Στη [[Σουμέριοι|Σουμερία]], [[Ασσυρία]] και [[Βαβυλωνία]], οι νεκρικές λατρείες ονομαζόταν ''kispu''. Αυτές κυρίως αφορούσαν στην φροντίδα των νεκρών συγγενών, με συγκεκριμένο μέλος της οικογένειας υπεύθυνο για το πνεύμα του (κάθε) νεκρού. Στα πνεύματα προσφερόταν φαγητό και άλλα υλικά αγαθά, αλλά η προσφορά καθαρού νερού ήταν ιδιαίτερα σημαντική. Αυτή η φροντίδα προοριζόταν και για τους άντρες και για τις γυναίκες εκλιπόντες. Με αυτήν την φροντίδα θεωρούνταν ότι οι νεκροί συνέχιζαν να «ζουν» και να συμμετέχουν στη ζωή της οικογένειαοικογένειας. Χωρίς αυτήν υπήρχε πιθανότητα τα πνεύματά τους να γίνουν μοχθηρές υπερφυσικές δυνάμεις. Τη συνέχεια της οικογένειας επίσης επέτρεπε η ανακύκλωση των ονομάτων των νεκρών. Στην Ασσυρία αυτό γινόταν από συγγενή εξ αίματος. Στην Βαβυλωνιακό πολιτισμό, η νεκρικές λατρείες ήταν επέκταση της λατρείας των νεκρών προγόνων, με τους απογόνους να είναι υπεύθυνοι για αυτήν τη λατρεία. Η Miranda Bayliss υποστήριξε ότι η λειτουργία που επιτελούσε αυτή η λατρεία ήταν να απαλύνει τις ενοχές και τις εντάσεις που προκύπτουν από το θάνατο (του συγγενή), και να εξασφαλίσει την συνεκτικότητα και την αίσθηση της συνέχεια στην οικογένεια. Συνήθως νεκρική λατρεία αποδιδόταν στους στενούς συγγενείς. Όταν τιμούσαν τη μνήμη συγγενών πριν από τους παππούδες, συνήθως αυτό γινόταν σε μεγάλες συγκεντρώσεις οικογενειακών κλάδων (με την έννοια εκτενών γενεαλογικών δέντρων που μπορούν να πλησιάζουν και στην έννοια της φυλής). Αυτή η λειτουργία επίσης συνέβαλε στην συνεκτικότητα της ομάδας<ref>Miranda Bayliss, "The Cult of Dead Kin in Assyria and Babylonia", ''Iraq'', v. 35, no. 2. seq.[http://www.jstor.org/pss/4199959]</ref><ref>Bram Jagersma, "The Calendar of the Funerary Cult in Ancient Lagash", ''Bibliotheca Orientalis'', v.: 64 nos: 3-4, pp 289-307 [http://poj.peeters-leuven.be/content.php?id=2023945&url=article]</ref>.
