973), σελ.141</ref> ▼
Συνεργάζεται στη δημιουργία αντιστασιακής οργάνωσης,της ''Μέτρο''. Όταν συλλαμβάνεται από την Γκεστάπο, έχει προλάβει να φορέσει νορβηγική στρατιωτική στολή και δεν κρατείται παρά μόνο 15 ημέρες και αφήνεται ελεύθερος. Καταφεύγει στη [[Σουηδία]] όπου ασχολείται με τη δημοσιογραφία.<ref name="ReferenceA"/>▼
▲Το [[1933]] εγκατέλειψε τη [[Γερμανία]], γιατί ήταν ενάντιος στους [[Ναζί]]: οργάνωσε διαδήλωση διαμαρτυρίας για τη σύλληψη του Λέμπερ από τους [[Ναζί]]. Φεύγει κρυφά με αλιευτικό για τη [[Νορβηγία]]. Συνεργάστηκε με τη νορβηγική αντίσταση. Παράλληλα σπουδάζει Δίκαιο και Οικονομία στο Πανεπιστήμιο του Όσλο. Με το ψευδώνυμο
Το [[1945]] επέστρεψε στη Γερμανία με νορβηγική υπηκοότητα και έλαβε και πάλι τη γερμανική υπηκοότητα. Εργάστηκε στη δημόσια διοίκηση του [[Βερολίνο]]υ και έγινε δήμαρχος το [[1957]]. Συνέβαλε πολύ στη διαμόρφωση του προγράμματος των [[Σοσιαλδημοκρατικό Κόμμα της Γερμανίας|Σοσιαλδημοκρατών]]. Διατέλεσε Υπουργός Εξωτερικών σε κυβέρνηση συνεργασίας με τους [[Χριστιανοδημοκρατική Ένωση της Γερμανίας (CDU)|Χριστιανοδημοκράτες]].▼
▲Συνεργάζεται στη δημιουργία αντιστασιακής οργάνωσης,της
▲Το [[1945]] επέστρεψε στη Γερμανία με νορβηγική υπηκοότητα και έλαβε και πάλι τη γερμανική υπηκοότητα. Εργάστηκε στη δημόσια διοίκηση του [[Βερολίνο]]υ και έγινε δήμαρχος το [[1957]]. Συνέβαλε πολύ στη διαμόρφωση του προγράμματος των [[Σοσιαλδημοκρατικό Κόμμα της Γερμανίας|Σοσιαλδημοκρατών]]. Διατέλεσε
Το [[1969]] εκλέχθηκε Καγκελάριος της Δυτικής Γερμανίας. Κατά τη διάρκεια της καγκελαρίας του υποστήριξε τη δυτικογερμανική συμμετοχή στο [[ΝΑΤΟ]] και στην [[Ευρωπαϊκή Οικονομική Κοινότητα|ΕΟΚ]] και συνέβαλε στη βελτίωση των σχέσεων με την [[ΕΣΣΔ]]. Η πολιτική του είχε ως στόχο το άνοιγμα της Γερμανίας προς τις χώρες της Ανατολικής Ευρώπης ([[Οστπολιτίκ]]), στάση που επηρέασε τη διεθνή πολιτική σκηνή.▼
== Καγκελάριος ==
Το [[1971]] τιμήθηκε με το [[βραβείο Νόμπελ Ειρήνης]] για την [[Οστπολιτίκ]]. Βοήθησε στην ανάπτυξη των χωρών του [[Τρίτος Κόσμος|Τρίτου Κόσμου]] και στην εδραίωση της ειρήνης. Πέθανε από [[καρκίνος|καρκίνο]].▼
[[File:Bundesarchiv B 145 Bild-F030053-0030, Bonn, Bundestagswahl, Presseerklärung Brandt.jpg|thumb|left|Ο Βίλλυ Μπραντ μιλάει στον Τύπο το βράδυ των εκλογών, στις 28 Σεπτεμβρίου του 1969.]]
