|
| Ιστοσελίδα =
}}
Το '''Τρίλοφο''' ( παλαιά ονομασία ''Διαβόρνιτσα ή Γιαβόρτσα'' και ''Νέα Κούκλενα'' ) είναι χωριό του νομού Ημαθίας. Διοικητικά υπάγεται στο δήμο Βέροιας.
== Πληθυσμιακά στοιχεία ==
==Ιστορία ==
Ο οικισμός του Τριλόφου απέχει 8 χιλ. βόρεια από την [[Βέροια]] και βρίσκεται σε μία εξαιρετική τοποθεσία πάνω σε χαμηλούς λόφους στους πρόποδες του [[Βέρμιο|Βερμίου]]. Η περιοχή είναι ιδιαίτερα ευνοημένη ως προς την γεωμορφολογία της, καθώς στα δυτικά προστατεύεται από τον ορεινό όγκο που εξασφαλίζει ένα ήπιο κλίμα , ενώ στα ανατολικά απλώνεται ο εύφορος κάμπος της Ημαθίας. Ανάμεσα στους λόφους κατεβαίνουν από τις πηγές του βουνού ρέματα και χείμαρροι που καταλήγουν στην πεδιάδα .Το φυσικό αυτό ανάγλυφο προσέφερε ιδανικές συνθήκες διαβίωσης και υπήρξε ο κύριος λόγος για την εγκατάσταση εδώ ανθρώπων από τους προϊστορικούς ήδη χρόνους .
===Αρχαιότητα ===
Στην περιοχή έχουν εντοπιστεί πολλές νέες θέσεις οικισμών και νεκροταφείων , που συγκροτούν ένα πυκνό δίκτυο αρχαιολογικών χώρων . Οι αρχαιότητες χρονολογούνται από την Αρχαιότερη Νεολιθική περίοδο έως και τα μεταβυζαντινά χρόνια . Από ολόκληρη την περιοχή έχουν περισυλλεχθεί ή παραδοθεί κατά καιρούς μεμονωμένα κινητά αρχαία που αποδεικνύουν την πυκνότητα της κατοίκησης διαχρονικά.
Προϊστορικά ευρήματα έχουν εντοπιστεί σε φυσικό λόφο που βρίσκεται ανατολικά της κοινότητας Τριλόφου όπου είναι χτισμένο το εξωκλήσι του Αγ.Αγίου Τρύφωνα. Ο λόφος στην μεγαλύτερη έκτασή του καλλιεργείται ή έχουν οικοδομηθεί πάνω του οικίες. Λόγω της εκτεταμένης καλλιέργειας και της οικοδόμησης η επιφανειακή περισυλλογή απέδωσε ελάχιστη και αδιάγνωστη χρονολογικά κεραμική. Υπάρχουν λιγοστά χειροποίητα όστρακα που ανήκουν στα προϊστορικά χρόνια αλλά δεν δίνουν ασφαλείς χρονολογικές ενδείξεις για την εγκατάσταση της θέσης. Ο [[Μεγάλη Βρετανία|Βρετανός]] αρχαιολόγος Ντέιβιντ Χάρρυ Φρενς ''(David Harry French)'' στην επιφανειακή έρευνα του 1964 περισυνέλεξε 19 όστρακα, που χρονολόγησε στην Αρχαιότερη, Νεότερη Νεολιθική και στα ιστορικά χρόνια . Στην κεραμική της Αρχαιότερης Νεολιθικής( (περίπου 6500 με 5600 π.Χ.) διέκρινε τις ομάδες: α) ερυθρής στιλβωμένης και β)με ροζ επίχρισμα. Στη [[Νεολιθική περίοδος|Νεότερη Νεολιθική περίοδο]] (περίπου 5300 με 4500 π.Χ.)αναγνώρισε μόνο την κατηγορία της μαύρης στιλπνής κεραμικής . Σε νεότερη επιφανειακή , πάλι , έρευνα στον λόφο οι αρχαιολόγοι Ν. Μερούσης και Λ.Στεφανή περισυνέλεξαν λιγοστή και χρονολογικά αδιάγνωστη κεραμική .
