Εδουάρδος ο Πρεσβύτερος: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων

{{πληροφορίες προσώπου}}

Τα δυο καταστατικά τα οποία υπέγραψε στην διάρκεια της βασιλείας του αποδίδουν στον Εδουάρδο τον τίτλο του ''"βασιλιά των Αγγλοσαξόνων"'' ένας τίτλος που χρησιμοποιήθηκε για πρώτη φορά από τον πατέρα του Αλφρέδο τον Μέγα.<ref>Keynes 2001, p. 57.</ref> Το [[Αγγλοσαξωνικό χρονικό]] αναφέρει ότι οι βασιλείς της Σκωτίας, του Στραθκλάιντ και οι κυβερνήτες της Νορθούμπριας επέλεξαν τον Εδουάρδο σαν ''"βασιλιά και αφέντη τους"'' (920) αν και η αναφορά αμφισβητήθηκε από τους σύγχρονους ιστορικούς.<ref>Davidson 2001, pp. 200-209.</ref> Ο Εδουάρδος αναφέρεται ως πρεσβύτερος στο έργο του Βούλφσταν ''"η ζωή του Αγίου Έθελγουλντ"'' (996) για να τον διακρίνει από τον εγγονό του μετέπειτα βασιλιά [[Εδουάρδος ο Μάρτυρας|Εδουάρδο τον Μάρτυρα.]]

 

===Παιδικά χρόνια===

 

Ο Αλφρέδος ο Μέγας παντρεύτηκε την βασίλισσα της Μερκίας Ίαλσουιθ (868) κόρη του Έθελρεντ Μούκελ, κόμη του Γκαινί και της Ίντμπουρ η οποία ήταν μέλος της βασιλικής οικογένειας της Μερκίας. Ο Αλφρέδος και η Ίαλσουιθ απέκτησαν πέντε παιδιά, το μεγαλύτερο παιδί τους Έθελφλαεντ παντρεύτηκε τον Έθελρεντ, λόρδο της Μερκίας και έγινε η ίδια κυρία της Μερκίας μετά τον θάνατο του. Ο Εδουάρδος ήταν το δεύτερο παιδί τους, η δεύτερη κόρη και τρίτο παιδί τους Έθελγκιφου έγινε ηγουμένη στο Σάφτεσμπουρι. Η τρίτη τους κόρη [[Έλφθριθ της Φλάνδρας]] παντρεύτηκε τον [[Βαλδουίνος Β΄ της Φλάνδρας|Βαλδουίνο Β΄ της Φλάνδρας]] και το μικρότερο παιδί τους Έθελουερντ είχε πλούσια σχολική εκπαίδευση και εκμάθηση της Λατινικής. Ο Αλφρέδος και η Ίαλσουιθ απέκτησαν πολλά άλλα παιδιά ακόμα που πέθαναν σε βρεφική ηλικία, το όνομα του Εδουάρδου μεταφράζεται ως ''"προστάτης της υγείας"''. Η συγγραφέας Μπάρμπαρα Γιόρκε (γεν. 1951) αναφέρει ότι το όνομα του προέρχεται από την γιαγιά του από μητέρα Ίντμπουρ κάτι που αντανακλά την επέκταση της Σαξονικής πολιτικής αποκτώντας δεσμούς με την Μερκία.

Η μεγαλύτερη κόρη τους Έθελφλαεντ γεννήθηκε την επόμενη χρονιά μετά τον γάμο των γονέων τους, ο Εδουάρδος μεγάλωσε μαζί με την μικρότερη αδελφή του Έλφθριθ με την οποία βρισκόταν πιο κοντά στην ηλικία. Το 893 ωστόσο που οδήγησε τα στρατεύματα του πατέρα του σε μάχη πρέπει να ήταν ενήλικας, ο μεγαλύτερος γιος του Έθελσταν γεννήθηκε την επόμενη χρονιά (894) γεγονός που οδηγεί στο συμπέρασμα ότι η πιθανή ημερομηνία γέννησης του Εδουάρδου βρισκόταν στα μέσα της δεκαετίας του 870. <ref>Yorke 2001, pp. 25–26; Miller 2004.</ref> Σύμφωνα με το έργο του Ασσέρ ''"Η ζωή του βασιλιά Αλφρέδου"'' ο Εδουάρδος και η Έλφθριθ έλαβαν πλούσια εκκλησιαστική εκπαίδευση με ψαλμούς και παλιά Αγγλικά ποιήματα, διδάχθηκαν να είναι ευγενείς και ταπεινόφρονες, σύμφωνα με τον Ασσέρ ήταν υπάκουοι απέναντι στον πατέρα τους και ευγενείς στους επισκέπτες. Αυτή ήταν η μοναδική περίπτωση ενός Αγγλοσάξονα πρίγκιπα και πριγκίπισσας που έλαβαν την ίδια ανατροφή.<ref>Yorke 2001, pp. 27–28.</ref>

