Αγγλοσάξονες: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων

[[File:Britain.Anglo.Saxon.homelands.settlements.400.500.jpg|thumb|upright|200px|Αγγλοσαξονική μετανάστευση, 5ος αιώνας μΚ.ΧΕ.]]

Με τον όρο '''Αγγλοσάξονες''' ([[Αγγλική γλώσσα|αγγλικά]]: ''Anglo-Saxons'') περιγράφεται μια ομάδα λαών [[Γερμανικά φύλα|γερμανικής]] καταγωγής, οι οποίοι κατά τη διάρκεια του δεύτερου μισού του 5ου μΚ.ΧΕ. αιώνα, ξεκινώντας από την ευρύτερη περιοχή της βόρειας [[Γερμανία]]ς, εισέβαλαν στα Βρετανικά νησιά υποτάσσοντας τους ντόπιους κελτικούς πληθυσμούς. Πιο συγκεκριμένα, στην ομάδα αυτή περιλαμβάνονται οι [[Άγγλοι]], οι [[Σάξονες]] και οι [[Γιούτοι]]. Οι Άγγλοι, όπως και οι γείτονές τους Σάξονες, ξεκίνησαν από την περιοχή [[Σλέσβιχ-Χολστάιν|Σλέσβιχ-Χόλσταϊν]] στο νότιο ήμισυ της χερσονήσου της Γιουτλάνδης (βορειότερο άκρο της σημερινής Γερμανίας), ενώ οι Γιούτοι κατοικούσαν στο βόρειο ήμισυ της χερσονήσου της [[Γιουτλάνδη]]ς (τμήμα της σημερινής [[Δανία]]ς).

Ως αγγλοσαξονική ορίζεται η περίοδος της βρετανικής ιστορίας από την αρχική εγκατάσταση των Αγγλοσαξόνων (περίπου 450 μΚ.ΧΕ.) μέχρι τη νορμανδική κατάκτηση (1066 μΚ.ΧΕ.), περίοδος μέσα στην οποία συντελείται βαθμιαία η ομογενοποίηση των γερμανικών με τα κελτικά/βρετανικά φύλα και η δημιουργία του Αγγλικού Έθνους. <ref>Frank M. Stenton, ''The Oxford history of England: Anglo-Saxon England: Volume 2: 550-1087'' (3rd ed. 1971)</ref><ref>[http://www.bbc.co.uk/history/ancient/anglo_saxons/ BBC - History - Anglo-Saxons]</ref>

Στις αρχές του 5ου μΚ.ΧΕ. αιώνα, το δυτικό τμήμα της [[Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία|Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας]] αντιμετωπίζει μεγάλα προβλήματα από τις επιδρομές βαρβαρικών λαών και ουσιαστικά βρίσκεται στο τελευταίο στάδιο πριν από την κατάρρευσή του. Το [[410]] μΚ.ΧΕ. αποσύρονται από τη Βρετανία τα τελευταία ρωμαϊκά στρατεύματα, για να ενισχύσουν την άμυνα της Ρώμης ενάντια στους [[Βησιγότθοι|Βησιγότθους]]. Την εποχή αυτή, η οποία σε γενικές γραμμές συμπίπτει χρονικά με την άφιξη των πρώτων Αγγλοσαξόνων, οι κύριοι κάτοικοι των νησιών είναι λαοί κελτικής προέλευσης, όπως οι [[Σκώτοι]] και οι [[Πίκτοι]] στον βορρά, και οι [[Βρετανοί]] καθώς και κάποιοι εναπομείναντες ρωμαϊκοί πληθυσμοί στον νότο. Οι λαοί αυτοί, μετά την απόσυρση των ρωμαϊκών [[λεγεώνα|λεγεώνων]] άρχισαν να συγκρούονται μεταξύ τους. Στη σύγκρουση αυτή, οι Βρετανοί με τη βοήθεια μισθοφόρων από τις νεοφερμένες γερμανικές φυλές κατάφεραν να αντιμετωπίσουν τους Πίκτους και τους Σκώτους. Ωστόσο, οι Αγγλοσάξονες, μετά τη νίκη τους αυτή και αφού δεν έμειναν ικανοποιημένοι από τα εδάφη που έλαβαν ως αποζημίωση, βρήκαν κάποιο πρόσχημα και εγκατέλειψαν τους Βρετανούς συμμαχώντας με τους Πίκτους. Από το σημείο αυτό, αρχίζουν να κατακτούν σταδιακά την ενδοχώρα. Η κατάκτηση αυτή θα είναι μια αργή διαδικασία που θα διαρκέσει πάνω από έναν αιώνα.