Το 2006 ένας άλλος νεολιθικός οικισμός εντοπίστηκε σε σωστική ανασκαφή στη θέση <nowiki>'' Καζάνι ''</nowiki>, .ανάμεσα σε δύο κλάδους του ρέματος ''Καλιμπάκος'' και σε απόσταση 500 μέτρων βόρεια περίπου από τον σημερινό οικισμό . Η εγκατάσταση χρονολογείται στη Μέση Νεολιθική ( 5800 - 5300 π.Χ. ) και τη Νεότερη Νεολιθική Ι ( 5300 - 4800 π.Χ. ). .Περισυλλέχθηκε μεγάλος αριθμός ευρημάτων ( κεραμική , λίθινα εργαλεία , τμήματα ανωδομής τοίχων καθώς και ολόκληρα κομμάτια πήλινων δαπέδων ) .
Σε πρόσφατη ( 2015 ) σωστική ανασκαφή , για την κατασκευή του νέου κόμβου στον άξονα του δρόμου Βέροιας - Σ.Σ.Ναούσης περίπου 3 χιλιόμετρα ανατολικά του οικισμού , εντοπίστηκαν δύο μικρά εργαστήρια κεραμικής με φούρνο που χρονολογούνται στα 300 με 100 π.χ. Τα ευρήματα μετά από την αποτύπωσή τους καταχώθηκαν και πάλι .
Στη θέση Βρανά Πέτρα , βόρεια του Τριλόφου , στην περιοχή του σημερινού νεκροταφείου του χωριού εντοπίστηκαν υπολείμματα τοίχων κτηρίων καθώς και κεραμική ελληνιστικών έως και παλαιοχριστιανικών χρόνων . Στην περιοχή τοποθετείται οικισμός που χρονολογείται την εποχή αυτή .
Από το προαύλιο της αυλής της εκκλησίας της Αγίας Παρασκευής , που είναι ο κοιμητηριακός ναός του χωριού , προέρχεται ένα τμήμα μιας μαρμάρινης επιτύμβιας στήλης ( με αρ. καταλ. Λ 676 ), η οποία παραδόθηκε από τον κ. Ηλία Ανδρεάδη το 1979 στην Εφορεία Αρχαιοτήτων .
Συνολικά από την περιοχή του Τριλόφου έχουν συλλεχθεί : 1) τμήμα μαρμάρινου τραπεζοφόρου , 2) τμήμα πλευράς σαρκοφάγου , 3) μαρμάρινη ιωνική βάση κίονα , 4) μαρμάρινη βάση του 4ου αιώνα π.Χ. με αναθηματική επιγραφή στον Ποσειδώνα : \....Α\μύντα Ποσειδώ\νι... , 5) στήριγμα μαρμάρινου τραπεζοφόρου , 6) τμήμα επιτύμβιας στήλης και μία δεύτερη ακέραιη επιτύμβια στήλη και 7) δύο ιωνικά κιονόκρανα .
===Οθωμανική περίοδος ===
Σύμφωνα με το τουρκικό αρχείο της Βέροιας[[Βέροια]]ς, η ύπαρξη του σύγχρονου οικισμού βεβαιώνεται από το [[1627 ]]. Από το [[1640]] σώζονται δύο αποφάσεις ( αγοραπωλησία κτημάτων η πρώτη και σχετικά με διαφιλονικούμενους αγρούς η άλλη ) του Ιεροδικείου Βέροιας που αναφέρονται σε κατοίκους του χωριού Διαβόρνιτσα ή Γιαβόρνιτσα ή Γιαβίρνιτσα . Το [[1668]] ο Τούρκος περιηγητής [[Εβλιγιά Τσελεμπή]] πέρασε από τον Τρίλοφο και το αναφέρει - με το όνομα Γιογουρνίτσα - ως ένα εύφορο γεωργικό χωριό .
Σε μαρτυρία σχετικά με περιοδεία του Μητροπολίτη Δανιήλ ( 1769 – 1799; ) , που έγινε μετά το [[1770 ]], αναφέρεται ότι η Αρχιερατική εισφορά του την οποία απέδιδαν οι χριστιανοί κάτοικοι ήταν 1.830 γρόσια . Αν υπολογιστεί ότι το κάθε στεφάνι ( οικογένεια ) είχε υποχρέωση να καταβάλει ετήσια αρχιερατική εισφορά περίπου 18 γρόσια – το 1/6 της τουρκ. λίρας , μπορεί να υπολογιστεί ο πληθυσμός του χωριού περίπου σε 101 οικογένειες και περίπου σε 500 χριστιανούς κατοίκους .
