Μάχη του Αναλάτου: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων
Περιεχόμενο που διαγράφηκε Περιεχόμενο που προστέθηκε
Ο Ανάλατος είναι στο Νέο Κόσμο. Η κεντρική πλατεία του Νέου Κόσμου ονομάζεται πλατεία Μάχης Αναλάτου. |
Χωρίς σύνοψη επεξεργασίας |
||
Γραμμή 27:
Σ’ αυτήν τη μάχη οι [[Οθωμανοί|Τούρκοι]] βρίσκονταν πίσω από μια μάντρα. Έχοντας πλεονέκτημα, κατάφεραν να αντικρούσουν τους [[Έλληνες]]. Κάποιοι απ’ αυτούς, όμως, που είχαν οχυρωθεί σε μια αμμώδη έκταση, άρχισαν να οπισθοχωρούν. Αυτούς είδε κάποιος και φώναξε «Βγαίνουν οι Τούρκοι».<ref>{{Cite book|title = Κόκκινος, Δ., 1974, 26|last = |first = |publisher = |year = |isbn = |location = |pages = }}</ref> Οι Έλληνες που πολεμούσαν, όμως, νόμισαν πως έρχονταν ενισχύσεις για τους Τούρκους, οπότε άρχισαν να φεύγουν προς τα πίσω, επειδή φοβόντουσαν ότι οι Τούρκοι γίνονταν περισσότεροι. Την ίδια στιγμή, όντως έφτασαν κάποιοι [[Οθωμανοί|Τούρκοι]] (πεζοί και ιππείς) με συνοδεία πυροβολικού.
Ο [[Καραϊσκάκης]], αν και είχε πάει εκεί αρχικά για να σταματήσει τους πυροβολισμούς, αναγκάστηκε τελικά να συμμετάσχει στη μάχη. Επειδή, όμως, ήταν έφιππος, είχε ευδιάκριτα ρούχα και συνοδευόταν πάντα, έγινε αντιληπτός από τους Τούρκους, οι οποίοι τον πυροβόλησαν. Έτσι, αναγκάστηκε να αποχωρήσει, γεγονός που δημιούργησε πανικό στο υπόλοιπο στράτευμα. Ξαφνικά, μέσα στον πανικό, δέχτηκε έναν πυροβολισμό. Αυτός έβαλε όλες του τις δυνάμεις, έμεινε πάνω στο άλογο και δεν προκάλεσε αναστάτωση και φόβο στο στράτευμα. Στο τέλος, οι Έλληνες είχαν πάρα πολλές απώλειες, αλλά και οι Τούρκοι είχαν πολλούς νεκρούς. Η μεγαλύτερη ζημιά, όμως, είχε γίνει στους [[Έλληνες]], αφού είχε χτυπηθεί ο αρχηγός τους και άλλοι οπλαρχηγοί.
Αυτοί που ήταν γύρω από τον [[Καραϊσκάκης|Καραϊσκάκη]] κατάλαβαν πως είχε τραυματιστεί. Έτσι, τον μετέφεραν στη σκηνή του στο [[Φάληρο]] και τον ξάπλωσαν, καθώς αιμορραγούσε και ήταν πολύ εξαντλημένος. Ο χειρουργός που είδε το τραύμα του, ανακοίνωσε με θλιμμένο ύφος ότι ήταν θανάσιμο. Προσπάθησαν να του το κρύψουν αλλά εκείνος το κατάλαβε και κάλεσε τους οπλαρχηγούς στη σκηνή του. Τους είπε να συνεχίσουν να αντιστέκονται στους Τούρκους και να μην πέσει το ηθικό τους, επειδή εκείνος δεν θα υπήρχε. Τελικά, πέθανε στις 22 ή κατ’ άλλους στις 23 Απριλίου τού 1827.
Γραμμή 34:
Ο [[Καραϊσκάκης]] μπορούσε να επιβληθεί σε αρκετούς [[Ρουμελιώτης|Ρουμελιώτες]] οπλαρχηγούς και κρατούσε σε κάποια ύφεση τις εκδηλώσεις ζηλοφθονίας πολλών καπετάνιων, που τώρα πια ήρθαν σε επαφή με τον αρχιστράτηγο. Έτσι, με το [[Καραϊσκάκης|θάνατο του Καραϊσκάκη]] η αταξία που επικρατούσε μέσα στον ελληνικό στρατό μεγάλωσε.<ref>{{Cite book|title = Φίνλεϋ, 1973, 146|last = |first = |publisher = |year = |isbn = |location = |pages = }}</ref>
[[Αρχείο:Analatos battle 1827.jpg|Η μάχη του Αναλάτου|left|thumb|523x523px]]
Την ίδια μέρα έγινε σύσκεψη των οπλαρχηγών υπό την αρχηγία του [[Λόρδος Κόχραν|Κόχραν]]. Επισημάνθηκε ότι στην μάχη της επόμενης μέρας θα έπρεπε όλοι να πολεμήσουν σαν να ήταν μαζί τους ο [[Καραϊσκάκης]]. Ο
Στις 24 Απριλίου γίνεται η μάχη. Οι [[Οθωμανοί|Τούρκοι]] είχαν μέσα στο ελληνικό στρατόπεδο δικό τους πληροφοριοδότη, έναν Αιγύπτιο τακτικό, ιπποκόμο [[Σουλιώτης|Σουλιώτη]] αξιωματικού.<ref>{{Cite book|title = Αινιάν, Δ., εκδ. Πελεκάνος, Χ.Χ., 126|last = |first = |publisher = |year = |isbn = |location = |pages = }}</ref> Έτσι η είδηση, μαθεύτηκε ταχύτατα και στους αντιπάλους. Στην διάρκεια της μάχης οι Τούρκοι προσπαθούσαν να
Στις 23 Απριλίου, μετά τον θάνατο του Καραϊσκάκη, ο Τσωρτς αποφασίζει να μεταφέρει τη βάση από τον Πειραιά στο ακρωτήριο του ανατολικού άκρου του Φαληρικού όρμου.<ref>{{Cite book|title = Φίνλεϋ, Γ., 1973, 147|last = |first = |publisher = |year = |isbn = |location = |pages = }}</ref> Αυτοί οι οποίοι βρίσκονταν από την αρχή στους Τρεις Πύργους και οι υπόλοιποι σχημάτισαν δύο φάλαγγες. Έτσι διαμορφώθηκαν δύο ομάδες: Η 1η στους [[Τρεις Πύργοι|Τρεις Πύργους]] (Τσώρτς) και η 2η του [[Κερατσίνι|Κερατσινίου]]-[[Πειραιάς|Πειραιώς]] (άλλοι οπλαρχηγοί).
