Κωνσταντίνος Β΄: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων

|λεζάντα = Ανδριάντας του Κωνσταντίνου Β΄στηΒ΄ στη Ρώμη

|διάδοχος = [[Κωνστάντιος Β'Β΄]] (Ανατολή)<br /> [[Κώνστας]] (Δύση)

Ο '''Φλάβιος Κλαύδιος Κωνσταντίνος Αύγουστος''' ([[λατινική γλώσσα]]: ''Flavius Claudius Constantinus'', Φεβρουάριος [[316]] - Απρίλιος [[340]]), ή '''Κωνσταντίνος Β΄''' <ref name="Jones, pg. 223">Jones, pgσελ. 223</ref>, ήταν [[Ρωμαϊκή αυτοκρατορία|Ρωμαίος αυτοκράτορας]] από το [[337]] ως το 340 (ουσιαστικά δεύτερος [[Κατάλογος Βυζαντινών αυτοκρατόρων|Βυζαντινός αυτοκράτορας]]). Μοιράστηκε το θρόνο με τα αδέρφια του και παιδιά του [[Μέγας Κωνσταντίνος|Μεγάλου Κωνσταντίνου]], [[Κωνστάντιος Β΄|Κωνστάντιο Β΄]] και [[Κώνστας|Κώνστα]] αλλά η σύντομη διακυβέρνησή του τελείωσε μετά από μια αποτυχημένη εισβολή στην [[Ιταλία]] το 340.

Ο Κωνσταντίνος Β΄ήταν ο μεγαλύτερος και μάλλον νόθος<ref name="Jones, pg. 223"/><ref>Zosimus 2:20:2</ref> γιος του Μεγάλου Κωνσταντίνου και γεννήθηκε στην [[Αρλ]] της σημερινής [[Γαλλία]]ς <ref>Victor, 41:4</ref> το Φεβρουάριο του 317. Μεγάλωσε ως Χριστιανός. Την 1η Μαρτίου του 317, έγινε Καίσαρας<ref>Victor, 41:6</ref> και σε ηλικία μόλις 7 χρόνων το [[323]] πήρε μέρος στην εκστρατεία του πατέρα του ενάντια στους [[Σαρμάτες]] <ref name="ReferenceA">DiMaio, ''Constantine II (337–340 A.D.)''</ref>. Στα δέκα του έγινε διοικητής [[Γαλατία]]ς μετά το θάνατο του [[Κρίσπος|Κρίσπου]]. Μια επιγραφή του [[330]] τον αναφέρει ως «Αλαμανικός», συνεπώς θεωρείται πιθανό οι στρατηγοί του να είχαν σημειώσει κάποια νίκη έναντι των [[Αλαμανοί|Αλαμανών]]<ref name="ReferenceA"/>. Η στρατιωτική του καριέρα συνεχίστηκε όταν ο πατέρας του τον διόρισε διοικητή της στρατιάς του [[332]] κατά των [[Γότθοι|Γότθων]] <ref name="Canduci, pg. 129">Canduci, pgσελ. 129</ref>.

Μετά το θάνατο του Μεγάλου Κωνσταντίνου το 337, ο Κωνσταντίνος έγινε αυτοκράτορας μαζί με τους αδερφούς του Κωνστάντιο Β΄ και Κώνστα<ref name="Eutropius, 10:9">Eutropius, 10:9</ref>, με την αυτοκρατορία διαιρεμένη μεταξύ αυτών και των ξαδέλφων τους [[Δαλμάτιος|Δαλμάτιο]] και [[Αννιβαλιάνος|Αννιβαλιάνο]] <ref>Victor, 41:20</ref>. Ο διακανονισμός αυτός κρατήθηκε μετά βίας ως το θάνατο του Μ. Κωνσταντίνου, καθώς οι γιοί του οργάνωσαν τη σφαγή των περισσότερων μελών της οικογένειάς τους<ref name="Gibbon, Ch. 18">Gibbon, Ch. 18</ref>. Οι τρεις τους συγκεντρώθηκαν στην [[Παννονία]] <ref name="ReferenceA"/> στις 9 Σεπτεμβρίου του 337<ref name="Jones, pg. 223"/><ref name="Gibbon, Ch. 18"/> και μοίρασαν την αυτοκρατορία αναμεταξύ τους. Ο Κωνσταντίνος Β΄ ανακηρύχθηκε Αύγουστος από τα στρατεύματά του<ref name="Jones, pg. 223"/> και ανέλαβε τη Γαλατία, τη [[Βρετανία]] και την [[Ισπανία]] <ref name="Canduci, pg. 129"/>.