Στα [[1804 ]] ο περιώνυμος Αλή Πασάς εισβάλει στους Καζάδες καζάδες της Βέροιας[[Βέροια]]ς και της Νάουσας [[Νάουσα]]ς. Τότε αρπάζει περιουσίες Μουσουλμάνωνμουσουλμάνων και Χριστιανώνχριστιανών κατοίκων , απαιτεί την καταβολή ετήσιου φόρου και τοποθετεί στα καταλαμβανόμενα τσιφλίκια δικούς του επιστάτες ( σουμπασήδες ) όπως έγινε και στη Διαβόρνιτσα. Ο ελληνόφωνοςελληνικός πληθυσμός υποφέρει τα πάνδεινα από την πλεονεξία του νέου κατακτητή εργαζόμενος σε καθεστώς τιμαριωτικής δουλείας και αποδίδοντάς του ετήσιο φόρο . Η κυριαρχία του διαρκεί ως το [[1820 ]]. ▼Πριν από την επανάσταση της Νάουσας το 1822 το μικρό χωριό ήταν γεωργικό τσιφλίκι Τούρκων ιδιοκτητών . ▼
▲Πριν από την [[επανάσταση της Νάουσας ]] το [[1822 ]] το μικρό χωριό ήταν γεωργικό τσιφλίκι Τούρκων ιδιοκτητών .
▲Στα 1804 ο περιώνυμος Αλή Πασάς εισβάλει στους Καζάδες της Βέροιας και της Νάουσας . Τότε αρπάζει περιουσίες Μουσουλμάνων και Χριστιανών κατοίκων , απαιτεί την καταβολή ετήσιου φόρου και τοποθετεί στα καταλαμβανόμενα τσιφλίκια δικούς του επιστάτες ( σουμπασήδες ) όπως έγινε και στη Διαβόρνιτσα. Ο ελληνόφωνος πληθυσμός υποφέρει τα πάνδεινα από την πλεονεξία του νέου κατακτητή εργαζόμενος σε καθεστώς τιμαριωτικής δουλείας και αποδίδοντάς του ετήσιο φόρο . Η κυριαρχία του διαρκεί ως το 1820 .
Καταλυτικές στάθηκαν και οι καταστροφικές εξελίξεις ''( ο Χαλασμός )'' της [[Ελληνική Επανάσταση του 1821|Επανάστασης του 1822]] στην περιοχή της [[Νάουσα|Νάουσας]] και των χωριών του [[Βέρμιο|Βερμίου ]]. Στην μάχη της [[Μονή Παναγίας Δοβρά|Δοβράς]] ( 27 Μαρτίου 1822 ) στην πλάγια της Διαβόρνιτσας έστησαν τους πολεμιστές τους ο [[Ζαφειράκης Θεοδοσίου]] με τον [[Λάζαρος Ραμαντάνης|Λάζο Ραμαντάνη]]. Ο Μεχμέτ Εμίν Αμπντούλ Αμπούντ Πασάς γνωστός ως Εμπού Λουμπούτ ''( Ροπαλοφόρος )'' αφάνισε 120 οικισμούς και χωριά της Μακεδονίας[[Μακεδονία]]ς και μεταξύ αυτών τη Διαβόρνιτσα . Το χωριό λεηλατήθηκε, όσοι από τους κατοίκους συνελήφθησαν σφάχτηκαν επί τόπου, τα γυναικόπαιδα σκλαβώθηκαν και όλα παραδόθηκαν στις φλόγες. Αργότερα, κάποιοι από τους κατοίκους που είχαν κατορθώσει να επιβιώσουν επέστρεψαν και ξαναζωντάνεψαν το κατεστραμμένο χωριό . Ήταν από τα λίγα χωριά της περιοχής που επανασυστάθηκαν . Σε τουρκικό έγγραφο , με ημερομηνία 7/10/1822 , όπου καταγράφονται οι περιουσίες Ελλήνων με σκοπό την κατάληψή τους από το Τουρκικό δημόσιο γίνεται λόγος για <nowiki>'' κτήματα του απίστου Αντωνίου , υιού του Τάσιου , κατοίκου του χωρίου Γιαβερνίτσης του καζά τούτου ( Νάουσας) , ακολουθήσαντος τους επαναστάτας και φονευθέντος κατά τον πόλεμον ''</nowiki>.
