Αγαθούλης: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων

Αγαθούλης ή Αισιοδοξία (γαλλικά Candide ou l'optimisme) είναι ένα σατιρικό μυθιστόρημα του Γάλλου φιλόσοφου Βολταίρος. Δημοσιεύθηκε ανώνυμο στο 1759. Το 1776 μια γερμανική μετάφραση εμφανίστηκε με τον τίτλο “Αγαθούλης, ή Tο καλύτερο όλων των κόσμων”. Aυτή η σάτιρα έχει ως στόχο, μεταξύ άλλων, την αισιόδοξη πεποίθηση του [[Γκότφριντ Βίλχελμ Λάιμπνιτς]], ο οποίος ήταν πεπεισμένος για αυτό ως το καλύτερο όλων των δυνατών κόσμων. Αλλά με χιούμορ, σαρκασμό κι ειρωνεία Βολταίρος κοροϊδεύει στο δικό του «Conte philosophique» την αλαζονική αριστοκρατία, την Ιεράς Εξέτασης της Ρωμαιοκαθολικής εκκλησιας, τον πόλεμο, σκλαβιά και το ουτοπικό όνειρο του απλού ανθρώπου για μια ανέμελη ζωή.

 

 

Πίνακας περιεχομένων

 

5 Διήγημα

 

 

Από μια σαρκαστική άποψη, το έργο ακολουθεί τις περιπέτειες του πρωταγωνιστή Αγαθούλης στην πρώτη συνάντησή του με τον αντιπρόσωπο της αισιοδοξίας τον Γκότφριντ Βίλχελμ Λάιμπνιτς ότι «όλα συμβαίνουν για το καλό σε αυτό, στο καλύτερο των πιθανών κόσμων» και σε μια σειρά από μετέπειτα περιπέτειες που διαψεύδουν δραματικά το περίφημο πρότυπο παρά την επιμονή με την οποία το χαρακτήρα προσκολλάται.

 

 

Ο François Marie Arouet, επίσης γνωστός ως [[Βολταίρος]], γράφει σε αυτό το έργο την πορεία της ζωής του. Για προφανείς λόγους, δεν είναι αυτοβιογραφία. Ωστόσο, αν αναλύσουμε την ψυχολογική εξέλιξη του ήρωα Αγαθούλη και το συγκρίνουμε με την εξέλιξη του συγγραφέα του, μπορούμε να συμπεράνουμε ότι ο τελευταίος αντικατοπτρίζει στο βιβλίο την καριέρα του ως φιλόσοφος, δεδομένου ότι το Mondain, που ήταν το πρώτο του έργο που δείχνει αισιοδοξία, μέχρι στο Αγαθούλης, το τελευταίο του έργο, όπου αποδεικνύει τη μέτρια απαισιοδοξία του. Αυτή η απαισιοδοξία βασίζεται στη διατριβή του Βολταίρου "Il faut cultiver notre jardin" (Πρέπει να καλλιεργήσουμε τον κήπο μας.) Με αυτό Βολταίρος σημαίνει ότι ο κόσμος όπως ποτέ δεν θα αλλάξει και ότι είναι αδύνατο να το αλλάξει, αλλά αν μας ενδιαφέρει αυτό που μας περιβάλλει πιο στενά και το καλλιεργούμε, μπορούμε τουλάχιστον να κάνουμε τη ζωή μας πιο υποφερτή.

 

 

* Αγαθούλης, ο πρωταγωνιστής

* Άρχοντα Ποκοκουράντη, Βενετός ευγενής

 

 

Στην ιστορία ο απλός ήρωας Αγαθούλης, ανιψιός του γερμανικό βαρώνου του “Τουντερ-τεν-τρονκ” της Βεστφαλίας εξορίζεται από την γενέτειρα του αφού έχει αλιευθεί αγκαλιάζοντας με την πανέμορφη βαρονέσα Κυνεγόνδη. Αυτή η αγκαλιάσμα τον αναγκάζει να εγκαταλείπει από αυτό επίγειο παράδεισο, όπου σαν τον δάσκαλό του, ο φιλόσοφος Πάγγλωσσης προσπαθεί να ζει την θεωρία του Λάιμπνιτς των "καλύτερων όλων των δυνατών κόσμων.

 

Μετά από απογοητευτικές διαμονές στο Παρίσι (όπου ο Αγαθούλης είναι άπιστος με τη Κυνεγόνδη για μιά νύχτα), στο Πόρτσμουθ και στην Βενετία, ο Αγαθούλης, ο Martin και ο Κακάμπο φτάνουν τελικά στην Κωνσταντινούπολη. Εκεί, βρίσκουν όχι μόνο τον πρώην δάσκαλό του Πάγγλωσση (που πιστεύεται ότι έχει πεθάνει σε προηγούμενα κεφάλαια), αλλά και ο Κυνεγόνδη, ο τελευταίος όμως φρικιαστικά ακρωτηριασμένος. O Αγαθούλης αποφασίζει να την παντρευτεί παρ 'όλα αυτά. Αγοράζει ένα κτήμα στο οποίο εγκαθίσταται με τους συντρόφους του και αφιερώνει τον εαυτό του στη γεωργία. “Ο καθένας κάνει ό, τι καλύτερο”..."chacun se μet a exercer talents", η άσχημη Κυνεγόνδη είναι ένας πολύ καλή μαγείρισσα, ο σοφός Martin συνιστά: "Travaillons sans raisonner...c'est le seul moyen de rendre la vie supportable”... “Ας δουλέψουμε χωρίς σκέψη...αυτός επειδή είναι ο μόνος τρόπος να κάνουμε τη ζωή ανέφικτη”. Και ο Πάγγλωσσης, ο οποίος συνεχίζει να κηρύττει μιά ακούραστη αισιοδοξία που ανακηρύσσεται από τον Αγαθούλης στην τελευταία φράση της ιστορίας," Cela bien dit, [...] mais il faut cultiver notre jardin " "Αυτό λέγεται καλά, […) αλλά πρέπει να καλλιεργήσουμε τον κήπο μας") (" Well, that's fine to say, […] but we must care for our garden"). Τοιουτοτροπώς ο Βολταίρος, στο αρνητικό του παραμύθι, ασχολείται με την ασυγκράτητη αδιαλλαξία των ανθρώπων, εξακολουθεί να προσφέρει μια διέξοδο από τον περιορισμό στην κοινή, τραγική οικιακή εργασία.

 

Δhttps://archive.org/stream/pgcommunitytexts35280gut/35280-0.txtιήγημα