Οδόακρος: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων
Περιεχόμενο που διαγράφηκε Περιεχόμενο που προστέθηκε
μ Αντικατάσταση παρωχημένου προτύπου με references tag |
μΧωρίς σύνοψη επεξεργασίας |
||
Γραμμή 1:
{{πληροφορίες προσώπου}}Ο '''Οδόακρος''' ή '''Φλάβιος Οδόακρος''' (''Flavius Odovacer'', [[433]] - [[15 Μαρτίου]] [[493]])<ref>''Prosopography of the Later Roman Empire'', Vol. 2, ''s.v. Odovacer'',
Ο Οδόακρος ήταν [[Σκίροι|Σκίρος]] [[Φοιδεράτοι|φοιδεράτος]] (ομόσπονδος) στρατηγός της Ιταλίας που εξεγέρθηκε και ανέτρεψε τον τελευταίο δυτικό Ρωμαίο αυτοκράτορα [[Ρωμύλος Αυγουστύλος|Ρωμύλο Αυγουστύλο]] στις 4 Σεπτεμβρίου του 476. Μολονότι διατηρούσε στα χέρια του την πραγματική διακυβέρνηση της Ιταλίας, ο Οδόακρος κυβέρνησε, θεωρητικά τουλάχιστον, εν ονόματι του [[Ιούλιος Νέπως|Ιουλίου Νέπωτα]] και μετά το θάνατο του τελευταίου το 480, ως υπόλογος στους [[Βυζαντινή αυτοκρατορία|Βυζαντινούς αυτοκράτορες]] της [[Κωνσταντινούπολη]]ς. Ο τίτλος που χρησιμοποίησαν οι σύγχρονοί του, αλλά και ο ίδιος τουλάχιστον σε μια περίπτωση, ήταν αυτός του «βασιλιά» ([[Λατινικά|λατ.]] ''Rex'').<ref>O [[Αμμιανός Μαρκελλίνος]], ο [[Κασσιόδωρος]], και κάποια παπικά κείμενα αναφέρουν τον τίτλο «βασιλιάς» (''rex''). Ο [[Ιορδάνης (ιστορικός)|]] τον αναφέρει ως «Βασιλεύοντα των Ρωμαίων και των Γότθων» (''Gothorum Romanorumque regnator''). Στους «Γοτθικούς Πολέμους» του, ο [[Προκόπιος]] λέει πως ήταν «αυτοκράτορας» και «τύραννος». Η μοναδική ρητή αναφορά στον Οδόακρο ως «Βασιλιά της Ιταλίας» ανήκει στον [[Βίκτωρ Βίτενσις|Βίκτωρα Βίτενσις]].</ref>
==Καταγωγή==
Η καταγωγή του Οδόακρου δεν είναι βέβαιη. Ήταν μάλλον γιος ενός Σκίρου (γερμανική φυλή) φύλαρχου με το όνομα [[Εδήκος]], υποτελή των [[Ούνοι|Ούνων]] στα χρόνια του [[Αττίλας|Αττίλα]]. Το όνομά του είναι σίγουρα γερμανικό και φαίνεται πως η μητέρα του ήταν επίσης γερμανικής καταγωγής, αν και η εθνικότητά της μας είναι άγνωστη. Ο πατριάρχης [[Ιωάννης Αντιοχείας (πατριάρχης)|Ιωάννης Αντιοχείας]] θεωρεί τον Οδόακρο Σκίρο, ενώ ο ιστορικός [[Ιορδάνης (ιστορικός)|Ιορδάνης]] τον αναφέρει ως [[Ρούγιοι|Ρόυγιο]] αλλά και ως βασιλιά των [[Θουρίγγιοι|Θουρίγγιων]].
|last=Jordanes
|first=
Γραμμή 12:
|year=1908
|publisher=Princeton University
|page=75}}</ref> Η συλλογή «Consularia Italica» τον αποκαλεί βασιλιά των [[Έρουλοι|Έρουλων]], ενώ ο [[Θεοφάνης Ομολογητής|Θεοφάνης]] φαίνεται να υποθέτει πως ήταν [[Γότθοι|Γότθος]].
|last=McGeorge
|first=Penny
Γραμμή 25:
Το 470, ο Οδόακρος διορίστηκε ηγέτης των Φοιδεράτων. Την εποχή εκείνη υπήρχαν τουλάχιστον 30.000 φοιδεράτοι με τις οικογένειές τους, που είχαν ζήσει στην Ιταλική χερσόνησο για πολλά χρόνια. Παρ’όλα αυτά, τους είχε παραχωρηθεί γη σε άγονες περιοχές γύρω από τα [[Απέννινα |Απέννινα Όρη]]. Όταν ο [[Φλάβιος Ορέστης]] διορίστηκε στρατηγός και [[Πατρίκιοι|πατρίκιος]] του δυτικού Ρωμαίου αυτοκράτορα Ιουλίου Νέπωτα το 475, ο Οδόακρος έγινε αρχηγός των γερμανικών (Σκίριων και Έρουλων) φοιδεράτων της Ιταλίας. Προκειμένου να κερδίσει την υποστήριξή τους για την ανατροπή της αυτοκρατορίας, ο Ορέστης τους πρότεινε το ένα τρίτο της χερσονήσου υπό τον όρο να τον βοηθήσουν στην επικείμενη ανταρσία.
Οι φοιδεράτοι αποδέχθηκαν τη συμφωνία και ηγήθηκαν της επανάστασης όπως αυτή είχε σχεδιαστεί. Στις 28 Αυγούστου του 475 νίκησαν τον Ιούλιο Νέπωτα, ο οποίος διέφυγε στη [[Δαλματία]]. Ο Ορέστης τότε προώθησε τον γιό του Ρωμύλο στη θέση του αυτοκράτορα, με τον επίσημο τίτλο [[Ρωμύλος Αυγουστύλος|Ρωμύλος Αύγουστος]]. Κατόπιν αυτού, ο Ορέστης αισθάνθηκε ασφαλής και επιχείρησε να καταπατήσει τη συμφωνία του με τους φοιδεράτους. Οι τελευταίοι αντέδρασαν υπό την ηγεσία του Οδόακρου και αφού νίκησαν τον Ορέστη, τον φυλάκισαν και τελικά τον εκτέλεσαν. Τόσο οι Έρουλοι όσο και οι Σκίριοι μαζί με μεγάλο τμήμα του ρωμαϊκού στρατού ανακήρυξαν αμέσως τον Οδόακρο βασιλιά της Ιταλίας (''rex Italiae'').
Ο Οδόακρος απαρνήθηκε τον τίτλο του αυτοκράτορα που ήταν ούτως ή άλλως χωρίς ουσία και έτσι απέφυγε μια πιθανή σύρραξη με την [[Κωνσταντινούπολη]]. Έστειλε τα αυτοκρατορικά εμβλήματα στο Βυζαντινό αυτοκράτορα [[Ζήνων (αυτοκράτορας)|Ζήνωνα]] και αυτοανακηρύχθηκε [[Πατρίκιοι|πατρίκιος]] της δυτικής αυτοκρατορίας, που αποτελούνταν πια μόνο από την Ιταλία, τη Δαλματία και έναν μικρό θύλακα της κεντρικής [[Γαλατία]]ς. Ο νόμιμος δυτικός αυτοκράτορας Ιούλιος Νέπως διοίκησε ατύπως από τη Δαλματία ως το θάνατό του το 480. Ο Οδόακρος αναγνώρισε τον Νέπωτα και έκοψε νομίσματα προς τιμήν του.
| |||