Ανήκει στην ομάδα των ελληνόφωνων οικισμών της ανατολικής πλευράς του [[Βέρμιο|Βερμίου]], ανάμεσα στη Βέροια και την Νάουσα, μαζί με την [[Φυτεία Ημαθίας|Φυτιά ( Τσόρνοβο )]] και το [[Αρκουδοχώρι Ημαθίας|Αρκοχώρι ( Αρκουδοχώρι ) ]].
Στην περιοχή ήταν ένα από τα παλαιότερα χειμαδιά των ΒεργιάνωνΒεροιάνων Βλάχων και ιδιαίτερα των κατοίκων του [[Κάτω Βέρμιο Ημαθίας|Κάτω Βερμίου ( Σέλι )]] μιας και ένα από τα σημαντικά περάσματα από τον κάμπο της Ημαθίας[[Ημαθία]]ς προς τα ορεινά περνούσε από το χωριό, την Φυτιά και από εκεί στο Σέλι.. Στην αρχή έστηναν καλύβες κοντά στους εδραίους κατοίκους και στην συνέχεια νοίκιαζαν δωμάτια ή χώρους, ώσπου έχτισαν τα δικά τους .
===Nεώτερα χρόνια ===
Στα δύσκολα χρόνια του [[Μακεδονικός Αγώνας|Μακεδονικού αγώνα]] ( 19031904 - 08 ) αναφέρεται η παρουσία της δασκάλας Αθηνάς Ι. Πλάδα (γεννημένη γεν.στη Βέροια το 1887 ) . Η οικογένειά της είχε εγκατασταθεί στη Διαβόρνιτσα και αυτή δίδασκε τα παιδιά του χωριού . Χρησιμοποιούσε το <nowiki>''</nowiki> ΑΛΦΑΒΗΤΑΡΙΟΝ <nowiki>Αναγνωσματάριον''</nowiki> του Γ.Γεώργιου Κων/νίδηΚωνσταντινίδη (εκδ.εκδόσεις τυπογραφείου Α. Κορομηλά 1883 ) . Αρραβωνιάστηκε κρυφά με τον μακεδονομάχο οπλαρχηγό [[Κωνσταντίνος Γαρέφης|Καπετάν Γαρέφη (γεν. Άνω Μηλιές Πηλίου 1874 - 1906 )]] και έδρασε ως πληροφοριοδότης του στην περιοχή .
Γύρω στα [[1900]] έχουμε την πληροφορία πως στο χωριό υπήρχαν 15 σπίτια και 60 χριστιανοί κάτοικοι.
Το 1905 ο Brancoff αναφέρει 96 κατοίκους που τους καταγράφει λανθασμένα ως πατριαρχικούς Βούλγαρους. Σε πατριαρχική απογραφή των βλάχικων εγκαταστάσεων, το 1905, αναφέρεται η παρουσία στο χωριό 12 βλάχικων οικογενειών ( περίπου 60 με 70 άτομα ) . Επίσης σε στατιστική έκθεση του Ελληνικού Προξενείου της Θεσ/νίκης το 1906 με 1907 αναφέρονται 75 παραχειμάζοντες Βλάχοι με καταγωγή από το Κάτω ( οι 65 ) και Άνω Βέρμιο ( οι 10 ).
Το 1908 στατιστική του Ελληνικού Προξενείου της Θεσ/νίκης καταγράφει 12 οικογένειες και 52 κατοίκους ( εκτός από τους Βλάχους ) .
Το 1910 ο Χαλκιόπουλος αναφέρει 52 Έλληνες κατοίκους.
Μέχρι και μετά την απελευθέρωση του 1912 ( 16 Οκτωβρίου ) από τους Τούρκους το χωριό ήταν τσιφλίκι και το μισό από αυτό ανήκε στους αδελφούς Εμμανουήλ Μπέλλα από την [[Νάουσα]].
