Βικιπαίδεια

Λιουτπράνδος της Κρεμόνας: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων

Περιήγηση ιστορικού διαδραστικά
← Προηγούμενη διαφοράΕπόμενη διαφορά →
Περιεχόμενο που διαγράφηκε Περιεχόμενο που προστέθηκε
ΟπτικήΚώδικας wiki
μΧωρίς σύνοψη επεξεργασίας
Γραμμή 1:
{{πληροφορίες προσώπου}}Ο '''Λιουτπράνδος''' ή '''Λουιτπράνδος''' (ιταλ. ''Liutprando da Cremona'', [[920]] - [[972]]) ήταν [[Λομβαρδοί|Λομβαρδός]] ιστορικός, συγγραφέας και επίσκοπος της [[Κρεμόνα|Κρεμόνας]] από το [[961]] έως το [[972]]. Από αριστοκρατική λομβαρδική οικογένεια και με αξιόλογη μόρφωση, από νεαρή ηλικία τέθηκε στην υπηρεσία των βασιλέων της Ιταλίας και έλαβε μέρος σε διπλωματικές αποστολές. Αργότερα εκδιώχθηκε από την ιταλική αυλή και βρήκε καταφύγιο στην γερμανική όπου και έγινε ο κυριότερος υπέρμαχος του Γερμανού βασιλιά [[Όθων Α΄ της Αγίας Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας|Όθωνα A]]΄. Το ιστορικό του έργο, γραμμένο κατά κύριο λόγο ως μέσο προώθησης των προσωπικών του πολιτικών επιδιώξεων και απόψεων, χαρακτηρίζεται από μονομέρεια και εμπάθεια ενώ ο καυστικός και συχνά συκοφαντικός χαρακτήρας του οδήγησε στην θεώρηση της ιταλικής πολιτικής σκηνής του 10<sup>ου</sup> αιώνα ως εξαιρετικά διεφθαρμένης και ανήθικης. Ως αποτέλεσμα η συγκεκριμένη εποχή ονομάστηκε «[[Πορνοκρατία|"Πορνοκρατία]]"».<ref>{{Cite book|url=https://www.worldcat.org/oclc/961410084|title=Ottonian queenship|last=MacLean|first=Simon|publisher=|year=2017|isbn=9780198800101|edition=First edition|location=Oxford|page=|id=961410084}}</ref>
 
== Η ζωή του ==
Γραμμή 5:
 
=== Η υπηρεσία του στην ιταλική αυλή ===
Το [[931]] ανέλαβε υπηρεσία στην αυλή της [[Παβία|Παβίας]] ως ακόλουθος του [[Ούγος της Προβηγκίας|Ούγου]] της [[Αρλ]] που ήταν παντρεμένος με την [[Μαροζία]], την πανίσχυρη αρχόντισσα της εποχής της [[Πορνοκρατία|Πορνοκρατίας]]. Εκεί μορφώθηκε και έγινε κληρικός στον καθεδρικό της Παβίας. Όταν ο Ούγος πέθανε το [[947]] και άφησε το θρόνο της Ιταλίας στο ανήλικο γιο του Λοθάριο, ο Λιουτπράνδος έγινε ο έμπιστος γραμματέας του πραγματικού κυβερνήτη της Ιταλίας, [[Βερεγγάριος Β΄ της Ιταλίας|Βερεγγάριου Β΄]], μαρκησίου της Ιβρέας. Αυτός τον έκανε ''καγκελάριο'' και τον έστειλε το [[949]] σε διπλωματική αποστολή στην Κωνσταντινούπολη, στον αυτοκράτορα [[Κωνσταντίνος Ζ'Ζ΄|Κωνσταντίνο Ζ'Ζ΄ τον Πορφυρογέννητο]]. Σε παρόμοιες αποστολές είχαν συμμετάσχει τόσο ο πατέρας του Λιουτπράνδου το [[927]], όσο και ο νονός του το [[942]], επομένως θεωρήθηκε και ο ίδιος κατάλληλος, εξάλλου ήταν μια πολύ καλή ευκαιρία για να μάθει την ελληνική γλώσσα, ένα προσόν σπάνιο για τη Δυτική Ευρώπη του Ι΄ αιώνα. Η γνωριμία με την βυζαντινή αυλή φαίνεται ότι άφησε εντυπωσιασμένο το νεαρό πρέσβη, η αποστολή του όμως απέβη άκαρπη και όταν επέστρεψε στην Ιταλία έπεσε σε δυσμένεια.
 
