Λέσχη των Κορδελιέρων: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων

ριζοσπαστισμό της, και σύμφωνα με τον [[Καμίγ Ντεμουλέν]], "το μόνο καταφύγιο όπου η ελευθερία δεν έχει παραβιαστεί."<ref /> Αυτή η συνοικία, υπό την ηγεσία του [[Ζωρζ Ζακ Νταντόν|Ζόρζ Νταντόν]], έπαιξε σημαντικό ρόλο στην [[Άλωση της Βαστίλης|Κατάληψη της Βαστίλης]], και ήταν σπίτι πολλών αξιόλογων προσωπικοτήτων της Επανάστασης, συμπεριλαμβανομένου του Δαντόν, του Ντεμουλέν, και του[[ Ζαν Πολ Μαρά]], εξαιτίας του οποίου η περιοχή βρέθηκε σε κατάσταση πολιτικής εξέγερσης, όταν, τον Ιανουάριο του 1790, αρνήθηκε να επιτρέψει την σύλληψή του από την Παρισινή Φρουρά.

Έχοντας εκδώσει, τον Νοέμβριο του 1789, μια διακήρυξη, και επιβεβαιώνοντας την πρόθεσή της να "αντιταχθεί, όσο μπορεί, στις τυχόν επιβλαβείς πράξεις των εκπροσώπων της Κομμούνας στα δικαιώματα των ψηφοφόρων της",<ref /> η συνοικία των Κορδελιέρων ήταν σε διαρκή σύγκρουση με την Παριζιάνικη κυβέρνηση όλο τον χειμώνα και την άνοιξη του 1790. Τον Μάιο και τον Ιούνιο του 1790, οι προηγούμενες εξήντα συνοικίες του Παρισιού με διάταγμα της Εθνοσυνέλευσης, αντικαταστάθηκαν από σαράντα οκτώ τομείς. Αυτή η αναδιάρθρωση κατάργησε την συνοικία των Κορδελιέρων.

Οι τιμές της συνδρομής για την λέσχη ήταν σταθερά χαμηλές και έτσι ήταν προσιτή σε ένα πιο ευρύ φάσμα πολιτών σε αντίθεση με άλλες πολιτικές λέσχες, συμπεριλαμβανομένης και της Λέσχης των Ιακωβίνων. Δεν υπήρχαν περιορισμοί στην ένταξη. Οι Κορδελιέροι παρουσίαζαν τους εαυτούς τους ως φίλους του λαού και υπερηφανευόταν για την παρουσία εργαζόμενων ανδρών και γυναικών στην λέσχη τους. Μια σύγχρονη αναφορά περιγράφει μια συνάντηση:<blockquote>Περίπου τριακόσια άτομα και των δύο φύλων γεμίζουν το χώρο, τα ρούχα τους ήταν τόσο απεριποίητα και τόσο βρώμικα που μοιάζουν με ρούχα επαιτών. Η [[Διακήρυξη των Δικαιωμάτων του Ανθρώπου και του Πολίτη|Διακήρυξη των Δικαιωμάτων του Ανθρώπου]] είναι κολλημένη στον τοίχο, στεφανωμένη με σταυρωτά μαχαίρια. Προτομές του Βρούτου και του Γουλιέλμου Τέλλου έχουν τοποθετηθεί σε κάθε πλευρά, για να προστατεύουν την Διακήρυξη. Πίσω από το βήμα του ομιλητή, τοποθετημένες σε υποστηρικτικές βάσεις, ξεπροβάλλουν οι προτομές του Μιραμπό και του [[Κλοντ Αντριέν Ελβέτιος|Ελβέτιου]], με τον [[Ζαν-Ζακ Ρουσσώ]] στη μέση.<ref /></blockquote>Ωστόσο, η πλειοψηφία των Κορδελιέρων ήταν μέλη της αστικής τάξης, και η ηγεσία των, σε μεγάλο βαθμό προέρχονταν από την μορφωμένη μεσαία τάξη.<ref />

Στις 21 Ιουνίου 1791, μετά την αποτυχημένη προσπάθεια της βασιλικής οικογένειας να εγκαταλείψει το Παρίσι, οι Κορδελιέροι προώθησαν ένα αίτημα στην Εθνοσυνέλευση με θέμα την εκθρόνιση του βασιλιά [[Λουδοβίκος ΙΣΤ΄ της Γαλλίας|Λουδοβίκου ΙΣΤ΄]] ή την διενέργεια εθνικού δημοψηφίσματος για το μέλλον της μοναρχίας. Οι Κορδελιέροι ενήργησαν κατά της πλειοψηφίας σε αυτή την περίπτωση. Μεγάλες διαδηλώσεις υπέρ του αιτήματος αλλά και  γενικότερα υπέρ της αβασίλευτης δημοκρατίας, οδήγησαν σε εμφύλιες ταραχές, οι οποίες κορυφώθηκαν με την Σφαγή στο Πεδίο του Άρεως στις 17 Ιουλίου. Η Εθνική Φρουρά, με επικεφαλής τον [[Ζιλμπέρ ντυ Μοτιέ ντε Λα Φαγιέτ|Μαρκήσιο Ντε Λαφαγιέτ]], πυροβόλησαν τους διαδηλωτές, με αποτέλεσμα το θάνατο τουλάχιστον 12 ατόμων.<ref /> Τα επακόλουθα αντίποινα κατά της λέσχης περιλάμβαναν το κλείσιμο της λέσχης και την έκδοση ενταλμάτων σύλληψης για τον Δαντόν και τον Ντεμουλέν. Παρά τα μέτρα αυτά, η επιρροή της λέσχη παρέμεινε σημαντική στην Παρισινή πολιτική.

Οι Κορδελιέροι συμμετείχαν ενεργά στο σχεδιασμό και στην εκτέλεση της εξέγερσης της 10ης Αυγούστου του 1792 . Ο Δαντόν, εκείνη την στιγμή, ήταν ίσως το πιο ισχυρό πρόσωπο στην Λέσχη των Κορδελιέρων και ενεργώντας, σύμφωνα με τα λόγια του ιστορικού Hilaire Belloc, ως "ο οργανωτής και αρχηγός της εξέγερσης,"<ref /> διορίστηκε Υπουργός Δικαιοσύνης στην κυβέρνηση που προέκυψε, με τον Ντεμουλέν και τον Φαμπρ ντε Εγκλατίν - δύο εξέχοντα μέλη της λέσχης - ως γραμματείς του.