|
Η πρόθεση των συντακτών του νέου Συντάγματος ήταν να εξορθολογίσει το κοινοβουλευτικό σύστημα . Υπουργοί ήταν υπόλογοι στο νομοθετικό σώμα, η Γαλλική Εθνοσυνέλευση, αλλά μερικά μέτρα θεσπίστηκαν με σκοπό την προστασία του Υπουργικού Συμβουλίου και να ενισχυθεί το κύρος του πρωθυπουργού της Γαλλίας, ο οποίος οδήγησε το Υπουργικό Συμβούλιο. Ο στόχος του νέου συντάγματος ήταν να συμφιλιώσει την κοινοβουλευτική δημοκρατία με υπουργική σταθερότητα.
Για παράδειγμα, σύμφωνα με το νέο Σύνταγμα, ο Πρόεδροςπρόεδρος της Κυβέρνησης ήταν ο αρχηγός της Εκτελεστικής εξουσίας και των ενόπλων δυνάμεων (Πρωθυπουργόςπρωθυπουργός της Γαλλίας). Ο Πρόεδροςπρόεδρος της Γαλλικής Δημοκρατίας, ο οποίος εκλέγονταν από το Κοινοβούλιο (Εθνική Συνέλευση και το Συμβούλιο της Δημοκρατίας ), έπαιζε έναν πολύ συμβολικό ρόλο. Μοναδικές αρμοδιότητεςαρμοδιότητές του ήταν να απομένειαπονένμι τις διακρίσεις, να προκυρήσειπροκηρύσσει εκλογές ή δημοψήφισμα και να διορίζει τον νικητή των Βουλευτικώνβουλευτικών Εκλογώνεκλογών ως Πρωθυπουργόπρωθυπουργό, ο οποίος ήταν υπόκεινταιυπόκειται σε εκλογή από την Εθνική Συνέλευση πριν από το σχηματισμό ενός Υπουργικούυπουργικού Συμβουλίουσυμβουλίου. Μόνο ο Πρωθυπουργόςπρωθυπουργός μπορεί να επικαλεστεί κοινοβουλευτική ψηφοφορία για νομιμοποίηση του Υπουργικούυπουργικού Συμβουλίουσυμβουλίου.Ακόμα μόνο ο Πρωθυπουργόςπρωθυπουργός ήταν αρχηγός των ενόπλων δυνάμεων και μόνο αυτός είχε εξουσία πάνω σε αυτές. Ο Πρωθυπουργόςπρωθυπουργός ήταν, επίσης, το μόνο μέλος της εκτελεστικής τη δυνατότητα να απαιτήσει ψήφο εμπιστοσύνης από την Εθνοσυνέλευσηεθνοσυνέλευση (στοστην τρίτοΤρίτη ΔημοκρατίαςΔημοκρατία οποιοδήποτε υπουργός θα μπορούσε να ζητήσει ψήφο εμπιστοσύνης). Το Υπουργικόυπουργικό Συμβούλιοσυμβούλιο θα μπορούσε να απορριφθεί εάν η απόλυτη πλειοψηφία των μελών της Εθνοσυνέλευσηςεθνοσυνέλευσης ψήφισαν εναντίον του Υπουργικούυπουργικού Συμβουλίουσυμβουλίου. Τέλος, η Εθνοσυνέλευσηεθνοσυνέλευση θα μπορούσε να διαλυθεί μετά από δύο υπουργικές κρίσεις στον νομοθέτη .