[[File:Britain 802.jpg|thumb|upright|150px|Η επονομαζόμενη "Αγγλοσαξονική Επταρχία", 802 μΚ.ΧΕ.]]

Κατά την άφιξή τους στη Βρετανία οι αγγλοσαξονικοί λαοί έφεραν μαζί τις παγανιστικές συνήθειές τους εκτοπίζοντας τους εκχριστιανισμένους πληθυσμούς προς την περιοχή της σημερινής Ουαλίας. Ωστόσο, σύντομα η κατάσταση αναστράφηκε και ξεκίνησε η διαδικασία εκχριστιανισμού τους, η οποία ακολούθησε δύο διαφορετικές πορείες: Η πρώτη ξεκίνησε από την [[Κελτική Εκκλησία]], η οποία με έδρα την [[Ιρλανδία]], τη [[Σκωτία]] και την [[Ουαλία]] έδρασε ιεραποστολικά από τον 5ο έως τον 7ο μΚ.ΧΕ. αιώνα. Από τη μονή της [[Αϊόνα]], που ιδρύθηκε το 563 μΚ.ΧΕ. από τον [[Άγιος Κολούμπα|Άγιο Κολούμπα]], ξεκίνησαν ιεραποστολές για τον προσηλυτισμό των ειδωλολατρών Αγγλοσαξόνων με κατεύθυνση από βορρά προς νότο. Στα πλαίσια των ιεραποστολών αυτών, ο βασιλιάς της Νορθουμβρίας Όσβαλντ ασπάσθηκε τον χριστιανισμό. Το δεύτερο κύμα εκχριστιανισμού προήλθε από τη [[Ρωμαιοκαθολική Εκκλησία]] και ακολούθησε αντίθετη κατεύθυνση ξεκινώντας από το νότο. Ο πάπας [[Γρηγόριος Α']] έστειλε τον βενεδικτίνο μοναχό Αυγουστίνο στην αυλή του βασιλιά του Κεντ [[Έθελμπερτ]], του οποίου η σύζυγος ήταν χριστιανή, για να προσηλυτίσει τους Αγγλοσάξονες. Η πόλη του [[Καντέρμπουρυ]] έγινε έδρα της ρωμαιοκαθολικής ιεραποστολής και έδρα αρχιεπισκοπής με πρώτο αρχιεπίσκοπο τον Αυγουστίνο, ο οποίος έμεινε γνωστός ως [[Αυγουστίνος του Καντέρμπερι]]. Ανάμεσα στα δύο ρεύματα εκχριστιανισμού δημιουργήθηκαν αρκετές διαφορές. Η Εκκλησία της Αϊόνα, αφού προσηλύτισε τους Αγγλοσάξονες, διαφοροποιήθηκε από τη [[Ρώμη]] αναπτύσσοντας δικές της θεωρίες, παρόμοιες με τα δόγματα των Ανατολικών Ορθοδόξων Εκκλησιών. Έτσι, οι Κέλτες παρέμεναν πιστοί στην αρχική παράδοση για τον εορτασμό του [[Πάσχα]], τον οποίο είχε αναθεωρήσει η Ρώμη, και χρησιμοποιούσαν την ελληνική και όχι τη [[λατινική γλώσσα]] στις τελετουργίες τους. Η κατάσταση ξεκαθάρισε το [[664]] μΚ.ΧΕ. στη [[Σύνοδος του Γουίτμπι|Σύνοδο του Γουίτμπι]], όπου έλαβε χώρα η μεγαλύτερη διαμάχη μεταξύ των αντιπροσώπων της Κελτικής και της Ρωμαϊκής Εκκλησίας. Σε αυτήν τα αγγλοσαξονικά βασίλεια απέρριψαν την Κελτική Εκκλησία και επέλεξαν τη Ρωμαϊκή, με αποτέλεσμα η ρωμαϊκή επιρροή να επεκταθεί βαθμιαία στις κελτικές χώρες: [[Κορνουάλη]], [[Βρετάνη]], [[Νήσος του Μαν]], Ιρλανδία και Σκωτία.