Ελευθερές Καβάλας: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων

.. Στη συνέχεια, η πόλη κατακτήθηκε από τον βασιλιά της Μακεδονίας Φίλιππο Β’ και μετονομάστηκε σε Ημαθία. Η μετονομασία αυτή πιθανώς οφείλεται στον εποικισμό της Οισύμης από Μακεδόνες..μια βυζαντινή πολη διαδέχθηκε την αρχαία πόλη Οισύμη βορειοανατολικά του βυζαντινού φρουρίου. Στα μεσαιωνικά χρόνια και στον χαμηλό λόφο βορειοανατολικά της Οισύμης, αναπτύχθηκε μια νέα πόλη με το όνομα Ανακτορόπολη.Τα τείχη της Ανακτορόπολης ανεγέρθηκαν ανάμεσα στα 1167 και 1170 από τον διοικητή του βυζαντινού στόλου Μεγάλο Δούκα, Ανδρόνικο Κοντοστέφανο, όπως μαρτυρεί μια επιγραφή που σώζεται στο νότιο τείχος. Το φρούριο της Ανακτορόπολης προφανώς αποτελούσε ναυτική βάση, επιφορτισμένη με την προστασία των ακτών του βορείου Αιγαίου από τους πειρατές και τους επιδρομείς.Από εκκλησιαστικής πλευράς, η Ανακτορόπολη ήταν έδρα επισκοπής, η οποία υπαγόταν στη μητρόπολη Φιλίππων η δε ύπαρξη της επισκοπής της Ανακτορόπολης αναφέρεται ήδη από τις αρχές του 10ου αιώνα.Πριν από τα μέσα του 14ου αιώνα, η Ανακτορόπολη βρισκόταν στα χέρια του πειρατή Αλεξίου από τη Βελικώμη της Βιθυνίας. Με ορμητήριο την πόλη αυτή, ο πειρατής Αλέξιος δρούσε στην ευρύτερη περιοχή από τη δράση του υπέφεραν ακόμη και οι κάτοικοι της Λήμνου. Η Ανακτορόπολη περιήλθε ξανά στους βυζαντινούς το 1350, ύστερα από τριήμερη πολιορκία που πραγματοποίησε ο Ιωάννης Καντακουζηνός.Λίγα χρόνια μετά ,και συγκεκριμένα το 1357, ο αυτοκράτορας Ιωάννης Ε’ παραχώρησε την Ανακτορόπολη σε δύο αδελφούς, στον μέγα πριμηκήριο Αλέξιο και στον πρωτοσέβαστο Ιωάννη. Αυτοί επέκτειναν στη συνέχεια την κυριαρχία τους από τις εκβολές του Στρυμόνα ως τη Χριστούπουλη (σημερινή Καβάλα), χάρη στις στρατιωτικές επιτυχίες τους εναντίον των Σέρβων. Μετά τον θάνατο του Αλεξίου, ο Ιωάννης έμεινε μόνος κύριος της περιοχής αυτής, η οποία, όμως, στα τέλη του 14ου αιώνα κατακτήθηκε από τους Τούρκους.

 

 

Κατά τις τελευταίες δεκαετίες της τουρκοκρατίας στο χωριό κατοικούσαν γύρω στις 100 τουρκικές οικογένειες σε δυο χωριστούς, λόγω της ιδιομορφίας του χώρου, «μαχαλάδες», που ο καθένας είχε το δικό του τζαμί. Οι Τούρκοι είχαν δικά τους χωράφια, όσο γινόταν πιο κοντά στα σπίτια τους, που τα καλλιεργούσαν οι ίδιοι, ενώ κάτω ο πλούσιος κάμπος ήταν χωρισμένος σε τρία «τσιφλίκια», που ανήκαν σε ισχυρούς μπέηδες.

Οι εντόπιοι, με εξαίρεση εκείνους που είχαν ρίζες από την Ήπειρο, ήταν λίγο οπισθοδρομικοί, δεμένοι σ’ ένα συντηρητικό τρόπο ζωής μιας κλειστής κοινωνίας, και στις δουλειές τους δεν ήθελαν ν’ αλλάξουν τίποτε απ’ ό,τι βρήκαν, σε αντίθεση με τους πρόσφυγες, που ήταν πιο προοδευτικοί, ικανοί να προσαρμοστούν σε νέες συνθήκες, νέους τρόπους ζωής, καινούργιο περιβάλλον.