=== Η υπηρεσία του στην γερμανική αυλή ===
Γραμμή 14:
Το [[961]] ο Όθων εξεστράτευσε για δεύτερη φορά στην Ιταλία και σ' αυτήν την εκστρατεία τον συνόδευε ο Λιουτπράνδος, ο οποίος τότε έγινε και επίσκοπος της Κρεμόνας. Ο Λιουτπράνδος ήταν κοντά στον Όθωνα, όταν εκείνος στέφθηκε αυτοκράτορας από τον πάπα [[Πάπας Ιωάννης ΙΒ΄|Ιωάννη ΙΒ΄]] και ως έμπιστός του ανέλαβε τις διαπραγματεύσεις με την πολιορκημένη Βίλλα. Το [[963]], όταν ο [[Πάπας Ιωάννης ΙΒ΄|Ιωάννης ΙΒ΄]] μεταστράφηκε υπέρ του γιου του Βερεγγάριου, Αδαλβέρτου, καθαιρέθηκε από σύνοδο στην οποία μετείχε ο Λιουτπράνδος και αντικαταστάθηκε από τον [[Πάπας Λέων Η΄|Λέοντα Η']].
 
Το [[968]] ο Λιουτπράνδος ανέλαβε νέα διπλωματική αποστολή στην [[Κωνσταντινούπολη]], στην αυλή του [[Νικηφόρος Β' Φωκάς|Νικηφόρου Φωκά]] με σκοπό να διαπραγματευτεί το συνοικέσιο της [[Θεοφανώ Σκλήραινα|Θεοφανούς]], πορφυρογέννητης κόρης του [[Ρωμανός Β'´|Ρωμανού Β'Β΄]] με το γιο του Όθωνα, τον Όθωνα Β΄. Ο Όθωνας Α΄ είχε ήδη στεφθεί Αυτοκράτορας της Αγίας Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας, κάτι που δημιουργούσε πρόσθετα προβλήματα στις σχέσεις με το Βυζάντιο, και το συνοικέσιο θα μπορούσε να εξασφαλίσει την εξομάλυνση της κατάστασης. Οι διαπραγματεύσεις παρατάθηκαν επί μακρόν και κατέληξαν σε αποτυχία εξαιτίας του ανταγωνισμού των δύο αυτοκρατοριών για τη Ν. Ιταλία. Ο Λιουτπράνδος θεώρησε ότι οι Βυζαντινοί δεν τον φιλοξένησαν με τρόπο αντάξιο της αποστολής του, τον υποτίμησαν σε σχέση με άλλους πρέσβεις, τον προσέβαλαν για την καταγωγή του και προσπάθησαν να τον παραπλανήσουν σχετικά με τις πραγματικές τους προθέσεις. Η σχετική αναφορά του (''Relatio'') εκφράζει με υβριστικό τόνο την οργή για την ταπείνωσή του και δυσφήμιζε το [[Βυζάντιο]] στη Δύση.
 
=== Ο θάνατός του ===
Γραμμή 32:
Ο Βερεγγάριος και η οικογένειά του είναι, όπως ήταν αναμενόμενο, ένας από τους κύριους στόχους του Λιουτπράνδου. Ειδικά η σύζυγος του Βερεγγάριου, η Βίλλα, δέχτηκε την μεγαλύτερη επίθεση. Την αποκάλεσε δεύτερη [[Ιεζάβελ]]<ref>{{Cite book|url=https://www.worldcat.org/oclc/829713981|title=Authority and gender in Medieval and Renaissance chronicles|last=Dresvina|first=Juliana|last2=Sparks|first2=Nicholas|publisher=Cambridge Scholars Publishing|year=2012|isbn=1443841455|location=Newcastle upon Tyne, UK|page=5|id=829713981}}</ref> και «μάγισσα που τρώει παιδιά» και την κατηγόρησε ότι είχε σεξουαλικές σχέσεις με τον ιερέα Δομίνικο που τον περιγράφει ως κοντό, τριχωτό, τρελό και «με ουρά».<ref>{{Cite book|url=https://www.worldcat.org/oclc/820009907|title=The complete works of Liudprand of Cremona|last=Squatriti|first=Paolo (μεταφρ.)|date=2007|publisher=Catholic University of America Press|year=2007|isbn=0813215064|location=Washington, D.C.|page=193-194|id=820009907}}</ref> Αυτό είχε σκοπό να αμφισβητήσει την νομιμότητα των διαδόχων του Βερεγγάριου.
 
