Ειρηνοδικείο: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων

Με την ανάληψη της Αντιβασιλείας η οργάνωση της Δικαιοσύνης και ειδικά η σύσταση δικαστηρίων ήταν η πλέον αναγκαία, όταν μάλιστα μετά τη δολοφονία του Ι. Καποδίστρια η κυβέρνηση που ακολούθησε στις [[20 Οκτωβρίου]] [[1832]] με διάταγμά της κατήργησε όλα τα δικαστήρια εκτός από τα ειρηνοδικεία. Έτσι ο [[Γεώργιος Λουδοβίκος φον Μάουρερ]] (μέλος της τριμελούς [[Αντιβασιλεία Όθωνα 1833|Αντιβασιλείας]] του [[Όθων της Ελλάδας|Όθωνα]] στο νεοσύστατο [[Βασίλειο της Ελλάδος]]) ανέλαβε μεταξύ άλλων καθηκόντων και την οργάνωση των δικαστηρίων. Ο νέος «Οργανισμός Δικαστηρίων και Συμβολαιογράφων» ακολούθησε τοτον γαλλικό σχετικό νόμο ως πρότυπο θέτοντας το θεσμό των Ειρηνοδικείων, Πρωτοδικείων, Εφετείων και του Ακυρωτικού που ονομάστηκε Άρειος Πάγος. Το διάταγμα αυτού δημοσιεύτηκε στις 21 Ιανουαρίου / 2 Φεβρουαρίου του 1834 (ν.ημ.) και τέθηκε σε ισχύ από τις 25 Ιανουαρίου / 6 Φεβρουαρίου 1835. Το εν λόγω Διάταγμα αποτελεί τον πρώτο ελληνικό Κώδικα Οργανισμού Δικαστηρίων και, μένοντας σταθερά προσηλωμένο στο γαλλικό δικαστηριακό πρότυπο , τροποποιεί τον προϊσχύοντα καποδιστριακό οργανισμό και οργανώνει τα ελληνικά πολιτικά δικαστήρια ως ακολούθως: α) διατηρούνται ως έχουν τα ειρηνοδικεία, τουλάχιστον ένα σε κάθε επαρχία, τα οποία, πέραν της συνήθους αρμοδιότητάς τους επιφορτίζονται και με τις υποθέσεις εκούσιας δικαιοδοσίας. Στη συνέχεια με το Νόμο της 24ης Μαΐου 1839 τα ειρηνοδικεία διαιρούνται σε τρεις τάξεις για λόγους μισθοδοσίας των ειρηνοδικών και των γραμματέων  και έκτοτε μεταβάλλεται συνεχώς τόσο ο αριθμός τους όσο και ο τρόπος συστάσεως, καταργήσεως και μεταβολής της τάξεως και των περιφερειών τους.