Γκυστάβ Μορώ: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων
Περιεχόμενο που διαγράφηκε Περιεχόμενο που προστέθηκε
Dada (συζήτηση | συνεισφορές) μ interwiki |
Χωρίς σύνοψη επεξεργασίας |
||
Γραμμή 1:
[[Εικόνα:Gustave Moreau 007.jpg|thumb|right|150px|''Ορφέας'' ([[1865]])]]
Moreau Gustave (1826-1898) Symbolism & More
Η ιδιόμορφη τέχνη του, βασισμένη σ' ονειρικές εικόνες κι οπτασίες, φαινομενικά απέχει από τις καινοτομίες του Ρεαλισμού και του Ιμπρεσσιονισμού, αλλά κι από την αυστηρότητα του Κλασσικισμού. Οι πίνακές του, μελετημένοι και πλούσια διακοσμημένοι, η υπερβολική προσωπική ερμηνεία των μυθολογικών και βιβλικών μορφών και θεμάτων και το πολύ ουσιαστικό στοιχείο: ο ασκητικός του βίος, συμβάλανε στη μυθοποίηση του απόμακρου κι απρόσιτου αυτού καλλιτέχνη.
Οι κριτικοί συχνά τον αποκαλούσανε Συμβολιστή, αλλ' ο ίδιος αρνιότανε μ' επιμονή αυτό το χαρακτηρισμό. Προσπάθησε να δημιουργήσει μια τέχνη που να κεντρίζει κυρίως τη φαντασία του παρατηρητή: πολύ προσεκτικός και λεπτολόγος με το χρώμα, τη γραμμή και τη φόρμα, ευφυώς εισήγαγε στη ζωγραφική εντυπωσιακές τεχνικές, καθώς επίσης και πολλές στυλιστικές καινοτομίες.
Γεννιέται στο Παρίσι στις 6 Απρίλη, γιος του Λουΐ και της Πολίν. 20 ετών γράφεται στη Σχολή Καλών Τεχνών. 3 χρόνια μετά την εγκαταλείπει, γιατί δε κερδίζει το Βραβείο Ρώμης κι ύστερ' απ' αλλα 3 χρόνια δέχεται τη πρώτη παραγγελία. Εκθέτει πρώτη φορά στο Σαλόν. Το 1856 πεθαίνει ο φίλος του ζωγράφος -που θαύμαζε απεριόριστα- Θεοντόρ Σασεριό* κι αρχίζει να ζωγραφίζει το "Ο Νέος & Ο Θάνατος" για να τονε τιμήσει. Το 1857 αναχωρεί για την Ιταλία όπου θα παραμείνει 3 χρόνια.
Το 1859 που επιστρέφει, γνωρίζει την Αλεξαντρίν Ντιρέ που θα γίνει σύντροφος στη ζωή του για πάνω από 30 χρόνια μα δε θα τη παντρευτεί ποτέ. 3 χρόνια μετά πεθαίνει ο πατέρας του και θάβεται στη Μονμάρτρη. Το 1864 κερδίζει μετάλλιο στο Σαλόν, για τον πίνακα, "Οιδίπους & Σφίγγα". Κατατάσσεται στην Εθνοφρουρά, κατά τον Γαλλο-Πρωσσικό Πόλεμο, στα 1870. Μετά απουσία αρκετών ετών, επιστρέφει στο Σαλόν το 1876, όπου εκθέτει έργα του, μεταξύ των οποίων και το αριστούργημα "Σαλώμης Οπτασία".
Το 1880 συμμετέχει στο Σαλόν για τελευταία φορά. Την επόμενη χρονιά φιλοτεχνεί τη πρώτη σειρά εικονογραφήσεων με ακουαρέλα, για τους μύθους του Λα Φοντέν. Το 1890 πεθαίνει η σύντροφός του Αλεξαντρίν, σ' ηλικία 54 ετών και θάβεται στη Μονμάρτρη. 2 χρόνια μετά, διορίζεται επικεφαλής καθηγητής στο Ατελιέ της Σχολής Καλών Τεχνών Παρισιού. (Στα 6 έτη που δίδαξε, περάσαν από τα χέρια του πάνω από 230 μαθητές και μεταξύ αυτών μερικοί από τους μεγάλους του 20ου αιώνα: Ρουό, Ματίς, Μαρκέ και Μανγκέν. Ο Ρουό ήταν ο αγαπημένος του. Μάλιστα πεθαίνοντας, άφησε σε 4 απ' αυτούς, μεταξύ των οποίων κι αυτός, σημαντική κληρονομιά). Το 1895 αρχίζει να μετατρέπει το σπίτι του, στην οδό Ντε Λα Ροσφουκό, σε Μουσείο.
Στις 18 Απρίλη 1898, πεθαίνει από καρκίνο του στομάχου, δουλεύοντας μέχρι τη τελευταία του μέρα και θάβεται δίπλα στους αγαπημένους του, στη Μονμάρτρη, σ' ηλικία 72 ετών.
Λίγα χρόνια μετά τον θάνατό του, το [[1903]], το εργαστήριό του μετατράπηκε στο σημερινό Μουσείο Gustave Moreau, στο Παρίσι.
| |||