Μάχη του Μόχατς: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων

Η '''μάχη του Μόχατς'''<ref>[http://users.uoi.gr/gramisar/prosopiko/kontogeorgis/lesson5_parousiasi.pdf Ιστορία της Ανατολικής και Νοτιο-Ανατολικής Ευρώπης, 17ος-19οςτονισμός] Πανεπιστήμιο Ιωαννίνων</ref> ([[Ουγγρική γλώσσα|Ουγγρικάουγγρικά]]: ''mohácsi csata'' ή ''mohácsi vész'', [[Τουρκική γλώσσα|Τουρκικάτουρκικά]]: ''Mohaç Savaşı'' ή ''Mohaç Meydan Savaşı'') διεξήχθη στις [[29 Αυγούστου]], του [[1526]] ανάμεσα στον [[Ουγγαρία|ουγγρικό]] στρατό υπό τον [[Λουδοβίκος Β' της Ουγγαρίας|Λουδοβίκο Β'Β΄]] και τον [[Οθωμανική αυτοκρατορία|οθωμανικό]] στρατό υπό τον [[Σουλεϊμάν Α'Α΄]] τον Μεγαλοπρεπή.

Η ουγγρική στρατιά ήταν μοιρασμένη σε τρεις κύριες μονάδες: Τον στρατό της Τρανσυλβανίας, που είχε ως καθήκον τη φύλαξη των περασμάτων στις τρανσυλβανικές [[Άλπεις]], το κύριο στρώμα υπό τον ίδιο τον Λουδοβίκο, και μια άλλη μικρότερη δύναμη υπό τον Κόμηκόμη ΦανκοπάνΦραγκοπάν. Εξαιτίας της [[γεωγραφία|γεωγραφικής]] θέσης του βασιλείου ο τελικός στόχος της οθωμανικής στρατιάς δεν μπορούσε να καθοριστεί έως ότου διέσχιζε τα Βαλκανικά όρη. Ωστόσο, η τρανσυλβανική στρατιά ήταν μακρύτερα από την Βούδα απ' ό,τι οι οθωμανικές δυνάμεις, γεγονός που πιθανολογούν οι ιστορικοί ότι βάρυνε για την τελική έκβαση της μάχης. Οι ουγγρικές δυνάμεις επέλεξαν ως πεδίο σύγκρουσης μια ανοικτήανοιχτή πεδιάδα με ελώδη σημεία που οδηγούσε στον Δούναβη. Οι Οθωμανοί προέλαυναν ανενόχλητοι και όσο ο Λουδοβίκος περίμενε στην [[Βούδα]], εκείνοι υπέτασσαν τη μία πόλη μετά την άλλη και διέσχισαν τον ποταμό Σάβα.

Η πραγματική μάχη διήρκεσε μόνο δύο ώρες. Καθώς η οθωμανική στρατιά της ΡωμυλίαςΡουμελίας προχώρησε στο πεδίο της μάχης, δέχθηκε την επιτυχή επίθεση των ουγγρικών στρατευμάτων υπό τη διοίκηση του Παλ Τόμορι (Pál Tomori). Όταν κατέφθασε όμως η κύρια οθωμανική δύναμη, η κατάσταση άλλαξε άρδην. ταΤα αλλεπάλληλα κύμακύματα των Ούγγρων στρατιωτών και του βαρέος ιππικού αποδεκατίζονταν από το οθωμανικό πυροβολικό και τα πυρά των [[μουσκέτο|μουσκέτων]]. Όσοι δεν κατόρθωσαν να διαφύγουν περικυκλώθηκαν και σκοτώθηκαν ή αιχμαλωτίστηκαν. Ο Λουδοβίκος εγκατέλειψε το πεδίο της μάχης αλλά έπεσε από το άλογό του σε ένα ποτάμι στο Κσελ και πέθανε. Περίπου 16.000 Ούγγροι στρατιώτες σκοτώθηκαν στο πεδίο της μάχης και περίπου ίδιος αριθμός Οθωμανών.

Η νίκη δεν πρόσφερε στους Οθωμανούς την ασφάλεια που επιζητούσαν. Το ανεξάρτητο [[βασίλειο της Ουγγαρίας]] υποτάχθηκε μεν, αλλά οι οθωμανικές δυνάμεις αποσύρθηκαν τον Σεπτέμβριο και την περιοχή διεκδίκησε ο [[Φερδινάνδος Α΄ της Αγίας Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας|Φερδινάρδος, αρχιδούκας της Αυστρίας]], γαμπρός του Λουδοβίκου και διάδοχος βάσει συνθήκης με τον [[Λαντισλάους Β' της Βοημίας και Ουγγαρίας|βασιλέα ΛαντισλάουςΛαδίσλαο]]. Οι Αυστριακοί κυριάρχησαν στο βόρειο τμήμα, προσαρτώντας και τμήματα της σημερινής [[Κροατία]]ς, ενώ οι Οθωμανοί κατέλαβαν την νοτιοδυτική Ουγγαρία, αλλάόχι δενόμως κατέλαβανκαι την [[Τρανσυλβανία]]. Αυτό τους έδινε τη δυνατότητα να χρησιμοποιούν τα περάσματα προκειμένου να επιτίθενται σε ανεξάρτητους Ούγγρους ευγενείς ανατολικά και στις [[Αυστρία|αυστριακές]] κτήσεις βορειοδυτικά, ξεκινώντας με την πολιορκία της [[Βιέννη]]ς.

Η μάχη του ΜοχάτςΜόχατς συγκρίνεται ενίοτε με τη [[Μάχη της Νικόπολης του Δούναβη|μάχη της Νικόπολης]] και τη [[μάχη του Κρεσύ]] κατά τον [[14ος αιώνας|14ο αιώνα]], όταν αργοί [[ιππότης|ιππότες]] με βαρύ οπλισμό υπέστησαν μεγάλες ήττες από ευέλικτους και ελαφρά οπλισμένους αντιπάλους. Με αυτή τη σίγουρη βάση επί ευρωπαϊκού εδάφους, το αποτελεσματικό [[σπαχής|ελαφρύ ιππικό]] και η χρήση του πυροβολικού υποστήριξαν τη θέση των Οθωμανών στην κέντρικήΚεντρική [[Ευρώπη]] επί δεκαετίες. Η επιρροή τους στην Ουγγαρία, ξεκινώντας με την υποστήριξη του Ιωάννη Ζάπολυα εναντίον του ΦερδινάρδουΦερδινάνδου, συνεχίστηκε έως τη [[Συνθήκη του Κάρλοβιτς]].