Νικόλαος Λιβαδάρας: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων

Ως υπότροφος της [[Ιταλία|Ιταλικής]] Κυβερνήσεως επισκέφθηκε τις μεγαλύτερες βιβλιοθήκες της Ιταλίας για τη μελέτη [[Χειρόγραφο|χειρογράφων]]. Από το 1959 ως το 1962 σπούδασε ως υπότροφος του [[Ίδρυμα Κρατικών Υποτροφιών (Ελλάδα)|Ιδρύματος Κρατικών Υποτροφιών]] κλασική φιλολογία και παλαιογραφία στην Πρακτική Σχολή Ανωτέρων Σπουδών ''(EcoleÉcole Pratique des Hautes EtudesÉtudes)'' στο [[Παρίσι]]. Αμέσως μετά, από το 1962 έως το 1964 συνέχισε τις [[Κλασική εποχή|κλασικές]] και [[Παπυρολογία|παπυρολογικές]] του σπουδές στην [[Κολωνία]], ως υπότροφος του του Γερμανικού Ιδρύματος ''Αλεξάντερ φον Χούμπολτ'' ''(Alexander von Humboldt)''. Από την Γερμανία επέστρεψε στην Παρίσι όπου εργάστηκε για ένα εξάμηνο ως ερευνητής ''(attacheattaché des recherches)'' στο Κέντρο Επιστημονικών Ερευνών της Γαλλίας (CNRS). Μετά την επάνοδό του στην Ελλάδα διετέλεσε επί πολύ χρόνο μισθοδοτούμενος ερευνητής χειρογράφων ελληνικών βιβλιοθηκών για λογαριασμό του Ινστιτούτου Έρευνας και Ιστορίας των Κειμένων ''(Institut de Recherche et d΄histoire des Textes)'' του Παρισιού. Για τρεις μήνες (Μάιος-Ιούνιος 1965), φιλοξενήθηκε στο [[Ελληνικό Ινστιτούτο της Βενετίας]], όπου κυρίως στην [[Μαρκιανή Βιβλιοθήκη]] μελέτησε κώδικες του [[Διονυσίος ο Περιηγητής|Διονυσίου του Περιηγητού]], ενώ παράλληλα ασκήθηκε στην ανάγνωση δύσκολων διπλωματικών εγγράφων στο Αρχείο της Επαρχίας της Βενετίας ''(Archivo di Stato di Venezia)''. Συνέχισε την επιστημονική του έρευνα έως το τέλος του ίδιου έτους στις Βιβλιοθήκες του [[Λονδίνο]]υ (κυρίως [[Βρετανικό Μουσείο]]) και στην [[Οξφόρδη]]. Χρησιμοποίησε τις εκπαιδευτικές του άδειες για έρευνα στις Βιβλιοθήκες του Ιδρύματος Χάρτ (''Fondation Hardt'', [[Ελβετία]], καλοκαίρια του 1968 και του 1983), του [[Μόναχο|Μονάχου]] (1978), του [[Πανεπιστήμιο του Μπέρκλεϋ|Μπέρκλεϋ]] ''(Berkley)'' και του [[Πανεπιστήμιο Στάνφορντ|Στάνφορντ]] (Stanford) των [[ΗΠΑ]] (1978-1979), των [[Βρυξέλλες|Βρυξελλών]] (1984-1985) και της Κολωνίας (Μάιος-Οκτώβριος 1985).