Γιώργος Σεφέρης: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων

Στις 10 Απριλίου του [[1941]] ο Γιώργος Σεφέρης νυμφεύεται τη [[Μαρώ Σεφέρη|Μαρία Ζάννου]]<ref>Στο ναό της Μεταμορφώσεως του Σωτήρος, στο απένατντι πεζοδρόμιο της Κυδαθηναίων. Ρόντρικ Μπήτον 2003, σελ.292-293</ref> και στις [[22 Απριλίου]] το ζεύγος ακολουθεί την ελληνική κυβέρνηση<ref>Είχε προηγηθεί μια αποτυχημένη απόπειρα από το λιμάνι του Ωρωπού, οπότε το υπό αναχώρηση πλοίο είχε δεχθεί επίθεση από γερμανικά αεροπλάνα. Τελικά αναχώρησε από τον Πειραιά με το πλοίο ''Έλση''. πληρώνοντας ο ίδιος τα ναύλα του ίδιου και της συζύγου του. Ρόντρικ Μπήτον 2003, σελ.296-297</ref>, σταθμεύουν στην Κρήτη, στα [[Χανιά]], όπου εργάζεται ως γραμματέας του Νικολούδη και εποπτεύει την έκδοση του πρώτου Φύλλου της Κυβερνήσεως μετά την αποχώρηση της Ελληνικής Κυβέρνησης.<ref>Ρόντρικ Μπήτον 2003, σελ.296-301</ref> στιςΣτις [[16 Μαΐου]] καταφθάνει στην Αίγυπτο-στο λιμάνι του [[Πορτ Σάιντ]]<ref>Έχει φύγει από της Σούδα με το υπερωκεάνιο ''Νέα Ζηλανδία. Ρόντρικ Μπήτον 2003, σελ.301</ref> και παραμένει στην Αλεξάνδρεια<ref>Ρόντρικ Μπήτον 2003, σελ.302</ref>. Τον Αύγουστο ο Γιώργος Σεφέρης συνοδεύει την Πριγκίπισσα Διαδόχου Φρειδερίκη και τα δύο της παιδιά, Σοφία και Κωνσταντίνο, στο Γιοχάνεσμπουργκ και από εκεί στην Πραιτόρια υπηρετώντας στην εκεί Ελληνική Πρεσβεία μέχρι το [[1942]]<ref>Ρόντρικ Μπήτον 2003, σελ.306 κ.εξ</ref>. Τον Απρίλιο του 1942 επιστρέφουν στο Κάιρο, αλλά επειδή αποφασίζεται το κλείσιμο της εκεί Ελληνικής Πρεσβείας και του Ελληνικού Προξενείου στην Αλεξάνδρεια, αναχωρούν για την Ιερουσαλήμ.<ref>Ρόντρικ Μπήτον 2003, σελ.324-325</ref> Επιστρέφει τον Ιούνιο του 1942 στο Κάιρο και στις 22 Σεπτεμβρίου διορίζεται επισήμως ''Γενικός Διευθυντής Τύπου Μέσης Ανατολής''.<ref>Ρόντρικ Μπήτον 2003, σελ.327</ref> Στις 10 Μαρτίου του 1943 δίνει διάλεξη για τον [[Κωστής Παλαμάς|Παλαμά]] και άλλες δύο με θέμα τον [[Ιωάννης Μακρυγιάννης|Μακρυγιάννη]], στις 16 Μαΐου στον κινηματογράφο ''Ριάλτο'' της Αλεξάνδρειας και μετά στο Κάιρο.<ref>Ρόντρικ Μπήτον 2003, σελ.333-334</ref>

Τέλη Μαρτίου του 1944 εκδίδει στο Κάιρο τις ''Δοκιμές'' του.<ref>Ρόντρικ Μπήτον 2003, σελ.345</ref>

Με την ανάληψη της πρωθυπουργίας από τον [[Γεώργιος Παπανδρέου|Γεώργιο Παπανδρέου]] (Απρίλιος 1944), ο Σεφέρης παύεται από το Γραφείο Τύπου του Υπουργείου Εξωτερικών: την απομάκρυνσή του την αποδίδει σε υψηλά ιστάμενα πρόσωπα που βρίσκονταν μεταξύ των ακροατών των διαλέξεών του για τον Μακρυγιάννη και δεν συμφωνούσαν με αυτά που είπε εκεί ο ίδιος. Παραμένει πάντως στην Υπηρεσία του υπουργείου ως ανώτατος δημόσιος λειτουργός. Με την υπουργοποίηση του [[Γεώργιος Καρτάλης|Καρτάλη]] ως Υπουργού Τύπου και Πληροφοριών, τον Ιούνιο του 1944, τοποθετείται ''γραμματέας επί των ανατολικών θεμάτων'', κατά τον χαρακτηρισμό του πολιτικού του προϊστάμενου.<ref>Ρόντρικ Μπήτον 2003, σελ.357-358, 363</ref>