Στην απογραφή του 1913, η Διαβόρνιτσα, που ανήκε στην Υποδιοίκηση Βερροίας του Νομού Θεσσαλονίκης, είχε 223 κατ.κατοίκους ( 119 άρ. άρρενες, 104 θύλθήλεις). ).Η Διαβόρνιτσα της Υποδιοίκησης Βερροίας του Νομού Θεσσαλονίκης στην απογραφή του 1920 έχει 242 κατοίκους ( 121 άρ. άρρρενες, 121 θύλ. θήλεις). ▼Οι Γερμανοί κατέλαβαν την περιοχή της Βέροιας και φυσικά τη Νέα Κούκλενα ,όπως μετονομάστηκε το χωριό ( 1-11-1926 ,Φ.Ε.Κ. 401/1926 ) , τον Απρίλιο του 1941 και παρέμειναν μέχρι τον Οκτώβριο του 1944. ( Πεσών του Αλβανικού Έπους ο Σαρκατζής Κων/νος ) . ▼
Ευεργετική στάθηκε για τον τόπο η άφιξη των προσφύγων της [[Συνθήκη του Νεϊγύ|Συνθήκης του ΝειγύΝεϊγύ]] ( Νοέμβριος 1919 ) με την [[Βουλγαρία ]] και της ανταλλαγής των πληθυσμών που ακολούθησε. Το 1924 μία αρχικά μικρή ομάδα από 40 περίπου οικογένειες εγκαταστάθηκε στο χωριό. Το 1928 οι προσφυγικές οικογένειες που είχαν αποκατασταθεί στη Διαβόρνιτσα ήταν γύρω στις 105 και αριθμούσαν περίπου 505 ψυχές. Με καταγωγή από την [[Κούκλενα]] (σημερινή Κούκλεν/Куклен) της [[Ανατολική Ρωμυλία|Ανατολικής Ρωμυλίας ]] αύξησαν τον πληθυσμό της Νέας Κούκλενας της Επαρχίας Βερροίας του Νομού Θεσσαλονίκης, που το 1928 φτάνει τους 665 ( 330 άρ. άρρενες, 335 θύλ. θήλεις) κατοίκους , και έφεραν μαζί τους τις ιδιαίτερες συνήθειες, την λαλιά και τις παραδόσεις τους. ▼Πολλοί είναι οι κάτοικοι που εντάχθηκαν σε αντιστασιακές οργανώσεις εναντίον των κατακτητών . ▼
▲Στον [[Ελληνοϊταλικός Πόλεμος|Ελληνοϊταλικό Πόλεμο]] σκοτώθηκε ο Τριλοφίτης Κωνσταντίνος Σαρκατζής. Οι [[Γερμανοί ]] κατέλαβαν την περιοχή της Βέροιας και φυσικά τη Νέα Κούκλενα , όπως μετονομάστηκε το χωριό ( 1-11-1926 ,Φ.Ε.Κ. 401/1926 ) , τον Απρίλιο του 1941 και παρέμειναν μέχρι τον Οκτώβριο του 1944. ( Πεσών του Αλβανικού Έπους ο Σαρκατζής Κων/νος ) .
Η απελευθέρωση της περιοχής εντάσσεται στο ευρύτερο πλαίσιο της αποχώρησης των Γερμανών από τη Βόρεια Ελλάδα, εξαιτίας του φόβου αποκλεισμού της οδού επιστροφής μέσω Γιουγκοσλαβίας. Στις 27 Οκτωβρίου 1944 ξεκίνησε να εισέρχεται στην πόλη της Βέροιας ο ΕΛΑΣ και ο εφεδρικός ΕΛΑΣ, ως απελευθερωτές, ενώ η αποχώρηση των Γερμανών συνεχιζόταν. Σύμφωνα με κάποιες μαρτυρίες το απόγευμα της 29ης Οκτωβρίου εισήλθαν στην πόλη με οργανωμένα τμήματα το 16ο Σύνταγμα του ΕΛΑΣ και ακολούθησε η πρώτη συγκέντρωση της απελευθέρωσης. Στις ίδιες ημερομηνίες απαλλάχτηκε και η Νέα Κούκλενα από τη ναζιστική κατοχή . ▼
▲Πολλοί είναι οι κάτοικοι που εντάχθηκαν σε αντιστασιακές οργανώσεις εναντίον των κατακτητών .
