Κωστής Παλαμάς: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων
Περιεχόμενο που διαγράφηκε Περιεχόμενο που προστέθηκε
μ Αναστροφή της επεξεργασίας από τον 77.49.23.47 (συνεισφ.), επιστροφή στην τελευταία εκδοχή υπό [[Χρήστη... Ετικέτα: Επαναφορά |
|||
Γραμμή 36:
Το ποιητικό του έργο είναι μεγάλο σε έκταση και σε σημασία και είχε τεράστια απήχηση στην εποχή του. Διαμετρικά αντίθετες πολιτικές και πνευματικές προσωπικότητες, όπως ο Κωνσταντίνος Τσάτσος και ο Νίκος Ζαχαριάδης αισθάνθηκαν την ανάγκη να τοποθετηθούν απέναντι στο Δωδεκάλογο του Γύφτου. Ο Μίκης Θεοδωράκης έχει πει ότι ο Παλαμάς είχε μεγαλύτερη επιρροή από 10 Πρωθυπουργούς. Το ενδιαφέρον για το έργο του μειώθηκε στη μεταπολεμική Ελλάδα, όταν επεκράτησαν διαφορετικά αισθητικά ρεύματα ενώ υποχώρησε και το ενδιαφέρον για την ποίηση γενικότερα.
Οι δύο πρώτες του συλλογές, ''Τραγούδια της πατρίδος μου'' και ''Τα μάτια της ψυχής μου'' είχαν ακόμα απηχήσεις του [[ρομαντισμός|ρομαντισμού]] της [[Α' Αθηναϊκή Σχολή|Α' Αθηναϊκής Σχολής]] και κάποια κατάλοιπα καθαρεύουσας. Η πρώτη σημαντική στάση στο έργο του ήταν η συλλογή ''Ίαμβοι και Ανάπαιστοι'' (1897), κυρίως για την ανανεωμένη μετρική της, με την εναλλαγή ιαμβικού και αναπαιστικού ρυθμού (ο ίδιος επισήμανε ότι παρακινήθηκε από την μετρική του [[Ανδρέας Κάλβος|Κάλβου]]), αλλά και για την εκφραστική λιτότητα και σαφήνεια. Το επόμενο έργο του, ο ''Τάφος'' (1898), αποτελείται από ποιήματα - μοιρολόγια για τον θάνατο του γιου του Άλκη. Η πρώτη περίοδος της δημιουργίας του κλείνει με την συλλογή ''Ασάλευτη Ζωή'' (1904), η οποία περιέχει υλικό από όλα τα προηγούμενα χρόνια της δράσης του. Κεντρική θέση στη συλλογή έχουν τα ποιήματα ''Η Φοινικιά'' (αναγνωρίζεται ως το καλύτερο ίσως έργο του), ''Ασκραίος'' και ''Αλυσίδες'' (συναποτελούν την ενότητα "Μεγάλα οράματα") και η ενότητα σονέτων ''Πατρίδες''.
Η κορυφαία έκφραση της "λυρικής σκέψης" του Παλαμά είναι [[Ο Δωδεκάλογος του Γύφτου]] (1907). Στο πνευματικό του ταξίδι ο Γύφτος θα γκρεμίσει και θα ξαναχτίσει τον κόσμον όλο. Θα απαρνηθεί τη δουλειά, την αγάπη, τη θρησκεία, την αρχαιότητα, το Βυζάντιο και όλες τις πατρίδες, αλλά και θα τα αναστήσει όλα μέσα από την Τέχνη, μαζί και τη μεγάλη χίμαιρα της εποχής, τη Μεγάλη Ιδέα. Θα υμνήσει τον ελεύθερο λαό του, αλλά θα τραγουδήσει και έναν νιτσεϊκό αδάκρυτο ήρωα. Θα καταλήξει προσκυνώντας τη Φύση και την Επιστήμη.
| |||