 

 

Οι κάτοικοι του χωριού, με εξαίρεση λίγους κτηνοτρόφους, ασχολούνταν ανέκαθεν αποκλειστικά με τη γεωργία. Όταν εγκαταστάθηκαν οι πρόσφυγες, επειδή όλοι τους προέρχονταν από αγροτικές περιοχές, η Ε.Α.Π. παραχώρησε σε κάθε οικογένεια ένα κομμάτι γης και τους προμήθευσε τον απαραίτητο εξοπλισμό για την καλλιέργεια της γης. Αργότερα έγιναν στον κάμπο από το Κράτος εγγειοβελτιωτικά έργα, αποξεράθηκαν βάλτοι και έλη, μεγάλωσε η καλλιεργήσιμη έκταση και έτσι αυξήθηκε η γεωργική γη των οικογενειών. Τον πρώτο καιρό υπήρχε μια διαφορετικότητα στις καλλιέργειες. Οι εντόπιοι ήταν συνηθισμένοι στα παραδοσιακά τους είδη, καλαμπόκι, σιτάρι και φασόλια. Οι Θρακιώτες προτιμούσαν τα αμπέλια και τα λαχανικά, αφού αυτά καλλιεργούσαν στη Θράκη, ενώ οι Μικρασιάτες  τα καπνά, το σιτάρι και τα φρούτα. Σιγά-σιγά οι εντόπιοι στράφηκαν και στις καλλιέργειες που έφεραν οι πρόσφυγες απ’ τις πατρίδες τους, πήραν και εκείνοι από τους εντόπιους τις δικές τους και έτσι με τον καιρό γέμισε ο κάμπος από κάθε λογής αγροτικά αγαθά με κυριότερα τα αμπέλια, το σιτάρι, τον καπνό, τα φρούτα και λίγες ελιές.

 

 

Κατά την περίοδο της βουλγαρικής Κατοχής 1941-1944, οι κάτοικοι των Ελευθερών, όπως και όλης της περιοχής, έζησαν αμέτρητες δοκιμασίες. Ξανάρθε όμως η ελεύθερη ζωή και δεν χρειάστηκαν πολλά χρόνια για να μπορέσει το χωριό να ξαναβρεί το δρόμο του για την πρόοδο και τη δημιουργία. Από τη μέρα που εγκαταστάθηκαν εδώ οι πρόσφυγες μέχρι σήμερα έχουν περάσει τέσσερις γενιές. Η πρώτη γενιά των προσφύγων είχε αγωνιστεί σκληρά για να μπορέσουν να επιζήσουν στη νέα τους πατρίδα. Η δεύτερη αγωνίστηκε για να ενσωματωθεί και να στεριώσει μέσα στην κοινωνία, όπως αυτή είχε πλαστεί κάτω από τις νέες τοπικές, πολιτιστικές, οικονομικές και πληθυσμιακές συνθήκες. Και από εκεί κι εμπρός η τρίτη και τέταρτη πια γενιά κοίταξαν να πάρουν ό,τι θα μπορούσαν απ’ την παράδοση και τη γνώση των προηγούμενων και να χαράξουν το δικό τους δρόμο για την επιτυχία τους στη ζωή. Γι’ αυτό, χωρίς να αφήνουν εκείνα που κληρονόμησαν απ’ τους προηγούμενους, δέχτηκαν κάθε καινούργια επιστημονική γνώμη στο χώρο της γεωργίας, της υγιεινής, της πολεοδομίας, του πολιτισμού κ.ά.  Έτσι οι νέοι άφησαν τις παραδοσιακές καλλιέργειες του καπνού και των δημητριακών και με την καθοδήγηση των κρατικών υπηρεσιών στράφηκαν στις πολύ αποδοτικότερες καλλιέργειες των αμπελιών και των φρούτων και βελτίωσαν τη ζωή τους.

 

 

<nowiki>--------------------------------------------------------------------------------------------------------</nowiki>