Πολλά ήταν τα δεινά που υπέφεραν οι κάτοικοι του χωριού στην διάρκεια του [[Ελληνικός Εμφύλιος Πόλεμος 1946-1949|Εμφυλίου πολέμου]] ( 1945 – 49 ). Αρκετοί οι νεκροί και οι εξόριστοι και από τις δύο παρατάξεις των αντιμαχομένων για την εξουσία . Όλος ο πληθυσμός , τον Μάρτιο του 1947 , στα πλαίσια της εκκένωσης της υπαίθρου και του χαρακτηρισμού του ως «ανταρτόπληκτος» μετακινήθηκε και μεταφέρθηκε σε πρόχειρες κατοικίες στη Βέροια ( περιοχή <nowiki>'' Σίσα ''</nowiki> ) ή σε στρατιωτικά παραπήγματα στον σιδηροδρομικό σταθμό της πόλης , όπου και παρέμεινε έως το 1949 . ▼▲Στην απογραφή του 1913, η Διαβόρνιτσα, που ανήκε στην Υποδιοίκηση Βερροίας του Νομού Θεσσαλονίκης, είχε 223 κατ. ( 119 άρ. , 104 θύλ. ).Η Διαβόρνιτσα της Υποδιοίκησης Βερροίας του Νομού Θεσσαλονίκης στην απογραφή του 1920 έχει 242 κατοίκους( 121 άρ. , 121 θύλ. ).
▲Η απελευθέρωση της περιοχής εντάσσεται στο ευρύτερο πλαίσιο της αποχώρησης των Γερμανών από τη Βόρεια Ελλάδα, εξαιτίας του φόβου αποκλεισμού της οδού επιστροφής μέσω Γιουγκοσλαβίας[[Γιουγκοσλαβία]]ς. Στις 27 Οκτωβρίου 1944 ξεκίνησε να εισέρχεται στην πόλη της Βέροιας ο ΕΛΑΣ και ο εφεδρικός ΕΛΑΣ, ως απελευθερωτές, ενώ η αποχώρηση των Γερμανών συνεχιζόταν. Σύμφωνα με κάποιες μαρτυρίες το απόγευμα της 29ης Οκτωβρίου εισήλθαν στην πόλη με οργανωμένα τμήματα το 16ο Σύνταγμα του ΕΛΑΣ και ακολούθησε η πρώτη συγκέντρωση της απελευθέρωσης. Στις ίδιες ημερομηνίες απαλλάχτηκε και η Νέα Κούκλενα από τη ναζιστική κατοχή .
▲Ευεργετική στάθηκε για τον τόπο η άφιξη των προσφύγων της Συνθήκης του Νειγύ ( Νοέμβριος 1919 ) με την Βουλγαρία και της ανταλλαγής των πληθυσμών που ακολούθησε. Το 1924 μία αρχικά μικρή ομάδα από 40 περίπου οικογένειες εγκαταστάθηκε στο χωριό. Το 1928 οι προσφυγικές οικογένειες που είχαν αποκατασταθεί στη Διαβόρνιτσα ήταν γύρω στις 105 και αριθμούσαν περίπου 505 ψυχές. Με καταγωγή από την [[Κούκλενα]] (σημερινή Куклен) της Ανατολικής Ρωμυλίας αύξησαν τον πληθυσμό της Νέας Κούκλενας της Επαρχίας Βερροίας του Νομού Θεσσαλονίκης, που το 1928 φτάνει τους 665 ( 330 άρ. , 335 θύλ. ) κατοίκους , και έφεραν μαζί τους τις ιδιαίτερες συνήθειες, την λαλιά και τις παραδόσεις τους.
▲Πολλά ήταν τα δεινά που υπέφεραν οι κάτοικοι του χωριού στην διάρκεια του [[Ελληνικός Εμφύλιος Πόλεμος 1946-1949|Εμφυλίου πολέμου]] ( 1945 – 49 ). Αρκετοί οι νεκροί και οι εξόριστοι και από τις δύο παρατάξεις των αντιμαχομένων για την εξουσία . Όλος ο πληθυσμός , τον Μάρτιο του 1947 , στα πλαίσια της εκκένωσης της υπαίθρου και του χαρακτηρισμού του ως «ανταρτόπληκτος» μετακινήθηκε και μεταφέρθηκε σε πρόχειρες κατοικίες στη Βέροια ( περιοχή <nowiki>'' Σίσα '' </nowiki> ) ή σε στρατιωτικά παραπήγματα στον σιδηροδρομικό σταθμό της πόλης , όπου και παρέμεινε έως το 1949 .