===Τελική επικράτηση===

 

Ο ιστορικός Τζάνετ Νέλσον (γεν. 1942) αναφέρει το γεγονός ότι υπήρχε σύγκρουση ανάμεσα στον Αλφρέδο και στον γιο του Εδουάρδο την δεκαετία του 890. Το γεγονός αυτό αποδεικνύεται από το ότι το [[Αγγλοσαξωνικό χρονικό]] το οποίο συντάχθηκε υπό την επίβλεψη του Αλφρέδου δεν αναφέρει τις μεγάλες στρατιωτικές επιτυχίες του Εδουάρδου, δεν αναφέρουν καν την παρουσία του σε σπουδαίες μάχες όπως η ''μάχη του Φάρναμ'' στην οποία ήταν πρωταγωνιστής. Τα στρατιωτικά κατορθώματα του Εδουάρδου τα τελευταία χρόνια της βασιλείας του πατέρα του τα γνωρίζουμε περισσότερο από τα ''Χρονικά του Έθελγουιρντ'' τα οποία είχαν συγγραφεί τον 10ο αιώνα. Ο Τζάνετ Νέλσον αναφέρει ότι ο Αλφρέδος τίμησε σε μεγαλοπρεπή τελετή τον εγγονό του [[Έθελσταν της Αγγλίας]] επειδή πιθανότατα αυτόν είχε στόχο να χρίσει σαν διάδοχο του αντί για τον Εδουάρδο τον έστειλε στην [[Μερκία]] στην αυλή του θείου του Έθελρεντ και της θείας του Έθελφλιντ αλλά δεν γνωρίζουμε αν ήταν ιδέα του Αλφρέδου ή του Εδουάρδου. Άλλη μια απόδειξη για την εχθρότητα που υπήρχε μεταξύ πατέρα και γιου ήταν το γεγονός ότι η μητέρα του Εδουάρδου Ίλσγουιθ η οποία δεν υπήρχε στα καταστατικά της βασιλείας του Αλφρέδου αναφέρεται στα πρώτα χρόνια του Εδουάρδου.<ref>Nelson 1996, pp. 53–54, 63–66.</ref> Το 893 ο Εδουάρδος ο πρεσβύτερος παντρεύτηκε την Έκγκουιν με την οποία απέκτησε δυο παιδιά τον μετέπειτα τον μετέπειτα βασιλιά Έθελσταν και μια κόρη η οποία παντρεύτηκε τον Σίτρικ τον Βίκινγκ βασιλιά της [[Γιορκ]]. Ένας αντίπαλος του Έθελσταν ισχυριζόταν ότι η μητέρα του ήταν ερωμένη ευτελούς καταγωγής για να τον υποτιμήσει αλλά τα ''Χρονικά του Αγίου Ντάνσταν'' αναφέρουν ότι ήταν συγγενής του αγίου, ο Γουλιέλμος του Μαλμέσμπουρι αναφέρει επιπλέον ότι ήταν ευγενής. Η Έκγκουιν πέθανε γύρω στο 899 και ο Εδουάρδος παντρεύτηκε την εποχή που πέθαινε ο πατέρας του την δεύτερη σύζυγο του Έλφλεντ κόρη του κόμη Έθελχελμ του Γουίλτσαιρ.<ref>Yorke 2001, pp. 33–34.</ref>

 

===Θρησκευτική πολιτική===

 