Γραμμή 46:
Οι πολιορκημένοι δεν έφυγαν από την [[Ακρόπολη]], καθώς τους είχε αποκλείσει ο [[Κιουταχής]], θέλοντας να καλύψει τα νώτα του. Έτσι, δε στάθηκε δυνατό να εφαρμοσθεί το αρχικό ελληνικό σχέδιο για ταυτόχρονη προσβολή των Τούρκων από δυο κατευθύνσεις. Το μεσημέρι, λοιπόν, αφού το πυροβολικό του Κιουταχή είχε κανονιοβολίσει καταιγιστικώς τις ελληνικές θέσεις στον Ανάλατο, διέταξε το πεζικό και το ιππικό να καταλάβει το πρώτο ελληνικό οχύρωμα. Το οχύρωμα αυτό ήταν πρόχειρο, χαμηλό και σε μειονεκτική θέση, καθώς μπροστά του είχε λόφο πίσω από τον οποίο βρίσκονταν 2.000 Τούρκοι.
Έτσι, με την έναρξη της μάχης, οι [[Έλληνες]] απώθησαν το πεζικό αλλά μετά από λίγο σαρώθηκαν από το ιππικό του Κιουταχή. Οι Τούρκοι αιχμαλώτισαν Σουλιώτες και [[Ρουμελιώτες]] (μεταξύ των οποίων το [[Δράκος|Δράκο]] και τον [[Καλλέργης|Καλλέργη]]). Μόνο 28 σώθηκαν από τους 280. Μετά από αυτό, ο [[Κιουταχής]]
Ο [[Ιγγλέσης]] απομάκρυνε τους εχθρούς αλλά στο τέλος υπέκυψε. Από τους 180 τακτικούς του [[Ιγγλέσης|Ιγγλέση]] οι 156 σκοτώθηκαν και τους υπόλοιπους τους καταδίωξε το ιππικό μέχρι τη θάλασσα, όπου δεν μπόρεσε να πλησιάσει, καθώς τα πυροβόλα των ελληνικών πλοίων το κράτησαν μακριά από την ακτή, όπου έφταναν οι επιζώντες ζητώντας βοήθεια. Τέλος, 800 από αυτούς κατόρθωσαν να επιβιβαστούν, ενώ 150 πνίγηκαν. Αυτοί επιβιβάστηκαν σε λέμβους και σώθηκαν κωπηλατώντας προς τα μεγάλα πλοία. Συνολικά σκοτώθηκαν περίπου 1.000 Έλληνες.<ref>{{Cite book|title = Κόκκινος, Δ., 1974, 37|last = |first = |publisher = |year = |isbn = |location = |pages = }}</ref>
Ο [[Δράκος]] πήγε στη [[Χαλκίδα]] όπου φονεύθηκε και ο [[Καλλέργης]] ελευθερώθηκε αφού του έκοψαν τα αυτιά και πήραν 70.000 γρόσια λύτρα. Ακόμη 150 άτομα θανατώθηκαν με απόφαση του [[Κιουταχής|Κιουταχή]] και τα κεφάλια τους στάλθηκαν στην Πόλη ως τεκμηρίωση της νίκης των Τούρκων.
Συνολικά, από τους 10.000 Έλληνες, γλίτωσαν μόνο οι 3.500 οι οποίοι πήγαν στον Πειραιά.<ref>{{Cite book|title = Κόκκινος, Δ., 1974, 37|last = |first = |publisher = |year = |isbn = |location = |pages = }}</ref> Έως την [[17 Μαΐου]] όλα τα διασωθέντα ελληνικά τμήματα είχαν μεταφερθεί στη [[Σαλαμίνα]]. Η ήττα του [[Ανάλατος|Αναλάτου]] δεν καθόρισε μόνο την τύχη των πολιορκημένων στην [[Ακρόπολη]] αλλά και αυτών στη Στερεά Ελλάδα.
| |||