Νικητές στις βουλευτικές εκλογές της [[28 Σεπτεμβρίου|28ης Σεπτεμβρίου]] αναδείχθηκαν, με 46,1% οι Χριστιανοδημοκράτες (CDU) του [[Κουρτ Γκέοργκ Κίζινγκερ]] και οι Χριστιανοκοινωνιστές (CSU) του Φραντς Γιόζεφ Στράους.
Όμως, κυβέρνηση συνασπισμού σχημάτισαν οι Σοσιαλδημοκράτες με τους [[Ελεύθερο Δημοκρατικό Κόμμα (Γερμανία)|Ελεύθερους Δημοκράτες]] (FDP), οι οποίοι υπέστησαν μεν την πρώτη μεγάλη πτώση τους -από 9,4% έπεσαν στο 5,8%- ξεπέρασαν, όμως, το απαιτούμενο 5% για την εκπροσώπησή τους στη Βουλή. Αντιθέτως, το νεοναζιστικό [[Εθνικοδημοκρατικό Κόμμα Γερμανίας]] (NPD) έμεινε τελικά εκτός Κοινοβουλίου, μολονότι αύξησε τη δύναμή του κατά δύο ποσοστιαίες μονάδες. ''"Ο γερμανικός λαός απέδειξε με την ψήφο του ότι επιθυμεί σταθερή κυβέρνηση το ταχύτερο δυνατό με επικεφαλής την CDU και την CSU"'', δήλωσε, αμέσως μετά τα αποτελέσματα, ο καγκελάριος Κουρτ Γκέοργκ Κίζινγκερ, ο οποίος, ιδιαίτερα ανήσυχος, προσπάθησε να προλάβει τις ήδη ορατές στον πολιτικό ορίζοντα εξελίξεις. Παρά την αρχική βεβαιότητα ότι διατήρησε στο ακέραιο τις δυνάμεις του, ο συνασπισμός της Δεξιάς έχασε 1,5 ποσοστιαία μονάδα, σε αντίθεση με τους Σοσιαλδημοκράτες που έσπασαν το φράγμα του 40%, αυξάνοντας τη δύναμή τους από 39,3% σε 42,7% και εκλέγοντας 22 επιπλέον βουλευτές στην Μπούντεσταγκ.
Η καθοριστική αυτή μετατόπιση ισορροπιών ευνόησε τη μεταβολή του πολιτικού τοπίου. Έχοντας ετοιμάσει το έδαφος για την αναρρίχησή του στην εξουσία με την τριετή θητεία του ως υπουργός Εξωτερικών και αντικαγκελάριος στην κυβέρνηση του "μεγάλου συνασπισμού", ο Βίλλυ Μπραν έσπευσε να αποκλείσει την παράταση του προηγούμενου κυβερνητικού σχήματος και διαμήνυσε 12 ώρες μετά την ανακοίνωση των αποτελεσμάτων στον πρόεδρο Χάινεμαν ότι είναι έτοιμος να διεκδικήσει την καγκελαρία, επικεφαλής κυβέρνησης συνασπισμού με το FDP. Οι Ελεύθεροι Δημοκράτες με τη σειρά τους, τον προηγούμενο χρόνο απομάκρυναν τον πρόεδρο του κόμματος Έριχ Μέντε, εκπρόσωπο της συντηρητικής πτέρυγας, τον οποίο αντικατέστησε ο Βάλτερ Σέελ, επικεφαλής της αριστερής πτέρυγας, ενορχηστρωτής της ανατροπής του Μέντε, υπέρμαχος της [[Οστπολιτίκ]] και της διευθέτησης των συνοριακών διαφορών με την [[Πολωνία]]. Στις [[30 Σεπτεμβρίου]] η κοινοβουλευτική ομάδα της FDP αποφάσισε οριστικά την έναρξη διαπραγματεύσεων με τους Σοσιαλδημοκράτες. Το ίδιο βράδυ ο Βάλτερ Σέελ ενημέρωσε τον Κίζινγκερ για την απόφαση. Ενώ επιτροπές των δύο κομμάτων άρχισαν τις διαβουλεύσεις την [[1 Οκτωβρίου|1η Οκτωβρίου]], οι Χριστιανοδημοκράτες εξέδωσαν νέα ανακοίνωση, στην οποία τόνιζαν ότι ''"η οποιαδήποτε απόπειρα διαστρέβλωσης της εκπεφρασμένης επιθυμίας του εκλογικού σώματος με τη συγκρότηση κυβέρνησης "μικρού αριστερού συνασπισμού" δεν μπορεί να οδηγήσει στο σχηματισμό της σταθερής και αποτελεσματικής κυβέρνησης που χρειάζεται η χώρα"''. Οι διαμαρτυρίες αποδείχθηκαν, όμως, μάταιες. Στις [[3 Οκτωβρίου]] ο Βίλλυ Μπραντ και ο Βάλτερ Σέελ ανακοίνωσαν στον Τύπο την "πρόθεσή τους να συγκυβερνήσουν".
