Ριχάρδος Β΄ της Αγγλίας: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων
Περιεχόμενο που διαγράφηκε Περιεχόμενο που προστέθηκε
Γραμμή 45:
Ο Ριχάρδος Β΄ απέκτησε σύντομα έναν προσωπικό κύκλο ευνοουμένων του στη βασιλική αυλή, ο ένας από αυτός ήταν ο Μιχαήλ ντε λα Πολ, ο οποίος καταγόταν από τυχάρπαστη οικογένεια εμπόρων.<ref>A complaint in parliament claimed that he had been "raised from low estate to the rank of earl"; Saul (1997), σελ. 118.</ref> Ο Ριχάρδος τον έκανε καγκελάριο (1383) και δημιούργησε για λογαριασμό του την κομητεία του Σάφολκ (1385), κάτι που τον έφερε σε μεγάλη σύγκρουση με τους υπόλοιπους βαρόνους.<ref>Saul (1997), σελ. 117.</ref> Ένας άλλος από τους ευνοουμένους του ήταν ο Ροβέρτος ντε Βιρ, κόμης της Οξφόρδης, τον οποίο στη συνέχεια ευνόησε τόσο πολύ που του παραχώρησε το νέο τίτλο του δούκα της Ιρλανδίας (1386).<ref>McKisack (1959), σσ. 425, 442–3.</ref> Ο ιστορικός Θωμάς Ουόλσινγχαμ που αντιπαθούσε τον Ριχάρδο Β΄, αναφέρει ομοφυλοφιλικές σχέσεις ανάμεσα σε αυτόν και τον Ροβέρτο ντε Βιρ.<ref>Saul (1997), σελ. 437.</ref>
Εντάσεις δημιουργήθηκαν με το "Γαλλικό Ζήτημα", καθώς ενώ η βασιλική αυλή ήθελε διαπραγματεύσεις με τους Γάλλους, οι κόμητες της Γάνδης και του Μπάκινγχαμ ήθελαν μια μεγάλη εκστρατεία για να προστατεύσουν τις αγγλικές κτήσεις στη Γαλλία. Επίσης προετοιμασίες για διεξαγωγή σταυροφορίας απέτυχαν, το οποίο προκάλεσε έντονη δυσαρέσκεια. Ο Ριχάρδος στη συνέχεια στράφηκε εναντίον των Σκωτσέζων οι οποίοι ήταν σύμμαχοι των Γάλλων. Το 1385 ξεκίνησε την εκστρατεία του στο βορρά για να τους τιμωρήσει, αλλά δεν κατάφερε τίποτα και αναγκάστηκε να επιστρέψει πίσω αυξάνοντας τη λαϊκή δυσαρέσκεια
Η απειλή για την επίθεση των Γάλλων άρχισε να γίνεται πολύ περισσότερο έντονη μετά το 1386. Την ίδια χρονιά στο κοινοβούλιο ο Μιχαήλ ντε λα Πολ, ευνοούμενος του βασιλιά, πρότεινε τρομερά υψηλούς φόρους.<ref>Saul (1997), σελ. 157.</ref> Το κοινοβούλιο με την πρωτοβουλία της αντιπολίτευσης του δούκα του Γκλόστερ και του κόμη του Άραντελ, αρνήθηκε κατηγορηματικά τις προτάσεις καθαιρώντας τον καγκελάριο.<ref>McKisack (1959), σελ. 443.</ref> Ο βασιλιάς παρά τις αντιδράσεις αρνήθηκε ν΄ αποσύρει τη στήριξή του στο Μιχαήλ ντε Πολ,<ref>Saul (1997), σσ. 157–8.</ref> Το έκανε μονάχα όταν είδε τον κίνδυνο εκθρονισμού του, και μια ομάδα δημιουργήθηκε για να ελέγξει την κρατική οικονομία για έναν χρόνο.<ref>Harriss (2005), σελ. 459.</ref>
| |||