Το 908 ο Πλέγκμουτ μετέφερε τα αιτήματα του Άγγλου βασιλιά και του Αγγλικού λαού στον πάπα στην πρώτη επίσκεψη αρχιεπισκόπου του Καντέρμπερι ύστερα από έναν αιώνα, το ταξίδι του έδωσε την παπική έγκριση για την αναδιοργάνωση της εκκλησίας των δυτικών Σαξόνων.<ref>Brooks 1984, pp. 210, 213.</ref> Όταν ο Εδουάρδος ο πρεσβύτερος ανέβηκε στον θρόνο του Ουέσσεξ υπήρχαν δυο επισκοπές : η επισκοπή του Γουίντσεστερ υπό τον Ντένεγουλφ και η επισκοπή του Σέρμπορν υπό τον Ασσέρ.<ref>Rumble 2001, pp. 230–231</ref> Ο Ντένεγουλφ πέθανε την επόμενη χρονιά και αντικαταστάθηκε από τον Φρίθεσταν, αμέσως μετά το Γουίντσεστερ χωρίστηκε σε δύο επισκοπές δημιουργήθηκε η επισκοπή του Ράμσμπερρυ η οποία περιείχε το Γουιλσάιρ και το [[Μπέρκσαϊρ]] ενώ το Γουίντσεστερ περιείχε το Χαμσάιρ και το [[Σάρρεϋ]]. Βρέθηκαν καταστατικά τα οποία αναφερόντουσαν στην διαίρεση του 909 αλλά δεν είναι ακριβή. Ο Ασσέρ πέθανε την ίδια χρονιά και το Σέρμπορν την περίοδο 909 - 918 χωρίστηκε σε τρεις νέες επισκοπές, η επισκοπή του Κρέντιτον κάλυπτε το Ντέβον και την Κορνουάλη, η επισκοπή του Γουέλ κάλυπτε το Σάμερσετ ενώ στην ίδια την επισκοπή του Σέρμπορν παρέμεινε μονάχα το Ντόρσετ.<ref>Yorke 2004b; Brooks 1984, pp. 212–213.</ref> Οι διαιρέσεις αυτές έγιναν με στόχο να αυξηθούν οι εξουσίες της αρχιεπισκοπής του Καντέρμπερι ώστε να μπορεί ο βασιλιάς να έχει μεγαλύτερη επέμβαση στα εκκλησιαστικά θέματα.<ref>Rumble 2001, p. 243.</ref>

 

===Τελευταία χρόνια===

 

Το Αγγλοσαξωνικό χρονικό καταγράφει την υποταγή των βασιλέων της Βρετανίας στον Εδουάρδο το 920 αναφέροντας :

''"Ο Εδουάρδος πήγε στην συνέχεια στο Μπέικουελ και διέταξε την οικοδόμηση ενός προαστίου στην ευρύτερη περιοχή. Στην συνέχεια ο βασιλιάς και ο λαός των Σκωτσέζων, όλοι οι λαοί των Δανών και των Βρετανών, οι λαοί της Νορθούμπριας όπως επίσης ο βασιλιάς και ο λαός του Ουαλικού Στραθκλάιντ τον εξέλεξαν άρχοντα και βασιλιά τους"''.<ref>Davidson 2001, pp. 200–201.</ref> Το απόσπασμα αυτό θεωρείται ως απλή αναφορά για τους περισσότερους ιστορικούς μέχρι τα τέλη του 20ου αιώνα.<ref>Davidson 2001, p. 201.</ref> Ο Φρανκ Στέντον τονίζει ότι οι περισσότεροι από τους ευγενείς κάτι θα είχαν να κερδίσουν με την αναγνώριση της ηγεμονίας του Εδουάρδου.<ref>Stenton 1971, p. 334.</ref> Ο σκεπτικισμός αυτός στους ιστορικούς δημιουργήθηκε επειδή η αναφορά αυτή υπάρχει μονάχα στο Αγγλοσαξωνικό χρονικό, δεν επιβεβαιώνεται από άλλες πηγές ή νομίσματα.<ref>Davidson 2001, p. 206–207.</ref> Ο ιστορικός Άλφρεντ Σμιθ (1942 - 2016) αναφέρει ότι ο Εδουάρδος δεν μπορούσε να θέσει υπό την εξουσία του όλους τους λαούς της Βρετανίας όπως επιβεβαιώνεται από άλλες πηγές ή τα νομίσματα, το χρονικό παρουσιάζει μια συμφωνία μεταξύ των βασιλέων σαν μια μορφή υποταγής στο Ουέσσεξ.<ref>Smyth 1984, p. 199.</ref> Η Πολίν Στάφορντ τονίζει ότι η συνάντηση στο Μπέικουελ ήταν μια μορφή συμφωνίας για τον καθορισμό των συνόρων ανάμεσα στην Νορθούμπρια και την Μερκία αλλά αυτό παρουσιάζεται σαν μια μορφή υποταγής.<ref>Stafford 1989, p. 33.</ref> Ο Ντάβιντσον από την πλευρά του αναφέρει :

 

{{s-start}}

{{s-reg}}

{{s-bef|πριν=[[Αλφρέδος ο Μέγας]]}}