Σύντομα ενεπλάκη στη διαμάχη μεταξύ των διαφόρων ερμηνειών της Χριστιανικής θρησκείας που υπονόμευε την ενότητα της εκκλησίας<ref name="ReferenceA"/>. Το δυτικό κομμάτι της αυτοκρατορίας που επηρεαζόταν από τους πάπες της [[Ρώμη]]ς έτεινε προς τον [[Καθολική εκκλησία|Καθολικισμό]] και κατά του [[Αρειανισμός|Αρειανισμού]]. Με τη μεσολάβηση των παπών, οι δυτικοί κατάφεραν να πείσουν τον Κωνσταντίνο Β΄ να ελευθερώσει τον [[Αθανάσιος Αλεξανδρείας|Αθανάσιο]] ώστε να επιστρέψει στην [[Αλεξάνδρεια]] <ref>A. H. M. Jones, "«The Later Roman Empire"» (Baltimore, 1986), pgσελ. 114</ref>. Η πράξη αυτή εξόργισε τον Κωνστάντιο Β΄ που ήταν θερμός οπαδός του Αρειανισμού<ref name="Canduci, pg. 129"/>. Στην αρχή, ο Κωνσταντίνος ήταν προστάτης του μικρότερου Κώνστα, ο οποίος κατείχε την Ιταλία, την Αφρική και την [[Ιλλυρία]]. Ωστόσο, άρχισε να παραπονιέται πως το μερίδιό του ήταν λιγότερο από αυτό που του αναλογούσε, με την αιτιολογία πως ήταν ο πρεσβύτερος αδερφός<ref name="Gibbon, Ch. 18"/>. Ενοχλημένος που ο Κώνστας ανέλαβε τη [[Θράκη]] και τη [[Μακεδονία (Ρωμαϊκή επαρχία)|Μακεδονία]] μετά το θάνατο του Δαλματίου, ο Κωνσταντίνος απαίτησε την παράδοση της Αφρικής σε αυτόν και, για να διατηρήσει τις ισορροπίες, ο Κώνστας συμφώνησε<ref name="Gibbon, Ch. 18"/><ref name="Victor, 41:21">Victor, 41:21</ref>. Εντούτοις, η διαμάχη συνεχίστηκε για τη δικαιοδοσία επί της [[Καρχηδόνα]]ς <ref>Zosimus, 2:41-42</ref>.

Στην πορεία προέκυψαν επιπλέον τριβές όταν ο Κώνστας ενηλικιώθηκε και ο Κωνσταντίνος, που είχε συνηθίσει να διαφεντεύει τον αδερφό του, αρνήθηκε να αποποιηθεί της κηδεμονίας του. Το 340, πορεύτηκε προς την Ιταλία επικεφαλής του στρατού<ref name="Victor, 41:21"/>. Ο Κώνστας, που βρισκόταν στη [[Δακία]], απέστειλε μια επίλεκτη και σκληραγωγημένη μονάδα στρατού από την Ιλλυρία, λέγοντας πως ο ίδιος θα τους ακολουθούσε σύντομα<ref name="Gibbon, Ch. 18"/>. Ο Κωνσταντίνος εγκλωβίστηκε σε κάποια μάχη κοντά στην [[Ακυληία]] <ref name="Eutropius, 10:9"/> και σκοτώθηκε μετά από ενέδρα<ref name="Victor, 41:21"/>. Το βασίλειο του Κωνσταντίνου Β΄ ανέλαβε ο Κώνστας.