Σκεπτικισμός: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων

Το 18ο αιώνα μια νέα δυναμική εκδοχή για το σκεπτικισμπό προήρθε από το Σκοτσέζο φιλόσοφο [[Ντέιβιντ Χιουμ]] (1711 – 1776). Ο Χιουμ ήταν εμπειριστής, υποστηρίζοντας ότι η αρχή όλων των πρωτότυπων ιδεών μπορεί να βρεθεί σε πρωτότυπες εντυπώσεις των αισθήσεων ή στην εσωτερική συνειδητότητα. Ο Χιουμ επιχειρηματολόγησε σθεναρά ότι σε εμπρειρικήεμπειρική βάση δεν υπάρχουν βάσιμοι λόγοι για την πίστη στην ύπαρξη του Θεού, σε αιώνιο εαυτό ή ψυχή, στον εξωτερικό κόσμο, αιτιακή αναγκαιότητα, αντικειμενική ηθική, ή επαγωγική συλλογιστική. Αντίθετα, θεωρούσε ότι “Η φιλοσοφία θα μας καθιστούσε εντελώς Πυρρώννειους, αν η Φύση δεν ήταν τόσο σκληρή (στο να αντιστέκεται) γι' αυτό.”<ref>"Philosophy would render us entirely Pyrrhonian, were not Nature too strong for it." Quoted in Popkin, "Skepticism," p. 456.</ref>. Όπως το έβλεπε ο Χιουμ, η πραγματική βάση για την ανθρώπινη πεποίθηση δεν είναι η λογική, αλλά τα ήθη και έθιμα ή η συνήθεια. Είμαστε προγραμματισμένοι από τη φύση να εμπιστευόμαστε, ας πούμε, τις μνήμες μας ή την επαγωγική λογική, και κανένα σκεπτικιστικό επιχείρημα όσο δυναμικό κι αν είναι, δεν μπορεί να κλονίσει αυτές τις πεποιθήσεις. Με αυτόν το τρόπο, ο Χιουμ ενστερνιζόταν αυτό που αποκαλούσε "μετριασμένο" σκεπτικισμό (mitigated skepticism), απορρίπτοντας ταυτόχρονα τον "υπέρβολικό" Πυρρώννειο σκεπτικισμό που θεωρούσε και μη πρακτικό και ψυχολογικά ανέφικτο.