Χαρακτηριστική είναι επίσης η επίθεση του Λιουτπράνδου στον [[Πάπας Ιωάννης ΙΑ΄|Πάπα Ιωάννη ΙΑ’ΙΑ΄]] που ήταν αντίπαλος του Όθωνα Α΄. Ο Λιουτπράνδος αμφισβήτησε την καταγωγή του Πάπα κατηγορώντας τον ότι ήταν νόθος γιος του [[Πάπας Σέργιος Γ΄|Πάπα Σέργιου Γ΄]] με την πριγκίπισσα [[Μαροζία]] και μάλιστα με ιδιαίτερα καυστικό τρόπο. Το κατηγόρησε ότι καταγόταν από «εκείνη την αναίσχυντη πόρνη», την γερουσιαστή [[Θεοδώρα (10ος αιώνας)|Θεοδώρα]], και τις «φαύλες πράξεις» της κόρης της [[Μαροζία|Μαροζίας]].<ref>{{Cite book|url=https://www.worldcat.org/oclc/961410084|title=Ottonian queenship|last=MacLean|first=Simon|publisher=|year=2017|isbn=9780198800101|edition=First edition|location=Oxford|page=131|id=961410084}}</ref> Από τέτοιου είδους κατηγορίες και χαρακτηρισμούς η εποχή του 10<sup>ου</sup> αιώνα στην Ρώμη ονομάστηκε «πορνοκρατία».  Τέτοιου είδους αντιμετώπιση είχαν και πολλοί άλλοι βασιλείς, πρίγκιπες, πάπες και άλλοι ευγενείς της ιταλικής αυλής με αποκορύφωμα την ίδια την μητέρα του Βερεγγάριου, την βασίλισσα [[Έρμενγκαρντ της Ιταλίας|Έρμενγκαρντ]], που ήταν ένας από τους πιο ισχυρούς ανθρώπους της Ιταλίας του 10<sup>ου</sup> αιώνα αλλά ο Λιουτπράνδος επιχειρεί να αμαυρώσει την εξουσία της με κατηγορίες περί ανηθικότητας καθώς, όπως γράφει, «είχε σαρκικές σχέσεις με όλους, όχι μόνο με πρίγκιπες, αλλά ακόμα και με απλούς ανθρώπους» και λίγο πιο κάτω αναφέρει ότι «η διαφθορά της σάρκας της» διέφθειρε ακόμα και τους υπηκόους της και κατά συνέπεια ολόκληρη την πολιτική σκηνή.<ref>{{Cite book|url=https://www.worldcat.org/oclc/820009907|title=The complete works of Liudprand of Cremona|last=Squatriti|first=Paolo (μεταφρ.)|date=2007|publisher=Catholic University of America Press|year=2007|isbn=0813215064|location=Washington, D.C.|page=114|id=820009907}}</ref>
 
Αντίθετα, η μητέρα του Όθωνα Α΄, η [[Ματθίλδη του Ρίγκενχαϊμ]], εξυψώνεται ως αγνή και ευσεβής που δικαίως παντρεύτηκε τον [[Ερρίκος Α΄ ο Ορνιθοθήρας|Ερρίκο Α΄]] και μέσω της ιερής και δίκαιης ένωσής τους προέκυψε ως νόμιμος απόγονος (και νόμιμος διεκδικητής του θρόνου) ο Όθωνας. Ο Λιουτπράνδος μάλιστα φτάνει στο σημείο να επιχειρήσει να εμφανίσει τον Όθωνα ως νόμιμο διάδοχο του ίδιου του [[Κωνσταντίνος Α΄|Μεγάλου Κωνσταντίνου]] και έτσι να κατοχυρώσει τον τίτλο του ως αυτοκράτορα της [[Αγία Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία|Αγίας Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας]].<ref>{{Cite book|url=https://www.worldcat.org/oclc/961410084|title=Ottonian queenship|last=MacLean|first=Simon|publisher=|year=2017|isbn=9780198800101|edition=First edition|location=Oxford|page=132|id=961410084}}</ref> Με ανάλογο τρόπο η σύζυγος του Όθωνα Α΄, η [[Αδελαΐδα της Ιταλίας|Αδελαΐδα της Βουργουνδίας]], εξυψώνεται ως «η πιο ενάρετη και η πιο ακέραιη»<ref>{{Cite book|url=https://www.worldcat.org/oclc/820009907|title=The complete works of Liudprand of Cremona|last=Squatriti|first=Paolo (μεταφρ.)|date=2007|publisher=Catholic University of America Press|year=2007|isbn=0813215064|location=Washington, D.C.|page=149|pages=|id=820009907}}</ref> και φέρει με αδιαμφισβήτητο τρόπο το κληρονομικό δικαίωμα στον ιταλικό θρόνο και την συνέχεια της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας.
Ανακτήθηκε από "https://el.wikipedia.org/wiki/Λιουτπράνδος_της_Κρεμόνας"