[[File:Bundesarchiv B 145 Bild-F037099-0021, Köln, Staatsempfang für Präsident Pompidou.jpg|thumb|Ο Βίλλυ Μπραντ με τον [[Γαλλία|Γάλλο]] πρόεδρο [[Ζωρζ Πομπιντού]] στην [[Κολωνία]], 3 Ιουλίου 1972.]]
Στις [[15 Οκτωβρίου]] έληξαν οι συζητήσεις για την κατανομή των υπουργείων, στις [[21 Οκτωβρίου]] ο Βίλλυ Μπραντ εκλέχθηκε καγκελάριος από την Μπούντεσμπαγκ και την επομένη ανακοίνωσε το σχηματισμό της νέας κυβέρνησης με τρεις Ελεύθερους Δημοκράτες σε υπουργεία καίριας σημασίας: ο Βάλτερ Σέελ ανέλαβε του υπουργείο Εξωτερικών, ο [[Χανς-Ντίτριχ Γκένσερ]] το υπουργείο Εσωτερικών και ο προσκείμενος στη δεξιά πτέρυγα του FDP Γιόζεφ Ερτλ το υπουργείο Οικονομικών. Το υπουργείο Άμυνας ανέλαβε ο σοσιαλδημοκράτης [[Χέλμουτ Σμιτ]].
Η άνοδος των Σοσιαλδημοκρατών (SPD) του Βίλλυ Μπραντ στην εξουσία στις [[22 Οκτωβρίου]] του [[1969]] επισφράγισε το τέλος μίας ιδιαίτερα σημαντικής περιόδου στην ιστορία της μεταπολεμικής Γερμανίας. Ύστερα από περίπου 20 χρόνια συνεχούς διακυβέρνησης και αφού απορρόφησαν τους μεταναζιστικούς κραδασμούς, οι Χριστιανοδημοκράτες πέρασαν στην αντιπολίτευση, για να μείνουν στην ιστορία ως θεμελιωτές της νέας Γερμανίας και του δυτικογερμανικού οικονομικού θαύματος. Ταυτόχρονα, όμως, η επιστροφή των Σοσιαλδημοκρατών 40 περίπου χρόνια μετά τη [[Δημοκρατία της Βαϊμάρης]], αντανάκλασε με τον πλέον διαυγή τρόπο μία από τις μεγάλες ιδιαιτερότητες της δυτικογερμανικής μεταπολεμικής παράδοσης. Μεσούντος του [[Ψυχρός Πόλεμος|Ψυχρού Πολέμου]] κι ενώ Ανατολή και Δύση αναζητούσαν τρόπους συνύπαρξης, άρχισε η εποχή του Βίλλυ Μπραντ και της Οστπολιτίκ του<ref>''Ο Μπραντ γίνεται καγκελάριος'', Ιστορικό Λεύκωμα 1969, σελ. 100-101, Καθημερινή (1998)</ref>.
▲
▲Το [[1971]] τιμήθηκε με το [[βραβείο Νόμπελ Ειρήνης]] για την
==Παραπομπές==
| |||