Οι απογραφές που ακολούθησαν έδειξαν τον πληθυσμό (το 1940 κατ. 644 -331 άρ. , 313 θύλ. -, το 1951 κατ. 675, με την νέα ονομασία Τρίλοφος ( η μετονομασία στις 28-04-1954 , Φ.Ε.Κ. 91/1954 ) το 1961 κατ. 834, το 1971 κατ. 666, το 1981 κατ. 687, το 1991 κατ. 818, το 2001 κατ. 661 και το 2011 κατ. 615). Στο χωριό πλέον οι κάτοικοι έχουν κυρίως καταγωγή ντόπια, θρακιώτικη , βλάχικη ( υπολογίζονται σε 30 περίπου οικογένειες ) ,ποντιακή κ.ά. Επίσης κατοικούν μετανάστες από άλλες χώρες. ▼▲Οι απογραφές που ακολούθησαν έδειξαν τον πληθυσμό (το [[1940 ]] κατ.κάτοικοι 644 - 331 άρ. άρρενες, 313 θύλ. -θήλεις, το [[1951 ]] κατ.κάτοικοι 675, με την νέα ονομασία Τρίλοφος ''( η μετονομασία στις 28-04-1954 , Φ.Ε.Κ. 91/1954 ) '', το [[1961 ]] κατ.κάτοικοι 834, το [[1971 ]] κατ.κάτοικοι 666, το [[1981 ]] κατ.κάτοικοι 687, το [[1991 ]] κατ.άτοικοι 818, το [[2001 ]] κατ.κάτοικοι 661 και το [[2011 ]] κατ.κάτοικοι 615). Στο χωριό πλέον οι κάτοικοι έχουν κυρίως καταγωγή ντόπια, θρακιώτικη , βλάχικη ( υπολογίζονται σε 30 περίπου οικογένειες ) , ποντιακή κ.ά. Επίσης κατοικούν μετανάστες από άλλες χώρες.
Το 1998 ο Τρίλοφος εντάχθηκε στο νεοσύστατο [[Δήμος Βέροιας|Δήμο Δοβρά]] . Σύμφωνα με την Διοικητική μεταρρύθμιση Καλλικράτης ο Δήμος όπου ανήκει και ο Τρίλοφος εντάχθηκε το 2011 στο [[Δήμος Βέροιας|Δήμο Βέροιας]].
==Πολιτιστικοί Σύλλογοι ==
Στον Τρίλοφο δραστηριοποιείται ο Μορφωτικός και Πολιτιστικός Σύλλογος '' [[Αριστοτέλης]] ( έτος ίδρυσης 1981 )'' . Ο σύλλογος αυτός, εκτός από την συμμετοχή του σε φεστιβάλ και διάφορες εκδηλώσεις, οργανώνει εορταστικό διήμερο με παραδοσιακούς χορούς και άλλες εκδηλώσεις στις 25 και 26 Οκτωβρίου με αφορμή την εορτή του Αγίου Δημητρίου. Άλλες εκδηλώσεις πραγματοποιούνται την Καθαρή Δευτέρα κατά την οποία προσφέρονται δωρεάν σαρακοστιανά εδέσματα , η γιορτή κρασιού με προσφορά κρασιού και τσίπουρου και το Αντάμωμα των Τριλοφιωτών .
Επίσης, άλλες πολιτιστικές εκδηλώσεις τελούνται κατά την διάρκεια του πανηγυριού του Αγίου Τρύφωνα ( 1 Φεβρουαρίου ) . Στον ομώνυμο λοφίσκο με το εξωκλήσι προσφέρεται κουρμπάνι ( εορταστικό φαγητό για όλους τους παρευρισκόμενους ) καθώς και κρασί ή τσίπουρο μιας και ο Άγιος θεωρείται προστάτης των αμπελουργών ( η καλλιέργεια του αμπελιού είναι από τις σημαντικές αγροτικές ασχολίες των κατοίκων ). .Στο χωριό επίσης, εορτάζονται και οι Άγιοι Αθανάσιος ( 18 Ιανουαρίου και 2 Μαΐου ) και Παρασκευή ( 26 Ιουλίου και Παρασκευή της Διακαινισίμου ) καθώς υπάρχουν ομώνυμα εξωκλήσια .
Στο χώρο του αθλητισμού δραστηριοποιείται η ομάδα ποδοσφαίρου με την επωνυμία «Ερμής».
[[Κατηγορία:Χωριά του νομού Ημαθίας]]
[[Κατηγορία:Δήμος Βέροιας]]
__ΕΥΡΕΤΗΡΙΟ__
| 