Έλλη Λαμπέτη: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων

Ο [[καρκίνος (ασθένεια)|καρκίνος]] κάνει την εμφάνιση τηςτου στη ζωή της ηθοποιού το [[1969]], αφού της στέρησε τις αγαπημένες της αδερφές, τις οποίες έχασε όλες (εκτός από την αδερφή της Αντιγόνη, η οποία έζησε αρκετά χρόνια και μετά τον θάνατο της Έλλης) από [[καρκίνος του μαστού|καρκίνο του μαστού]]. Μετά την εγχείρηση (ολική [[μαστεκτομή]]) στην οποία υποβλήθηκε στις [[Ηνωμένες Πολιτείες της Αμερικής|ΗΠΑ,]] επιστρέφει και προσπαθεί να το ξεπεράσει.

Ο καρκίνος έκανε την επανεμφάνισή του μετά από 11 χρόνια, το [[1980]]. Οι μεταστάσεις ήταν συνεχείς. Οι χημειοθεραπείες στις οποίες υποβλήθηκε, έπληξαν τις φωνητικές της χορδές, με αποτέλεσμα σταδιακά να χάσει και τη φωνή της. Η τελευταία παράσταση στην οποία πρωταγωνίστησε στην Αθήνα, ήταν τα "''Παιδιά ενός κατώτερου Θεού''" στον ρόλο της κωφής Σάρα.

Το [[1941]] έδωσε εξετάσεις έπειτα από παρότρυνση του θείου της και απέτυχε, τόσο στη [[Δραματική Σχολή του Εθνικού Θεάτρου|Δραματική Σχολή του Εθνικού Θεάτρου,]] όσο και στη σχολή Κοτοπούλη. Η ίδια η [[Μαρίκα Κοτοπούλη]] όμως, αναγνώρισε το ταλέντο της και την έκανε δεκτή στη σχολή της. Άλλαξε το επώνυμό της από Λούκου σε Λαμπέτη, όταν διάβασε το βιβλίο "Αστραπόγιαννος" του [[Αριστοτέλης Βαλαωρίτης|Αριστοτέλη Βαλαωρίτη]]. Πρώτη της θεατρική εμφάνιση το [[1942]] στο έργο "[[Η Χάνελε πάει στον Παράδεισο]]" του [[Γκέρχαρτ Χάουπτμαν]]. Η συνεργασία της με το [[Θέατρο Τέχνης]] το διάστημα '46-'48, είναι αυτή που την καθιερώνει ως εξαίρετη ηθοποιό. Ξεχώρισαν οι ερμηνείες της στον "[[Γυάλινος κόσμος|Γυάλινο κόσμο]]", στην "Αντιγόνη" και στο πρώτο ανέβασμα του "[[Ο Ματωμένος Γάμος|Ματωμένου Γάμου]]" στην Ελλάδα, παράσταση για την οποία έγραψε τη γνωστή πλέον μουσική ο [[Μάνος Χατζηδάκις|Χατζηδάκις]]. Ακολούθησαν οι συνεργασίες της με τον θίασο της Κατερίνας (1948) και το Εθνικό Θέατρο (1948). Από το 1949 ανήκει στο θίασο του Κ. Μουσούρη, όπου οι μεγαλύτερες επιτυχίες της ήταν το "Πεγκ καρδούλα μου" και η "Κληρονόμος", έργα που ξανανέβασε αρχές '60. Το 1952 συγκροτεί με τον Δημήτρη Χορν και τον Γιώργο Παππά τον θίασο Λαμπέτη - Παππά - Χορν και από το 1956 τον θίασο Λαμπέτη-Χορν. Ανέβασαν με μεγάλη επιτυχία κλασικά έργα, όπως το "Νυφικό κρεβάτι", "Αριστοκρατικός δρόμος", "Το παιχνίδι της μοναξιάς" και περιόδευσαν σε Αίγυπτο, Κωνσταντινούπολη και Κύπρο.

Μετά τον χωρισμό της με τον Χορν το 1959, συνεχίζει τη θεατρική της πορεία τη δεκαετία '60 με δικό της θίασο, με μεγαλύτερή της επιτυχία το "[[Λεωφορείο ο πόθος]]" (της είχε στείλει και συγχαρητήρια επιστολή ο [[Γιώργος Σεφέρης|Σεφέρης]]) και το "Πέπσι" εμπορικά (έκανε 400 παραστάσεις, αριθμό ρεκόρ για την εποχή). Όμως η πιο ώριμη επαγγελματική δεκαετία της ήταν του '70, παρόλαπαρ' όλα τα προσωπικά της προβλήματα. Ανέβασε με εξίσουεξ ίσου μεγάλη επιτυχία από [[μιούζικαλ]] ("Ιρμα", 1972) μέχρι [[Άντον Τσέχοφ|Τσέχωφ]] ("Βυσσινοκηπος", 1974 με [[Δημήτρης Παπαμιχαήλ|Παπαμιχαήλ]]). Το 1977 συνεργάστηκε στη "Φθινοπωρινή ιστορία" με τον [[Μάνος Κατράκης|Μάνο Κατράκη]], που επιπλέον τους συνέδεε βαθιά φιλία. Ανεπανάληπτες οι ερμηνείες της στο "Δεσποινίς Μαργαρίτα", τηστη "Φιλουμένα Μαρτουράνο" και στα "Μονόπρακτα". Τελευταία της παρουσία στο Θέατρο ήταν το [[1981]] στο έργο "Σάρα - Τα παιδιά ενός κατώτερου Θεού", υποδυόμενη με επιτυχία την κωφάλαλη Σάρα. Και στον [[Ελληνικός κινηματογράφος|ελληνικό κινηματογράφο]] οι επιτυχίες της δεν ήταν λίγες, ιδιαίτερα στο "Κορίτσι με τα μαύρα", "Κυριακάτικο ξύπνημα" αλλά και στοστην "[[Η Κάλπικη λίρα]]".

Για την ερμηνεία της στο "Τελευταίο ψέμα", ήταν υποψήφια για βραβείο [[BAFTA]] (British Academy of Film and Television Arts) A' γυναικείου ρόλου.