Η επιστροφή του συνδέεται με την παρακίνηση από τον Σεφέρη προς τον Δαμασκηνό για πρωθυπουργοποίησή του.<ref>Ρόντρικ Μπήτον 2003, σελ. 397</ref>

Το καλοκαίρι του 1946 παρεμποδίζεται η υπηρεσιακή του προαγωγή λόγω, όπως επισημαίνει ο [[Αλέξανδρος Ξύδης]], της ''υπηρεσίας του στην Αντιβασιλεία, όπως και της υπηρεσίας του στη Μέση Ανατολή''.<ref>Ρόντρικ Μπήτον 2003, σελ. 398</ref>

Την ίδια περίοδο τοποθετείται στα διοικητικά συμβούλια του [[Εθνικό Θέατρο|Εθνικού Θεάτρου]] και της Εθνικής Ραδιοφωνίας. Τον Σεπτέμβριο της ίδιας χρονιάς αποχωρεί από την υπηρεσία της Αντιβασιλείας.<ref>Ρόντρικ Μπήτον 2003, σελ.400, 404</ref>

Στις 26 Φεβρουαρίου 1947 βραβεύεται με το ''Βραβείο Παλαμά'' για την ποίησή του-το πρώτο τέτοιο που απονέμεται-και συνοδεύεται με το ποσό του ενός εκατομμυρίου δραχμών.<ref>200 δολάρια Αμερικής τότε. Ρόντρικ Μπήτον 2003, σελ.415</ref>

Τέλη Δεκεμβρίου του 1950 γυρίζει στην Αθήνα, τον Μάρτιο του 1951 επιστρέφει στην Άγκυρα για να παραδόσει στο διάδοχό του, και στις 20 Απριλίου 1951 τοποθετείται Σύμβουλος στην Πρεσβεία του Λονδίνου.<ref>Μένει στο Τσέλσι στην Λεωφόρο Σλόουν 7. Ρόντρικ Μπήτον 2003, σελ.436-437</ref>

Τον Νοέμβριο του 1955 βρίσκεται στην Αθήνα για υπηρεσιακά ζητήματα και προσβάλλεται από έλκος στομάχου αρρώστια που του επανεμφανίζεται στο μέλλον.<ref>Ρόντρικ Μπήτον 2003, σελ.486</ref>

Στις 15 Ιουνίου 1957 φτάνει στη Βρετανική πρωτεύουσα για να αναλάβει τα καθήκοντά του ως πρέσβης της Ελλάδος<ref>Ρόντρικ Μπήτον 2003, σελ.507</ref> Το Φόρεϊν Όφις σχολίασε την αλλαγή στο ελληνικό διπλωματικό πόστο του Λονδίνου: ''η αλλαγή [πρεσβευτού] δεν δύναται να μας είναι ευάρεστη'', ενώ ο μόνιμος Υφυπουργός του Κράτους, σερ Φρέντερικ Χόγιερ-Μίλαρ σημείωνε, «[...]ο Κος Σεφεριάδης θα είναι μάλλον ενοχλητικός.[...]».<ref>Ρόντρικ Μπήτον 2003, σελ.505</ref>

