Κριτική στον Χριστιανισμό: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων

Περιεχόμενο που διαγράφηκε Περιεχόμενο που προστέθηκε
ΕρΚιλλ (συζήτηση | συνεισφορές)
αποκατάσταση τεκμηριωμένης γνώσης
ΕρΚιλλ (συζήτηση | συνεισφορές)
Χωρίς σύνοψη επεξεργασίας
Γραμμή 1:
Η '''κριτική στον Χριστιανισμό''' ξεκινάει από την εποχή της εμφάνισης του ως θρησκεία στην [[Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία|Ρωμαϊκή Aυτοκρατορία]]. Διάφοροι κριτικοί έχουν σχολιάσει το δόγμα, τις διδαχές και τις πράξεις των Χριστιανών. Η θετική κριτική είναιβασίζεται κυρίως στο γεγονός ότι ο Χριστιανισμός είναι η βάση του σύγχρονου κοσμικού πολιτισμού.<ref>[https://books.google.gr/books?id=y2C5S-QZOsUC&pg=PA19&lpg=PA19&dq=christianic+basis+of+modern+western+culture&source=bl&ots=-GoomiJ2tg&sig=PITmpoeBuBDU72ci9Wrhr9KvR7E&hl=el&sa=X&ved=0ahUKEwjl4sfVo5HaAhUJD5oKHe7-CaEQ6AEIWTAG#v=onepage&q=christianic%20basis%20of%20modern%20western%20culture&f=false Willis B. Glover, "Biblical Origins of Modern Secular Culture" Mercer University Press, 1984, σ. 19]</ref> Σύμφωνα με τον Peter Harrison, ο Χριστιανισμός έπαιξε έναν σημαντικό θετικό ρόλο στην ανάπτυξη της σύγχρονης επιστήμης στη Δύση.<ref>[http://www.abc.net.au/religion/articles/2012/05/08/3498202.htm Peter Harrison, "Christianity and the rise of western science", ABC, Religion and Ethics, 8 May 2012]</ref> Η αρνητική κριτική αντίθετα βασίζεται στις κατηγορίες συνήθως είναι πως ο Χριστιανισμός προωθεί την βία, την δεισιδαιμονία, την [[διαφθορά]] και τον [[Φανατισμός|φανατισμό]].
 
Στα πρώτα χριστιανικά χρόνια, ο Νεοπλατωνικός φιλόσοφος [[Πορφύριος]] αναδείχτηκε ως ο κύριος κριτικός, με το βιβλίο «Κατά Χριστιανών» στο οποίο ισχυριζόταν πως ο Χριστιανισμός βασιζόταν πάνω σε ψεύτικες προφητείες που δεν είχαν ακόμη πραγματοποιηθεί. Μετά την υιοθέτηση του Χριστιανισμού από τη Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία, οι φωνές εναντίον του Χριστιανισμού καταπιέστηκαν και εξαφανίστηκαν από κυβερνητικές και εκκλησιαστικές αρχές.{{sfn|Martin|1993|p=3-4}} Μια χιλιετία αργότερα, η [[Προτεσταντική Μεταρρύθμιση|προτεσταντική μεταρρύθμιση]] οδήγησε σε ένα θεμελιώδη διχασμό τη χριστιανοσύνη και οι κριτικές φωνές εναντίον του χριστιανισμού ξανάρχισαν. Με την επιστημονική Επανάσταση και τον [[Διαφωτισμός|Διαφωτισμό]], ο Χριστιανισμός βίωσε επιπλέον επιθέσεις από τους [[Βολταίρος|Βολταίρο]], [[Ντέιβιντ Χιουμ]], [[Τόμας Πέιν]] και τον [[βαρόνος του Χόλμπαχ|βαρόνο του Χόλμπαχ]].{{sfn|Martin|1993|p=4}} Τα κεντρικά ζητήματα σε αυτές τις κριτικές ήταν η ιστορική ακρίβεια της Βίβλου και η διαφθορά των Χριστιανικών αρχών.{{sfn|Martin|1993|p=42}}Άλλοι φιλόσοφοι, όπως ο [[Ιμμάνουελ Καντ|Iμμανουέλ Καντ]], ξεκίνησαν τις πρώτες συστηματικές επιθέσεις κατά της Χριστιανικής Θεολογίας, προσπαθώντας να ανατρέψουν τα επιχειρήματα υπέρ του Θεϊσμού.<ref>Kant, Immanuel. ''Critique of Pure Reason'', pp. 553–69</ref> Τους σύγχρονους καιρούς ο χριστιανισμός έχει δεχτεί κριτική από ένα ευρύ φάσμα πολιτικών κινημάτων και ιδεολογιών. Με τη [[Γαλλική Επανάσταση]], εμφανίστηκε ένας αριθμός πολιτικών και φιλοσόφων που κριτίκαραν τα παραδοσιακά χριστιανικά δόγματα.<ref>Robert R. Palmer and Joel Colton, ''A History of the Modern World'' (New York: McGraw Hill, 1995), pp. 388–92.</ref> Μετά τη γαλλική Επανάσταση, [[Φιλελευθερισμός|φιλελεύθεροι]] και [[κομμουνιστές]] φιλόσοφοι, όπως ο [[Τζον Στιούαρτ Μιλ|Τζον Στιουάρτ Μιλ]] και ο [[Καρλ Μαρξ]], κριτίκαραν το Χριστιανικό δόγμα ότι ήταν αντιδημοκρατικό. Ο [[Φρίντριχ Νίτσε|Φρειδερίκος Νίτσε]] υποστήριξε πως το Χριστιανικό δόγμα προωθεί μια νοοτροπία σκλάβου η οποία καταπιέζει τις επιθυμίες που εμπεριέχονται στην ανθρώπινη θέληση. <ref>Robert R. Palmer and Joel Colton, ''A History of the Modern World'' (New York: McGraw Hill, 1995), p.630.</ref> Η [[Ρωσική Επανάσταση|ρώσικη Επανάσταση]], η [[κινέζικη επανάσταση]] και άλλα σύγχρονα επαναστατικά κινήματα κριτίκαραν με την σειρά τους τις Χριστιανικές ιδέες.