Ωστόσο, αυτά τα συνταγματικά μέτρα δεν λειτούργησελειτούργησαν. Τον Ιανουάριο του 1947, μετά την εκλογή του από την Εθνοσυνέλευσηεθνοσυνέλευση και το διορισμό των υπουργών του, ο [[Πρωθυπουργόςπρωθυπουργός]] PaulΠολ RamadierΡαμαντιέ κάλεσε γιαζήτησε ψήφο εμπιστοσύνης, προκειμένου να επαληθεύσει ότι η Συνέλευσησυνέλευση ενέκρινε τη σύνθεση του Υπουργικούυπουργικού Συμβουλίουσυμβουλίου του. Έτσι, ξεκίνησε μια προσαρμοσμένη διπλήςδιπλή εκλογέςεκλογή, μια ψηφοφορία για τον Πρωθυπουργόπρωθυπουργό που ακολουθείται από μια ψήφο εμπιστοσύνης στηνστο επιλεγμένηεπιλεγμένο Υπουργικούυπουργικό Συμβουλίουσυμβούλιο, που αποδυνάμωσε την εξουσία του πρωθυπουργού πάνω απόστο το Υπουργικό Συμβούλιο. Ντουλάπες απολύθηκαν μόνο με ένα πλήθος (όχι η απόλυτη πλειοψηφία) των δικαιωμάτων ψήφου Εθνοσυνέλευσης εναντίον του Υπουργικού Συμβουλίου. Κατά συνέπεια, αυτές οι υπουργικές κρίσεις δεν είχε ως αποτέλεσμα τη διάλυση τουυπουργικό Κοινοβουλίουσυμβούλιο. Έτσι, όπως και στην [[Τρίτη Γαλλική Δημοκρατία]], το καθεστώς αυτό χαρακτηρίζεται από υπουργική αστάθεια. Σιγά σιγά δυνάμωναν οι φωνές που απαιτούσαν την μεταστροφή του Πολιτεύματοςπολιτεύματος από [[Προεδρευόμενη Κοινοβουλευτική Δημοκρατία]] σε [[Προεδρική Δημοκρατία]]. Πράγματι μετά από δημοψήφισμα το 1958 ο λαός επέλεξε με ποσοστό 83,72% την Προεδρική Δημοκρατία έναντι 16,28% που προτίμησε την Προεδρευόμενη Κοινοβουλευτική Δημοκρατία. Ο [[Πρόεδροςπρόεδρος]] στο εξής θα εκλεγόταν από τον λαό και θα είχε τον κυρίαρχο ρόλο ενώ ο [[Πρωθυπουργόςπρωθυπουργός]] θα έπαυε να κυριαρχούσε και εφεξής θα ήταν όχι ο αρχηγός του μεγαλύτερου κόμματος αλλά οποιοσδήποτε πολίτης που θα επέλεγε ο [[Πρόεδροςπρόεδρος της Γαλλίας]]. Η Τέταρτη Γαλλική Δημοκρατία κατέδειξε τις αδυναμίες του Κοινοβουλευτικούκοινοβουλευτικού συστήματος σε χώρες που χρειάζονταν σταθερότητα και ήταν πολυπολιτισμικές.Παράδειγμα χώρας με αυτά τα κιτήρια που αντιμετώπισε και αντιμετωπίζει προβλήματα σαν την Γαλλία αποτελεί και η [[Ελλάδα]] με την διαφορά ότι η τελευταία δεν επέλεξε ούτε συζήτησε την μεταστροφή προς την [[Προεδρική Δημοκρατία]].
Η Τέταρτη Δημοκρατία ήταν επίσης θύμα του πολιτικού πλαισίου. Ο διαχωρισμός των τριών μερών της συμμαχίας, την άνοιξη του 1947, η αποχώρηση του Κομμουνιστικού υπουργών, γκωλλική αντιπολίτευση, και η νέα αναλογική εκπροσώπηση δεν δημιουργηθούν οι συνθήκες για την υπουργική σταθερότητα. Κυβερνητικοί συνασπισμοί αποτελούνταν από ένα συνονθύλευμα απείθαρχους της κεντροαριστεράς και κεντροδεξιάς μερών. Τέλος, η τέταρτη Δημοκρατία ήρθε αντιμέτωπη με την κατάρρευση της γαλλικής αποικιακής αυτοκρατορίας .
|