Στις 16 Απριλίου 1964 αναγορεύεται σε επίτιμο διδάκτορα του Πανεπιστημίου της Θεσσαλονίκης, ενώ το καλοκαίρι του ίδιου έτους αναγορεύεται σε επίτιμο διδάκτορα του Πανεπιστημίου της Οξφόρδης και τον Ιούνιο του 1965 επίτιμος διδάκτωρ του Πρίνστον<ref>Ρόντρικ Μπήτον 2003, σελ.565, 567, 719 υποσ.40</ref>. Το [[1967]] η [[δικτατορία]] των Συνταγματαρχών κατέλυσε το Σύνταγμα στην Ελλάδα αναστέλλοντας τις ατομικές ελευθερίες<ref>Στο Ημερολόγιό του γράφει δίπλα στην συγκεκριμένη ημερομηνία: ''Προκόβουμε καταπληκτικά'' Ρόντρικ Μπήτον 2003, σελ.577</ref>. Τον Σεπτέμβριο του 1965 αρνείται πρόταση του Πανεπιστημίου του Ιλλινόις να μεταβεί εκεί το επόμενο έτος για να διδάξει ως επισκέπτης καθηγητής.<ref>Ρόντρικ Μπήτον 2003, σελ.568</ref> Τον Ιούλιο του 1967 προλογίζει την έκδοση των ποιημάτων του αδελφού του Άγγελου. <ref>Ρόντρικ Μπήτον 2003, σελ.577</ref> Τον Νοέμβριο του ίδιου έτους προσκαλείται από το ''Ινστιτούτο Ανωτάτων Σπουδών'' στο Πρίνστον και αποδέχεται, ενώ καλείται να διδάξει και στην ''Έδρα Τσαρλς Έλιοτ Νόρτον για την Ποίηση του Χάρβαρντ'' για το ακαδημαίκό έτος 1969-1970 αλλά απορρίπτει.με επίσημη επιστολή του προς τον πρύτανη του ιδρύματος, κάτι που συνιστά την πρώτη ανοιχτή δήλωσή του κατά του καθεστώτος<ref>Ρόντρικ Μπήτον 2003, σελ.578</ref>. Το 1968 τον προσεγγίζουν Αριστεροί με σκοπό να τους συνδράμει: ο [[Μίκης Θεοδωράκης]] του ζητά να συμβάλει στην δημόσια εκτέλεση μελοποιημένης ποίησής του από τον ίδιο, αλλά το θεωρεί μάταιο, ενώ του ζητείται να μεσολαβήσει για να χειρουργηθεί ο [[Γιάννης Ρίτσος]].<ref>Ρόντρικ Μπήτον 2003, σελ.580</ref> Το φθινόπωρο του 1968 μεταβαίνει στις Η.Π.Α και διαβάζει ποιήματά του στα Πανεπιστήμια Χάρβαρντ, Πρίνστον, Ράτγκερς, Πίστμπουργκ, Ουάσιγκτον, στην Χ.Α.Ν της Νέας Υόρκης.<ref>Ρόντρικ Μπήτον 2003, σελ.581</ref> Στις [[28 Μαρτίου]] [[1969]] ο Σεφέρης μίλησε για πρώτη φορά δημόσια εναντίον της [[Χούντα των Συνταγματαρχών|Χούντας]]:μεταδόθηκε από την Ελληνική Υπηρεσία του B.B.C., το ραδιοφωνικό σταθμό του Παρισιού και την Ντόιτσε Βέλε.<ref>Ρόντρικ Μπήτον 2003, σελ.587</ref><ref>28 Μαρτίου 1969: Δήλωση Σεφέρη κατά της χούντας [http://tvxs.gr/news/%CF%83%CE%B1%CE%BD-%CF%83%CE%AE%CE%BC%CE%B5%CF%81%CE%B1/28-%CE%BC%CE%B1%CF%81%CF%84%CE%AF%CE%BF%CF%85-1969-%CE%B4%CE%AE%CE%BB%CF%89%CF%83%CE%B7-%CF%83%CE%B5%CF%86%CE%AD%CF%81%CE%B7-%CE%BA%CE%B1%CF%84%CE%AC-%CF%84%CE%B7%CF%82-%CF%87%CE%BF%CF%8D%CE%BD%CF%84%CE%B1%CF%82]</ref> Γι' αυτό το λόγο του αφαιρέθηκε ο τίτλος του πρέσβη επί τιμή, καθώς και το δικαίωμα χρήσης διπλωματικού διαβατηρίου: στην τρισέλιδη επιστολή του Πιπινέλη προς τον Σεφέρη, αυτό δικαιολογείτο επειδή η ''Δήλωσή του'' είχε μεταδοθεί από τη σοβιετική ραδιοφωνία και άρα ήταν ''αντεθνική προπαγάνδα''<ref>Ρόντρικ Μπήτον 2003, σελ.591</ref>.

Τον Ιούλιο του 1970 εκδίδονται τα ''[[Δεκαοχτώ κείμενα]]'' μεταξύ των οποίων, πρώτο, το Σεφερικό ποίημα ''Οι γάτες τ' Αϊ-Νικόλα''.<ref>Ρόντρικ Μπήτον 2003, σελ.590</ref>

Στις 22 Ιουλίου 1971 εισήχθη στον ''Ευαγγελισμό'' με συμπτώματα έλκους, το οποίο τον ταλαιπωρούσε τα τελευταία δεκαπέντε χρόνια. Πέθανε την Δευτέρα 20 Σεπτεμβρίου της ίδιας χρονιάς. Δύο μέρες αργότερα πραγματοποιήθηκε η κηδεία του, η οποία εξελίχθηκε σε σιωπηρή πορεία κατά της δικτατορίας.<ref>Ρόντρικ Μπήτον 2003, σελ.594-597</ref> Μετά τον θάνατό του εκδόθηκε το προσωπικό του ημερολόγιο με τίτλο «''«Μέρες…»''» καθώς και το «Πολιτικό» του ημερολόγιο.

Η γλώσσα του Σεφέρη πυκνή και καίρια, συμπυκνώνει στην ποίησή του αυτό που ο ίδιος ονόμασε επιγραμματικά "«καημό της ρωμιοσύνης"». Η ζωντανή, γηγενής παράδοση συμπορεύεται με τη σύγχρονη ευρωπαϊκή παιδεία. Στο πρόσωπό του, στην ποιητική, δοκιμιακή και μεταφραστική του εργασία, η νεοελληνική γραμματεία αναγνωρίζει έναν από τους κλασικούς του 20ου αιώνα.

* ''Επί Ασπαλάθων...'', "«Le Μonde"», Αθήνα 1971 (μεταθανάτια έκδοση)